S&P 500 ETF's: wat elke belegger moet weten

De S&P 500 is waarschijnlijk de meest nauwkeurige kwantificator van de Amerikaanse economie en meet de cumulatieve float-gecorrigeerde marktkapitalisatie van 500 van de grootste bedrijven van het land. (Andere benchmark-indices meten alleen aandelenkoersen, wat beperkend is.) Dus met de komst van op de beurs verhandelde fondsen in de late jaren 1980, leek het logisch om een ​​ETF te creëren bestaande uit evenredige verhoudingen van de aandelen op de S&P 500. In feite, de allereerste ETF die ooit is gemaakt, volgde de S&P 500 inderdaad op een dergelijke manier. Die ETF werd snel uit het bestaan ​​gedaagd (lang verhaal), maar in 1993 ontwikkelde beleggingsbeheerder State Street Global Advisors een gelijkwaardige ETF, de Standard & Poor's Depositary Receipts (SPY).

Beter bekend onder zijn arachnoïde acroniem, SPDR, is het de grootste en meest verhandelde ETF ter wereld, met een nettovermogen van $ 173 miljard. In feite heeft het een hele familie van ETF's voortgebracht die bekend staan ​​als SPDR-fondsen, die elk op een bepaalde geografische regio of marktsector zijn gericht.

SPDR uitgelegd

Sinds zijn debuut in 1993 heeft de SPDR S&P 500 ETF (voortaan "SPDR") zijn componenten gekocht en verkocht die afhangen van het veranderende rooster van de onderliggende index. Dat betekent dat SPDR een tiental componenten per jaar moet uitruilen en dan opnieuw in evenwicht moet komen. Sommige van die componenten worden door andere bedrijven opgekocht en sommige verliezen hun plaats op de S&P 500 door niet aan de strenge criteria te voldoen. Wanneer dat gebeurt, verkoopt State Street de uitgaande indexcomponent (of op zijn minst verwijdert deze uit zijn SPDR-bedrijven) en vervangt deze door de nieuwe. Het resultaat is een ETF die de S&P 500 bijna perfect volgt.

Als de definitieve S&P 500 ETF heeft SPDR een aantal navolgers geïnspireerd. Vanguard heeft zijn eigen copycat, generiek S&P 500-fonds genoemd, evenals iShares. Met een nettovermogen van respectievelijk meer dan $ 170 miljard en $ 58 miljard, domineren zij samen met SPDR deze markt van gigantische fondsen die niet noodzakelijkerwijs een laag risico hebben, maar die op zijn minst samengaan met de aandelenmarkt als geheel. Ja, er is een kans dat u gedurende een bepaalde periode geld verliest op uw S&P 500 ETF, maar als u dat doet, bent u tenminste in gezelschap van tientallen miljoenen anderen.

Dus dat alles gezegd, de ene S&P ETF moet net zo goed zijn als de andere, nietwaar? Als slechts. Zoals bijna elke persoon die ooit een fortuin heeft opgebouwd weet, verzamel je rijkdom door minder uit te geven. Dat brengt ons tot kostenratio's.

Let op de kostenratio

State Street berekent een kostenratio van 0, 0945%, wat bijna twee keer de 0, 05% van Vanguard is. iShares, de RC Cola van S&P 500 ETF's, splitst het verschil min of meer op 0, 07%. Wat lijkt het antwoord voor de hand te liggen, als de vraag is: "Welke S&P 500 ETF moet ik kopen?" Daarvoor kan het nuttig zijn iets meer te weten te komen over de kostenratio's ...

Alleen is het niet zo eenvoudig. Of het nu op grond van originaliteit, grootte of een andere factor is, SPDR-aandelen zijn veruit de meest verhandelde van een S&P 500 ETF. Ze handelen tientallen keren zo vaak als Vanguard- of iShares S&P 500 ETF-aandelen, waardoor het voor een potentiële verkoper gemakkelijk is om zijn bezit om te zetten in contanten. Aan de andere kant, een dun verhandelde S&P 500 ETF handelt nog steeds bijna een miljoen eenheden per dag. Mogelijk moet u een paar uur wachten om volledig vloeibaar te zijn in plaats van een paar minuten. Tenzij je denkt dat je op een bepaald moment in de nabije toekomst een gijzelaarskost moet betalen, is dat weinig reden om over te stappen van iShares naar SPDR.

Bovendien is zelfs een kostenratio van 0, 0945% verdwijnend laag. Het is gemakkelijk om beleggingsfondsen te vinden waarvan de kostenratio's 20 keer zo hoog zijn. Toegegeven, de laatste categorie bestaat uit fondsen die een zekere mate van actief beheer vereisen, in tegenstelling tot alleen het volgen van de aandelen waaruit een index bestaat waarvan de componenten door een derde partij worden geselecteerd.

UIT vs ETF

Een ander, belangrijker verschil tussen SPDR en de andere twee S&P 500 ETF's is dat de eerste technisch gezien een beleggingsfonds is. Hier kan het een nadeel zijn om vroeg te bewegen; SPDR is gebonden aan een verouderde juridische structuur die niet de oprichting van talloze ETF's voorzag. State Street moet dus alle aandelen die het koopt in eigen huis houden. De S&P 500 ETF's van Vanguard en iShares zijn anders opgezet en mogen hun aandelen aan andere bedrijven uitlenen en daarmee samenhangende rente verdienen.

500 aandelen in een portefeuille betekent ook enkele honderden dividendbetalingen. In plaats van die dividenden het hele jaar door aan investeerders te bezorgen, wat meer dan een beetje omslachtig zou zijn, houdt SPDR de dividendbetalingen contant en delt ze uit bij distributie. iShares herbelegt de dividenden, wat voordelig is in een bullmarkt. Vanguard investeert zijn dagelijkse contanten in zijn eigen beleggingen met ultralaag risico. ( Zie voor meer informatie: Hoe wordt de waarde van de S&P 500 berekend? )

Het komt neer op

Voor degenen die het concept van het verslaan van de markt, of het werk dat daarmee gepaard gaat, verwerpen, is investeren in een S&P 500 ETF zinvol. Wees geduldig en je volgt de markt noot-voor-noot. Het beste van alles is dat de beleggingsondernemingen al de taak hebben uitgevoerd om de juiste hoeveelheden van elk onderdeel van de S&P 500 te kopen, ze in een eenheid te bundelen en ze in voldoende kleine stukjes beschikbaar te maken zodat iedereen die een stuk wil, er een kan kopen. Voor de bescheiden gegeven kostenratio's is dat een uitstekend koopje. Ervan uitgaande dat er geen berenmarkt is, natuurlijk.