Financieel kapitalisme opent deuren naar persoonlijk fortuin

De geschiedenis van beleggen zou onvolledig zijn als de wereld zou stoppen met eenvoudig kapitalisme. Industriële tycoons en adel zouden in staat zijn geweest alle rijkdom in hun eigen handen te concentreren, waardoor de rest van de wereld zou kunnen vechten om alles wat met lonen door elkaar kon worden geschraapt. Gelukkig hebben we opties die verder gaan dan werken tot de dood dankzij "financieel kapitalisme", een systeem waarbij winst kan worden gemaakt door financiële instrumenten te kopen in plaats van producten te verkopen of tegen betaling te werken. In dit artikel zullen we kijken naar de opkomst van financieel kapitalisme en de geboorte van de individuele belegger. (Neem een ​​kijkje in de geschiedenis van de financiële wereld in How The Wild West Markets Tamed and From Barter To Banknotes .)

De industriële revolutie Het financiële kapitalisme ontstond als gevolg van de enorme hoeveelheden bedrijfsfinanciering die nodig zijn om de expansie van het bedrijfsleven tijdens de industriële revolutie te stimuleren. Het proces van het creëren van enorme bedrijfsfinancieringstransacties om de kosten te dekken van het bouwen van fabrieken, het importeren van nieuwe machines en het samenvoegen van gerelateerde industrieën heeft bijgedragen aan het op gang brengen van een stagnerende banksector. Het heeft ertoe geleid dat meer banken zich in syndicaten hebben verenigd om financiële instrumenten, obligaties en aandelen te creëren om fondsen te werven. (Zie Voordelen van obligaties en basisprincipes van problemen met federale obligaties voor meer informatie over obligaties.)

Tijdens de vroege periode van industrialisatie was er een grote pool van risicokapitaal in handen van de gelande hogere klasse, gewoon wachtend op een investeringskans. Naarmate de baanbrekende uitbreiding van de industrie zich voortzette, was het vereiste kapitaal echter bijna volledig uitgeput door het risicokapitaal dat werd gecontroleerd door de rijke hogere klasse. Bijgevolg werden deze investeringen verkocht aan de groeiende middenklasse in de hoop bijkomende financieringsbronnen aan te boren. De eerste algemeen beschikbare beleggingen waren manden met bedrijfs- en staatsobligaties. (Blijf lezen over de middenklasse in De middenklasse verliezen .)

Terwijl de industriële revolutie zich uitbreidde, was rijkdom vooral geconcentreerd in de handen van tycoons en sijpelde langzaam naar beneden in de vorm van hogere lonen voor management en uiteindelijk werknemers. De toename van de rijkdom, hoe traag ook, stelde sommige mensen in staat om via makelaars aandelen en aandelen te bereiken. De kwaliteit van de aandelen die werden gekocht op advies van een "goedkope" makelaar varieerde sterk, omdat veel vlieg-per-nacht-operaties aan de randen van Wall Street werkten om de nieuw bekrachtigde middenklasse te fleuren. De meeste industriële aandelen van hogere kwaliteit werden exclusief verhandeld via dure makelaars die alleen de rijken zich konden veroorloven. (Zie voor het lezen van uw eerste makelaar, handelt uw makelaar in uw belang? En begrijpt u oneerlijke makelaarstactieken .)

Aandelen nemen Main Street Toen de revolutie plaatsmaakte voor pure uitbreiding van bestaande activiteiten, overschreden kwaliteitsaandelen de grens. Aan het begin van de 20e eeuw waren er verschillende publicaties waarin de industriële bedrijven per bedrijfstak werden vermeld, inclusief hun financiële gegevens. Dow Jones & Company-nieuwsbulletins, Standard Statistics Bureau-publicaties en Henry V. Poor's "Manual of the Railroads of the United States" (voor het eerst gepubliceerd in 1860 en jaarlijks bijgewerkt) werden algemeen leesmateriaal en hielpen beleggers om onafhankelijk van hun makelaars te denken. (Standard Statistics Bureau en fuseerde met Poor's uitgeverij om Standard & Poor's te worden in 1941.)

Na de Eerste Wereldoorlog werden aandelen snel alles waar Amerika over sprak. Het aantal makelaars explodeerde om te voldoen aan de drukte van nieuwe investeerders in de jaren '20 van de Roaring. Het gerucht gaat dat veel insiders voorafgaand aan de crash van 1929 uitverkocht waren toen ze dokwerkers hoorden discussiëren over hun aandelenbezit. Grote figuren zoals de Morgans (die JP Morgan zijn begonnen) waren echter net zo goed ingenomen als de rest van de markt. (Zie De grootste marktcrashes voor meer informatie over marktcrashes .)

Genoeg beleggers zaten vast in de crash om Amerika bijna twee decennia uit te schakelen.

Terugkomen op het paard
Het grootste deel van Amerika schuwde investeringen en besloot hun vertrouwen te stellen in hun bedrijfs- en overheidspensioenregelingen die tot de jaren '50 leidden.

Het was de bull run die de Tweede Wereldoorlog volgde en doorging in de jaren '60 die de middenklasse terug naar de aandelenmarkt trok. In de jaren '70 waren inflatie en stagflatie bij veel huishoudens en gepensioneerden zo diep dat ze begonnen te twijfelen aan het vermogen van de overheid om iedereen met pensioen te helpen. De arbeidersklasse zag dat het de mensen waren die terugkeerden naar de markt die de beste kans hadden om de inflatie te overleven nadat ze stopten met werken. (Bekijk alles over inflatie en wat u moet weten over inflatie voor meer informatie over inflatie .)

In de jaren '60 kreeg het Congres meer belangstelling voor de markt toen bleek dat de Amerikaanse economie en de aandelenmarkt elkaar weerspiegelden. Het Congres liet een commissie een speciale studie van de markt uitvoeren om te kijken of er verbeteringen konden worden aangebracht in de structuur van de markt en de manier waarop zaken werden gedaan.

Samen met aanbevelingen voor meer automatisering, stelde de commissie voor de tariefstructuur te wijzigen om meer beleggers individueel op de markt te laten in plaats van hen te dwingen om fondsen en pensioenplannen (met hun extra kosten) aan te kopen om marktblootstelling te krijgen. Na de studie duurde het meer dan tien jaar voordat de bevindingen van de commissie een SEC-amendement werden.

Op 1 mei 1975 kregen individuele beleggers een extra stimulans om opnieuw de markt te betreden. Het amendement stond makelaars toe om met hun klanten over commissies te onderhandelen. Voordien kon het een belegger maar liefst $ 100 kosten om bepaalde blue-chipaandelen te verhandelen, maar de deregulering van de makelaars bracht concurrentie aan de tafel. Vanaf die datum zijn veel makelaars overgestapt van een vaste commissie waarin hun premies voor advies / service waren opgenomen, naar een onderhandelde commissie waarbij de commissie op een transactie kon worden verminderd door af te zien van makelaarsdiensten. Dit betekende dat een gemiddelde belegger zelf onderzoek kon doen en vervolgens een makelaar kon bellen om de gewenste transactie uit te voeren. Tegenwoordig kunnen individuele beleggers hun eigen bestellingen verwerken bij online kortingsmakelaars. (Leer waar u op moet letten bij uw online broker in 10 dingen om te overwegen voordat u een online broker selecteert .)

Conclusie Financieel kapitalisme heeft een relatieve economie gecreëerd in plaats van een directe: gemakkelijke toegang tot financiële instrumenten geeft mensen een manier om de directe economie van arbeid voor geld te omzeilen en passief inkomen te verzamelen door in plaats daarvan te investeren. Het rendement van deze financiële instrumenten hangt af van zowel de prestaties van de bedrijven die zij vertegenwoordigen als de gezondheid van de markt waarin zij zich bevinden, en niet van arbeid van de belegger. Dit passieve inkomen helpt beleggers hun vermogen op te bouwen zonder een tweede baan te hoeven zoeken of langere uren te moeten werken. Wat nog belangrijker is, is dat het mensen helpt zich voor te bereiden op een dag waarop ze niet langer hoeven te werken. Voorheen werd gedacht dat bedrijven en de overheid in staat zouden zijn om op zijn minst enige garantie te bieden voor comfortabel pensioen door middel van pensioenregelingen, maar de tijd heeft bewezen dat dit op zijn best onzeker is. Financieel kapitalisme heeft individuen de middelen gegeven om deze dingen voor zichzelf veilig te stellen.