Gemiddelde kosten basis methode
De methode van de gemiddelde kostenbasis is een systeem voor het berekenen van de waarde van beleggingsfondsenposities die op een belastbare rekening worden aangehouden om de winst of het verlies voor belastingrapportage te bepalen. De kostenbasis vertegenwoordigt de initiële waarde van een effect of beleggingsfonds dat een belegger bezit.
De gemiddelde kosten worden vervolgens vergeleken met de prijs waartegen de aandelen van het fonds werden verkocht om de winsten of verliezen voor belastingrapportage te bepalen. De gemiddelde kostenbasis is een van de vele methoden waarmee beleggers via de Internal Revenue Service (IRS) de kosten van hun beleggingen in beleggingsfondsen kunnen bereiken.
02:30Basisprincipes van kosten
Inzicht in de methode Gemiddelde kostenbasis
De methode van de gemiddelde kostenbasis wordt gewoonlijk door beleggers gebruikt voor belastingrapportage van beleggingsfondsen. Een kostenbasismethode wordt gerapporteerd bij de beursvennootschap waar de activa worden aangehouden. De gemiddelde kostprijs wordt berekend door het totale bedrag in dollars belegd in een beleggingsfondspositie te delen door het aantal aandelen in bezit. Een belegger die bijvoorbeeld $ 10.000 in een belegging heeft en 500 aandelen bezit, zou een gemiddelde kostenbasis van $ 20 ($ 10.000 / 500) hebben.
Belangrijkste leerpunten
- De methode van de gemiddelde kostenbasis is een manier om de waarde van beleggingsfondsposities te berekenen om de winst of het verlies voor belastingrapportage te bepalen.
- De kostenbasis vertegenwoordigt de initiële waarde van een effect of beleggingsfonds dat een belegger bezit.
- De gemiddelde kostprijs wordt berekend door het totale bedrag in dollars belegd in een beleggingsfondspositie te delen door het aantal aandelen in bezit.
Soorten kostenbasismethoden
Hoewel veel beursvennootschappen standaard de gemiddelde kosten basismethode voor beleggingsfondsen gebruiken, zijn er andere methoden beschikbaar.
FIFO
De first in, first out (FIFO) methode betekent dat wanneer aandelen worden verkocht, u de eerste aandelen moet verkopen die u als eerste hebt verkregen bij het berekenen van winsten en verliezen. Laten we zeggen dat een belegger 50 aandelen bezat en in januari 20 aandelen kocht, terwijl hij in april 30 aandelen kocht. Als de belegger 30 aandelen verkocht, moet de 20 in januari worden gebruikt en de resterende tien verkochte aandelen zouden afkomstig zijn van het tweede in april gekochte lot. Aangezien zowel de januari- als de aprilaankopen tegen verschillende prijzen zouden zijn uitgevoerd, zou de fiscale winst of het verlies worden beïnvloed door de initiële aankoopprijzen in elke periode.
Als een belegger al meer dan een jaar een belegging heeft gedaan, wordt dit beschouwd als een langetermijninvestering. De IRS past een lagere vermogenswinstbelasting toe op langetermijnbeleggingen versus kortetermijnbeleggingen, die effecten of fondsen zijn die in minder dan een jaar zijn verworven. Als gevolg hiervan zou de FIFO-methode resulteren in lagere betaalde belastingen als de belegger posities had verkocht die meer dan een jaar oud waren.
LIFO
De last in first out (LIFO) -methode is wanneer een belegger de meest recent verworven aandelen kan verkopen, gevolgd door de eerder verworven aandelen. De LIFO-methode werkt het beste als een belegger de gekochte oorspronkelijke aandelen wil behouden, wat mogelijk lager is dan de huidige marktprijs.
Hoogwaardige en goedkope methoden
Met de dure methode kunnen beleggers de aandelen met de hoogste initiële aankoopprijs verkopen. Met andere woorden, de aandelen die het duurst waren om te kopen, worden eerst verkocht. Een dure methode is ontworpen om beleggers de laagste verschuldigde vermogenswinstbelasting te bieden. Een belegger kan bijvoorbeeld een grote winst halen uit een investering, maar wil die winst nog niet realiseren, maar heeft geld nodig.
Hogere kosten betekent dat het verschil tussen de initiële prijs en de marktprijs, wanneer verkocht, de kleinste winst oplevert. Beleggers kunnen de high-cost-methode ook gebruiken als ze fiscaal gezien een vermogensverlies willen nemen om andere winsten of inkomsten te compenseren.
Omgekeerd stelt de goedkope methode beleggers in staat om eerst de goedkoopste aandelen te verkopen. Met andere woorden, de goedkoopste aandelen die u hebt gekocht, worden eerst verkocht. De low-cost methode kan worden gekozen als een belegger een meerwaarde op een investering wil realiseren.
Een kostenbasismethode kiezen
Nadat een kostenbasismethode is gekozen voor een specifiek beleggingsfonds, moet deze van kracht blijven. Effectenmakelaars zullen beleggers voorzien van de juiste jaarlijkse belastingdocumentatie over onderlinge beleggingsverkopen op basis van hun verkiezingen op basis van de kostenbasis.
Beleggers dienen een belastingadviseur of financiële planner te raadplegen als ze onzeker zijn over de kostenbasismethode die hun belastingfactuur voor substantiële beleggingen in beleggingsfondsen op belastbare rekeningen minimaliseert. De methode op basis van gemiddelde kosten is mogelijk niet altijd de optimale methode vanuit fiscaal oogpunt. Houd er rekening mee dat de kostenbasis alleen belangrijk wordt als het bezit op een belastbare rekening staat en de belegger een gedeeltelijke verkoop van het bezit overweegt.
Voorbeeld van kostenbasisvergelijkingen
Vergelijkingen van kostenbasis kunnen een belangrijke overweging zijn. Laten we zeggen dat een belegger de volgende opeenvolgende fondsaankopen heeft gedaan op een belastbare rekening:
- 1.000 aandelen op $ 30 voor een totaal van $ 30.000
- 1.000 aandelen op $ 10 voor een totaal van $ 10.000
- 1500 aandelen op $ 8 voor een totaal van $ 12.000
Het totale geïnvesteerde bedrag is gelijk aan $ 52.000 en de gemiddelde kostenbasis wordt berekend door $ 52.000 te delen door 3.500 aandelen. De gemiddelde kostprijs is $ 14, 86 per aandeel.
Stel dat de belegger vervolgens 1.000 aandelen van het fonds verkoopt tegen $ 25 per aandeel. De belegger zou een meerwaarde van $ 10.140 hebben op basis van de methode van de gemiddelde kosten. De winst of het verlies op basis van de gemiddelde kosten zou als volgt zijn:
- ($ 25 - $ 14, 86) x 1.000 aandelen = $ 10.140.
Resultaten kunnen variëren afhankelijk van de fiscale methode gekozen voor belastingdoeleinden:
- First in first out: ($ 25 - $ 30) x 1.000 aandelen = - $ 5.000
- Last in first out: ($ 25 - $ 8) x 1.000 = $ 17.000
- Hoge kosten: ($ 25 - $ 30) x 1.000 aandelen = - $ 5.000
- Lage kosten: ($ 25 - $ 8) x 1.000 = $ 17.000
Uit strikt fiscaal oogpunt is het beter voor de belegger om de FIFO-methode of de high-cost-methode te kiezen om de kostenbasis te berekenen voordat de aandelen worden verkocht. Deze methoden zouden geen belasting over het verlies opleveren. Met de methode van de gemiddelde kosten moet de belegger echter een vermogenswinstbelasting betalen over de $ 10.140 aan inkomsten.
Natuurlijk, als de belegger de 1.000 aandelen met behulp van de FIFO-methode heeft verkocht, is er geen garantie dat wanneer de resterende aandelen worden verkocht, dat $ 25 de verkoopprijs zal zijn. De aandelenkoers zou kunnen dalen, waardoor de meeste vermogenswinsten teniet zouden worden gedaan en een mogelijkheid om een meerwaarde te realiseren zou zijn verloren. Als gevolg hiervan moeten beleggers de keuze afwegen of ze vandaag de winst nemen en de vermogenswinstbelasting betalen of proberen hun belastingen te verlagen en het risico lopen om niet-gerealiseerde winsten op hun resterende investering te verliezen.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.