Fair Housing Act
De Fair Housing Act is een wet die discriminatie verbiedt bij het kopen, verkopen, huren of financieren van woningen. Dit omvat discriminatie op basis van ras, huidskleur, geslacht, nationaliteit, religie, handicap en kinderen of andere kenmerken van een beschermde klasse.
01:333 belangrijkste factoren bij het kopen van een huis
UITBREIDING Fair Housing Act
De Fair Housing Act is ook bekend als Titel VIII van de Civil Rights Act van 1968. Het garandeert bescherming tegen discriminatie door een partij die betrokken is bij een onroerendgoedtransactie. Dat omvat verhuurders, makelaars, verkopers, overheidsentiteiten, verzekeraars of andere personen of bedrijven die invloed kunnen hebben op het besluitvormingsproces. Het voorkomt dat ze enig deel van een door personen beschermde klasse gebruiken om hen de mogelijkheid te ontzeggen om huisvesting te verkrijgen. Het bepaalt verder dat alle beslissingen voor huisvesting gebaseerd moeten zijn op iemands kredietwaardigheid.
Het Amerikaanse ministerie van Volkshuisvesting en Stedelijke Ontwikkeling is de primaire handhaver van de Fair Housing Act. De website van het Department of Housing and Urban Development kan aanvullende informatie geven over wat discriminatie is en hoe verder te gaan als een persoon vindt dat opname in een beschermde klasse op een of andere manier een beslissing negatief heeft beïnvloed.
De Civil Rights Act van 1964 maakte de weg vrij voor deze wetgeving. De Civil Rights Act reageerde destijds rechtstreeks op veranderingen in de raciale en sociale structuur van de Verenigde Staten.
Wat is kredietwaardigheid
Kredietwaardigheid wordt bepaald door verschillende factoren te beoordelen, zoals inkomen, schulden, activa en credit score. Afhankelijk van het type krediet dat de kredietnemer aanvraagt, zullen verschillende factoren een verschillend gewicht krijgen.
Een hypotheekbedrijf zal bijvoorbeeld de inkomsten beoordelen in vergelijking met schulden, kredietscore en de staat van het onroerend goed dat een kredietnemer wil financieren. Een autolenaar kan naar dezelfde kwaliteiten kijken, maar in plaats van naar de staat van een onroerend goed te kijken, bekijken ze in plaats daarvan de auto waartegen de kredietnemer de lening wilde afsluiten.
Een creditcardmaatschappij kan beslissen dat ze alleen het kredietrapport van een kredietnemer in overweging hoeft te nemen. Als een lener een lange geschiedenis heeft met het op tijd doen van betalingen en het laag houden van zijn kredietuitbreidingen, kan een creditcardbedrijf de kredietnemer een creditcard verstrekken zonder inkomsten of beschikbare activa te verifiëren.
Sommige geldschieters hebben programma's voor goed gekwalificeerde leners, die alleen hun kredietrapport gebruiken om hun kredietwaardigheid te verifiëren.