Voordelen van China dat het beleid voor één kind wijzigt

In 1979 implementeerde Deng Xiaoping het beleid voor één kind nadat een partijfunctionaris genaamd Song Jian berekende wat hij zag als de optimale bevolking van China: 700 miljoen mensen, die het land in 1965 had overtroffen. De impact van dit sociale experiment is moeilijk te meten. In 2006 beweerde een Chinese functionaris dat 400 miljoen geboorten waren afgewend. UNC-Chapel Hill professor Yong Cai en Brookings-Tsinghua Center voor Public Policy directeur Wang Feng betwisten die claim en stellen het aantal op 200 miljoen.

De feiten lijken de meer conservatieve schatting te ondersteunen. De vruchtbaarheid in China daalde sterk in de jaren zeventig, voordat het beleid werd geïmplementeerd, en veranderde weinig in de jaren na de inwerkingtreding ervan:

Deze daling van de vruchtbaarheid werd gedeeltelijk gecompenseerd door een stijging van de levensverwachting bij de geboorte van 1960 tot 2013 met 74% (hierboven uitgezet), en de Chinese bevolking is in die periode meer dan verdubbeld. Aan de andere kant is de jaarlijkse bevolkingsgroei vertraagd en zelfs achtergebleven bij het tarief van de Verenigde Staten, dat 0, 716% bedroeg in 2013.

Lagere vruchtbaarheidscijfers en een tragere bevolkingsgroei zijn kenmerkend voor geïndustrialiseerde landen. De Verenigde Staten kunnen de bevolkingsgroei en een bodemzware leeftijdsdistributiepiramide handhaven, voornamelijk vanwege immigratie. Anders zouden de Verenigde Staten meer op Letland, Litouwen, Griekenland of de 13 andere Europese landen lijken die, volgens gegevens van de Wereldbank, in 2013 een bevolkingsafname hebben doorgemaakt.

Immigratie naar China is miniem, dus naarmate de economie van het land zich de afgelopen decennia ontwikkelde, is het waarschijnlijk dat de vruchtbaarheid en de bevolkingsgroei met of zonder het beleid voor één kind zouden zijn gedaald. Er zijn talloze uitzonderingen op de wet en de handhaving verschilt per rechtsgebied. Wang Feng wijst erop dat China en Thailand, dat geen beleid voor één kind hanteert, "sinds het midden van de jaren tachtig bijna identieke vruchtbaarheidstrajecten hebben doorlopen".

Dat wil niet zeggen dat het beleid geen effect heeft gehad. Het heeft een enorme persoonlijke tol geëist van de vrouwen die gedwongen abortussen en sterilisaties hebben ondergaan. Het heeft bij de geboorte tot een onevenwicht tussen de geslachten geleid als gevolg van sekse-selectieve abortussen. Deze voorkeur voor jongens wordt zelfs officieel erkend: plattelandsgezinnen met een meisje mogen vaak een jongen proberen. Volgens voorspellingen van de VN kan het geslachtsevenwicht bij de geboorte tot 2060 aanhouden.

The Economist meldt dat de effecten van een scheve geslachtsverhouding bij de geboorte langs de lijn worden versterkt. Tegen 2050 zouden er 186 alleenstaande mannen in China kunnen zijn voor elke 100 alleenstaande vrouwen. Het beste scenario is een piek van 160 in 2030. De 'huwelijkssqueeze' is al in verband gebracht met een toename van gewelddadige misdaad in China en zal nog erger worden voordat het beter wordt.

Demografische achterbelasting

China is het leerboek dat profiteerde van het demografische dividend bij de overgang van een agrarische naar een industriële economie. Dit fenomeen is het gevolg van een daling van de kindersterfte, waardoor gezinnen minder baby's krijgen. Als gevolg hiervan komt een groot aantal werknemers gedurende enkele decennia hun eerste verdien- en bestedingsjaren binnen, waardoor de productie en consumptie worden gestimuleerd, terwijl het aandeel van oudere (65+ jaar oud) en jongere (0-14 jaar oud) personen relatief blijft klein.

Volgens Keiichiro Oizumi, Senior Economist bij het Japan Research Institute, is het demografische dividend van China zo ongeveer besteed. In 2011 voorspelde hij dat de "productieve leeftijdspopulatie" van China (15-64 jaar oud) als een percentage van het geheel in 2015 zou beginnen af ​​te nemen. Uitgaande van een constant geboortecijfer, zou de Chinese bevolking tegen 2030 beginnen af ​​te nemen.

China is wat demografische achterbelasting verschuldigd. De oudste Chinese babyboomers zijn nu in de 60. De kinderen van die generatie vormden een tweede boom in de jaren negentig en hebben hun werkende leven voor de boeg, maar de leeftijdsdistributiepiramide wordt nog steeds zorgwekkend topzwaar.

Een consequentie van deze demografische omkering is de zogenaamde 4-2-1 familiestructuur: vier grootouders, twee ouders en een kind, waarvan het inkomen van de andere zes allemaal afhankelijk kan zijn. Uitzonderingen zijn er voor ouders die al enige tijd alleen kinderen zijn. Naarmate afhankelijke personen zich opstapelen, houdt de overheid zich echter steeds meer bezig met het verhogen van het vruchtbaarheidscijfer.

In 2013 was een van de eerste acties van Xi Jinping als China's leider om paren een tweede baby te laten krijgen als een van beide ouders enig kind is. De verandering zou het vruchtbaarheidscijfer moeten katalyseren, met naar verwachting twee miljoen koppels voor een tweede zwangerschap in 2014. De opkomst viel tegen: 800.000 koppels toegepast in de eerste negen maanden van het jaar. Voor het werkende enige kind met twee uittredende ouders en vier bejaarde grootouders om voor te zorgen, is het zorgen voor twee kinderen moeilijk te verkopen.

Kansen in de gezondheidszorg

Na de hervorming van 2013 waren investeerders uitbundig over een nieuwe babyboom. Aandelen in alles, van makers van papierproducten (om op te ruimen na rommelige peuters) tot piano's (omdat elk kind zijn eigen nodig heeft) steeg, terwijl aandelen in ten minste één anticonceptiemaker daalden.

Dit waren waarschijnlijk slechte weddenschappen. Het vruchtbaarheidscijfer van China zal misschien omhoog gaan, maar de grotere trend zal zijn in de richting van een verouderende samenleving met minder productieve werknemers. Samen met een toename van niet-overdraagbare ziekten veroorzaakt door vervuiling en andere factoren, biedt dit vooruitzicht kansen in de snelgroeiende gezondheidszorg in China.

McKinsey & Company schat dat de uitgaven voor gezondheidszorg in het land in 2020 $ 1 biljoen zullen bereiken, vergeleken met $ 350 miljard in 2011. Buitenlandse directe investeringen zijn steeds welkomder: buitenlandse eigendomslimieten voor ziekenhuizen zijn geëlimineerd in de Shanghai Free Trade Zone en verhoogd tot 70 % ergens anders. De resterende caps zullen naar verwachting uiteindelijk verdwijnen. Het grootste netwerk voor radiotherapie en diagnostische beeldvormingscentra van het land, de Concord Medical Group (CCM), wordt verhandeld als een ADR.

Verzekering

De particuliere verzekeringsmarkt gaat ook open, hoewel 90% van de bevolking nog steeds afhankelijk is van door de overheid gefinancierde verzekeringen. American International Group Inc. (AIG) bezat iets meer dan een kwart van de door Hong Kong verhandelde aandelen van een van de grootste particuliere verzekeraars in China, PICC Property & Casualty Co., die zijn belang in 2016 verkocht.

Mediale apparaten

Medische hulpmiddelen bieden nog een mogelijkheid om te investeren in de gezondheidszorg in China. De grootste Chinese fabrikant, Mindray Medical International Limited (MR) ging privé in 2016. Een indirect spel is Becton Dickinson & Co. (BDX). Het bedrijf kocht CR Bard voor $ 24 miljard in 2017, waardoor het een grote aanwezigheid in China kreeg.

Pharmaceuticals

Medicijnproducenten kunnen vooralsnog een slecht uitgangspunt zijn. GlaxoSmithKline (GSK) kreeg in 2014 een boete van bijna $ 500 miljoen wegens corruptie, 10 tot 20 keer het verwachte bedrag. De zaak werpt licht op de verhoogde politieke kwetsbaarheid van multinationals tijdens de laatste corruptiebestrijding van het land, evenals het afval dat de farmaceutische industrie van China doordringt. Over-recept voor medicijnen is ongebreideld en corruptie is goed voor naar schatting 20-30% van de geneesmiddelenprijzen.

Het komt neer op

Ondanks recente hervormingen van het beleid voor één kind wordt China niet jonger. In plaats van te gokken op een babyboom, zouden beleggers kansen in de gezondheidszorgsector moeten onderzoeken, die snel groeit en steeds meer openstaat voor buitenlandse investeringen. Voorzichtigheid is echter geboden, aangezien corruptie wijdverbreid is en de politieke onzekerheid toeneemt.