Valutatransactierapport (CTR)
Een valutatransactierapport is een bankformulier dat in de Verenigde Staten wordt gebruikt om het witwassen van geld te helpen voorkomen. Het formulier moet worden ingevuld door een bankvertegenwoordiger die een klant heeft die een valutatransactie van meer dan $ 10.000 wil storten of opnemen.
Valutatransactieoverzicht (CTR) uitsplitsen
De Bank Secrecy Act startte het valutatransactierapport in 1970. Niet alle transacties met een waarde hoger dan $ 10.000 hoeven echter met een CTR te worden gemeld. Recente wetgeving heeft bepaalde groepen geïdentificeerd die 'vrijgestelde personen' worden genoemd.
De drie categorieën "vrijgestelde personen" zijn:
1. Elke bank in de Verenigde Staten.
2. Afdelingen of agentschappen die vallen onder federale, provinciale of lokale overheden, inclusief elke organisatie die overheidsinstantie uitoefent.
3. Elke onderneming waarvan de aandelen worden verhandeld op de NYSE, Nasdaq en de Amerikaanse effectenbeurs (met uitzondering van aandelen die zijn genoteerd op de Emerging Company Marketplace en onder de kop Nasdaq Small-Cap Issues).
Geschiedenis van valutatransactie rapporten
Toen de CTR aanvankelijk werd geïmplementeerd, was het oordeel van een bankbediende het enige dat zou leiden tot een verdachte transactie van minder dan $ 10.000 die aan de politie werd gemeld. Dit was voornamelijk te wijten aan de bezorgdheid van de financiële sector over het recht op financiële privacy. Op 26 oktober 1986, met de goedkeuring van de Wet ter bestrijding van het witwassen van geld, was het recht op financiële privacy niet langer een probleem. Als onderdeel van de wet verklaarde het Congres dat een financiële instelling niet aansprakelijk kan worden gesteld voor het vrijgeven van verdachte transactionele informatie aan wetshandhavers. Als gevolg hiervan had de volgende versie van de CTR bovenaan een verdachte transactie. Dit was van kracht tot april 1996 toen het Suspicious Activity Report (SAR) werd geïntroduceerd. Het CTR-formulier was ooit officieel formulier 104; het is nu echter formulier 112.
Hoe valutatransactierapporten momenteel werken
Wanneer een bank een transactie met meer dan $ 10.000 verwerkt, zal de meeste banksoftware automatisch een CTR elektronisch aanmaken en automatisch belasting- en andere klantinformatie invullen. CTR's sinds 1996 bevatten een optioneel selectievakje bovenaan de bankmedewerker die gelooft dat de transactie verdacht of frauduleus is, meestal een SAR of Verdachte activiteitverwijzing genoemd.
Een bank is niet verplicht om een klant te informeren over de meldingsdrempel van $ 10.000, tenzij de klant daarom vraagt. Een klant kan weigeren de transactie voort te zetten nadat hij op de hoogte is gesteld van de CTR, maar dit zou van de bankmedewerker vereisen dat hij een SAR indient. Zodra een klant meer dan $ 10.000 in valuta presenteert of vraagt, moet de beslissing om de transactie voort te zetten zonder reductie worden voortgezet om het indienen van een CTR te voorkomen. Als een klant bijvoorbeeld afziet van zijn eerste verzoek en in plaats daarvan dezelfde transactie aanvraagt voor $ 9.999, moet de bankmedewerker een dergelijk verzoek weigeren en de transactie voortzetten zoals oorspronkelijk gevraagd door het indienen van een CTR. Dit soort pogingen staat bekend als structureren en is strafbaar door de federale wet tegen zowel de klant als de bankmedewerker. Gewone transacties net onder de drempel van $ 10.000 kunnen ook aandacht vragen en een SAR indienen.