pet
Een cap is een rentelimiet op een kredietproduct met variabele rente. Het is de hoogst mogelijke koers die een kredietnemer moet betalen en ook de hoogste koers die een schuldeiser kan verdienen. Rentecapcondities worden uiteengezet in een leningscontract of beleggingsprospectus.
Cap afbreken
Een cap is een belangrijk aspect van de voorwaarden in een variabel kredietproduct. Leners en beleggers kiezen voor kredietproducten met variabele rente om te profiteren van veranderingen in de marktrente. Een limiet stelt een limiet in voor hoeveel rente een kredietnemer moet betalen en hoeveel een crediteur kan verdienen. Veel voorkomende soorten afgetopte renteproducten zijn onder andere verstelbare rente hypotheken (ARM's) en obligaties met variabele rente.
Variabele snelheid cap producten
Producten met een afgetopte rentevoet hebben een variabele rentestructuur met een geïndexeerde rente en een spread. Een geïndexeerd tarief is gebaseerd op de laagste rente die crediteuren willen aanbieden. De spread of marge is gebaseerd op het kredietprofiel van een kredietnemer en wordt bepaald door de underwriter. Als een product een afgetopt tarief heeft, zal het rentetarief stijgen met stijgingen van het geïndexeerde tarief totdat het een bepaalde limiet bereikt. De limiet is voordelig voor kredietnemers, omdat het de rente beperkt die ze moeten betalen in een omgeving met stijgende rentevoeten.
Kredietproducten die vaak zijn gestructureerd met afgetopte rentetarieven omvatten hypotheken met een variabele rente en obligaties met variabele rente. In een hypotheek met variabele rente betalen leners in de eerste paar jaar van de lening een vaste rente en daarna een variabele rente. Sommige hypotheken met instelbare rente kunnen tarieven hebben die op elk moment kunnen veranderen, terwijl andere tarieven hebben die op een specifieke periode worden gereset. In de variabele renteperiode van de ARM kan op een specifiek niveau een plafond worden ingesteld. Ongeacht de periode voor toegestane verhogingen, kan het tarief niet worden gewijzigd in een niveau dat het plafond overschrijdt als er een is ingesteld in de voorwaarden van de kredietovereenkomst.
In sommige gevallen kunnen crediteuren een aanbod van obligaties met variabele rente met een rentecap willen structureren. Een rentekap dient om de obligatie-uitgever ten goede te komen, aangezien het helpt om hun kapitaalkosten te beperken wanneer de rentevoeten stijgen. Voor beleggers beperkt een tariefplafond het rendement op een obligatie tot een specifiek niveau. Over het algemeen worden obligatieproducten met variabele rente niet beïnvloed door standaard marktprijsmechanismen wanneer de tarieven stijgen, omdat hun rentetarieven niet vast zijn. Als een obligatie echter een rentecap heeft, kan de cap een negatieve invloed hebben op de secundaire marktprijs wanneer de cap wordt bereikt, waardoor de handelswaarde daalt.
Cap versus vloer
Variabele renteproducten kunnen zowel een cap als een floor hebben. Een limiet beperkt de rente die een kredietnemer of obligatie-emittent betaalt in een omgeving met stijgende rentevoeten en stelt een maximumrendement voor de kredietgever of belegger vast. Een vloer bepaalt een basisniveau van rente dat een kredietnemer moet betalen en stelt ook een basisniveau van rente in dat een geldschieter of belegger kan verwachten te verdienen. Een bodem komt de kredietgever of kredietbelegger ten goede in een omgeving met dalende rente. Het beperken van het rentebasisniveau vereist echter dat een lener een gespecificeerde bodemrente betaalt, zelfs wanneer de huidige marktrente lager is.