Is stockpicking een mythe?

Jaar na jaar wordt het moeilijker voor beleggingsfondsen om de index te verslaan. Het lijkt erop dat de beste aandelenpickers het ene jaar hoog scoren en het volgende jaar vervagen tot middelmatigheid. Met de hoge vergoedingen in verband met het beheer van beleggingsfondsen, en enkele van de grootste fondsen die consistent slechter presteren dan de markt, moet u zich afvragen of beheerders van beleggingsfondsen echt aandelen kunnen kiezen. Voor degenen die in beleggingsfondsen beleggen, is het een zeer goede vraag: als beheerders van beleggingsfondsen na verloop van tijd met succes aandelen kunnen kiezen, is de prijs van actief beheer de moeite waard - en zo niet, zijn indexfondsen de beste gok? (Zie ook: Efficiënte markthypothese: is de aandelenmarkt efficiënt? )

Aandelen plukken in een efficiënte markt

Voor iedereen die Finance 101 heeft gevolgd, herinnert u zich misschien de efficiënte markthypothese (EMH). Eugene Fama van de Universiteit van Chicago presenteerde zijn argument in de vroege jaren 1960 dat de financiële markten zeer efficiënt zijn of kunnen zijn. Het concept houdt in dat marktdeelnemers verfijnd en geïnformeerd zijn en alleen handelen op basis van beschikbare informatie. Omdat iedereen dezelfde toegang tot die informatie heeft, zijn alle effecten op elk moment gepast geprijsd. Deze theorie ontkent niet noodzakelijkerwijs het concept van aandelenselectie, maar stelt wel de haalbaarheid in twijfel van consistente mogelijkheden om de markt te overtreffen door informatie te exploiteren die mogelijk niet volledig wordt weerspiegeld in de prijs van een effect.

Als een portfoliomanager bijvoorbeeld een effect koopt, denkt hij of zij dat het meer waard is dan de prijs die nu of in de toekomst wordt betaald. Om dat effect met een eindige hoeveelheid geld te kopen, moet de portfoliomanager ook een effect verkopen waarvan hij of zij denkt dat het nu of in de toekomst minder waard is, opnieuw gebruik makend van informatie die niet is weerspiegeld in de prijs van de voorraad. Het concept van een efficiënte markt werd uitgebreid in een boek dat nu een hoofdbestanddeel is voor degenen die financiën studeren: "A Random Walk Down Wall Street" door Burton Malkiel.

Er wordt geleerd dat de EMH in drie verschillende vormen komt: zwak, semi-sterk en sterk. De zwakke theorie houdt in dat de huidige prijzen nauwkeurig zijn gebaseerd op historische prijzen; semi-sterk houdt in dat de huidige prijzen een accurate weerspiegeling zijn van de financiële gegevens die beschikbaar zijn voor beleggers; en een sterke vorm is de meest robuuste vorm, wat inhoudt dat alle informatie in principe is opgenomen in de prijs van een beveiliging. Als u de eerste vorm volgt, gelooft u eerder dat technische analyse weinig of geen nut heeft; het tweede formulier houdt in dat u uw fundamentele beveiligingstechnieken kunt weggooien; als u zich aanmeldt voor de sterke vorm, kunt u net zo goed uw geld onder uw matras houden.

Markten in werkelijkheid

Hoewel het belangrijk is om de theorieën over efficiëntie te bestuderen en de empirische studies te herzien die kredietwaardigheid verlenen, zijn markten in werkelijkheid vol met inefficiënties. Een reden voor de inefficiënties is het feit dat elke belegger een unieke beleggingsstijl en manieren heeft om een ​​investering te evalueren. Men kan technische strategieën gebruiken, terwijl anderen vertrouwen op fundamentals, en weer anderen kunnen hun toevlucht nemen tot het gebruik van een dartbord. Er zijn ook veel andere factoren die de prijs van investeringen beïnvloeden, van emotionele gehechtheid, geruchten, de prijs van de zekerheid en een goede oude vraag en aanbod. Een deel van de reden dat de Sarbanes-Oxley-wet van 2002 werd geïmplementeerd, was de markten naar een hoger niveau van efficiëntie te verplaatsen, omdat de toegang tot informatie voor bepaalde partijen niet eerlijk werd verspreid. Het is moeilijk te zeggen hoe effectief dit was, maar in ieder geval maakte het mensen bewust en verantwoordelijk.

Hoewel EMH impliceert dat er weinig mogelijkheden zijn om informatie te exploiteren, sluit dit de theorie niet uit dat managers de markt kunnen verslaan door wat extra risico te nemen. De meeste hedendaagse stockpickers vallen midden op de weg; hoewel zij van mening zijn dat de meeste beleggers dezelfde toegang tot informatie hebben, is de interpretatie en implementatie van die gegevens waar een aandelenkiezer wat waarde kan toevoegen.

Stock Pickers

Het proces van aandelenselectie is gebaseerd op de strategie die een analist gebruikt om te bepalen welke aandelen te kopen of verkopen en wanneer te kopen of verkopen. Peter Lynch was een van de meest beroemde aandelenselecteurs die jarenlang een succesvolle strategie hadden toegepast bij Fidelity. Hoewel velen geloven dat hij een zeer slimme fondsbeheerder was en zijn collega's aanvulde op basis van zijn beslissingen, waren de tijden ook goed voor aandelenmarkten en had hij een beetje geluk aan zijn zijde. Hoewel Lynch in de eerste plaats een manager in groeistijl was, gebruikte hij ook enkele waardetechnieken die in zijn strategie waren geïntegreerd. Dit is het mooie van aandelenselectie: geen twee aandelenselecteurs zijn hetzelfde. Hoewel de belangrijkste variëteiten in de groeiarena's zijn, zijn de variaties en combinaties eindeloos en tenzij ze een strategie hebben die absoluut in steen is geschreven, kunnen hun criteria en modellen in de loop van de tijd veranderen.

Werkt stockpicken?

De beste manier om die vraag te beantwoorden, is om te evalueren hoe portefeuilles beheerd door aandelenselecteurs hebben gepresteerd, en het debat te openen over actief versus passief beheer. Afhankelijk van de perioden waarop u zich concentreert, scoort de S&P 500 meestal boven de mediaan in het actief beheerde universum. Dit betekent dat meestal minstens de helft van de actieve managers de markt niet verslaat. Als u daar stopt, is het heel gemakkelijk om te concluderen dat managers aandelen niet effectief genoeg kunnen kiezen om het proces de moeite waard te maken. Als dat het geval is, moeten alle beleggingen in een indexfonds worden geplaatst.

Beheerskosten, transactiekosten om te verhandelen en de noodzaak om een ​​weging in contanten te nemen voor dagelijkse activiteiten, het is gemakkelijk om te zien hoe de gemiddelde manager achterbleef bij de algemene index vanwege die beperkingen. De kansen waren gewoon tegen hen gestapeld. Wanneer alle andere kosten zijn verwijderd, komt de race veel dichterbij. Achteraf gezien zou het eenvoudig zijn om te suggereren om alleen in indexfondsen te beleggen, maar de aantrekkingskracht van die hoogvliegende fondsen is voor de meeste beleggers te moeilijk om te weerstaan. Kwartaal na kwartaal stroomde geld van lager presterende fondsen naar het heetste fonds van het vorige kwartaal, alleen om het volgende heetste fonds te achtervolgen.

Het komt neer op

Het succes van aandelenselectie is fel besproken en afhankelijk van wie u vraagt, krijgt u verschillende meningen. Er zijn tal van academische studies en empirisch bewijs dat suggereert dat het moeilijk is om met succes aandelen te kiezen om de markten in de loop van de tijd te verslaan. Er zijn ook aanwijzingen dat passief beleggen in indexfondsen in vele jaren meer dan de helft van de actieve beheerders kan verslaan. Het probleem met het aantonen van succesvolle aandelenselectiemogelijkheden is dat individuele picks componenten worden van het totale rendement in een beleggingsfonds. Naast de beste keuzes van een manager, om volledig te kunnen beleggen, zullen de aandelenselecters ongetwijfeld eindigen met aandelen die hij of zij misschien niet heeft gekozen of moet bezitten om in de populaire trends te blijven. Voor het grootste deel is het menselijk van aard om te geloven dat er op zijn minst enige inefficiënties op de markten zijn en dat sommige managers elk jaar met succes aandelen kiezen en de markten verslaan. Weinigen van hen doen dit echter consistent in de tijd.