Gedwongen eerste openbare aanbieding
Een gedwongen beursintroductie is een geval waarin een bedrijf voor het eerst aandelen aan het publiek moet uitgeven. Gedwongen IPO's doen zich voor wanneer een bedrijf naar de beurs gaat vanwege bepaalde voorwaarden waaraan wordt voldaan door de regelgevende instantie voor effecten van het land. Initiële openbare aanbiedingen worden meestal uitgevoerd naar goeddunken van het huidige management en / of eigenaars van de besloten vennootschap.
UITBREIDING Gedwongen eerste openbare aanbieding
De Securities and Exchange Commission (SEC) bepaalt de normen voor wanneer bedrijven een gedwongen beursintroductie moeten accepteren. Die norm is als het bedrijf een bepaald bedrag aan activa heeft (ongeveer 10 miljoen) en als er meer dan 500 geregistreerde aandeelhouders zijn. Als aan deze voorwaarden is voldaan, moet het bedrijf beginnen met het openbaar maken van specifieke financiële informatie en tijdig. Sommige bedrijven willen misschien niet naar de beurs gaan omdat dit meer toezicht en rapportagestandaarden betekent, wat meestal hogere kosten betekent. De reden voor de wet is om de transparantie te vergroten en de risico's voor beleggers te verminderen.
Voorafgaand aan een beursgang zal een particuliere onderneming een relatief klein aantal aandeelhouders hebben, voornamelijk bestaande uit vroege investeerders, zoals oprichters, vroege werknemers, families en vrienden en professionele investeerders, zoals venture capitalists of angel investeerders. Iedereen kan echter niet door aandelen in het bedrijf totdat het te koop wordt aangeboden aan het publiek. Een particuliere belegger kan mogelijk eigenaren van een particuliere onderneming benaderen, maar ze zijn niet verplicht om te verkopen. Openbare bedrijven hebben daarentegen ten minste een deel van hun aandelen aan het publiek verkocht om op een effectenbeurs te worden verhandeld. Dit is de reden waarom een beursgang ook wordt aangeduid als "openbaar worden".
Naar de beurs gaan is misschien goed voor de investeerders en werknemers van een bedrijf, maar het is meestal slecht voor het bedrijf zelf, omdat het CEO's dwingt zich te concentreren op voorraadschommelingen op de korte termijn ten koste van de groei op de lange termijn. Het ontneemt ook de controle van de oprichters en geeft het aan duizenden anonieme aandeelhouders. Voor enorm succesvolle megabedrijven - zoals Apple, Facebook en Google - heeft het openbaar zijn voordelen. Openbare bedrijven genieten van cachet, belastingvoordelen en toegang tot meer en betere financieringsmogelijkheden. Maar voor veel jonge bedrijven kan beursgang leiden tot plotselinge niet-duurzame groei die gemakkelijk uit de hand loopt.
Gesleept worden in een gedwongen eerste openbare aanbieding
Sarbanes-Oxley-voorschriften hebben het publiceren veel moeilijker gemaakt en de huidige investeerders neigen ertoe bedrijven te schuwen zonder een bewezen staat van dienst. Deze omstandigheden hebben geresulteerd in afkeer van beleggers om grote vroege risico's te nemen - precies het moment waarop een jonge onderneming een injectie met contant geld kon gebruiken. Sommige bedrijven die succes vroeg vinden, kunnen hun succes voortzetten zonder IPO-middelen. Het probleem is dat, zodra het meer dan 500 particuliere aandeelhouders heeft bereikt, de SEC een dergelijk bedrijf tot een Catch 22 dwingt - een gedwongen beursgang wanneer het geld niet langer nodig is. Neem Google. Het was al drie jaar winstgevend voordat het $ 1, 2 miljard inzamelde in zijn openbare aanbieding in 2004. En Google heeft nooit het geld uitgegeven dat het dat jaar heeft ingezameld. In plaats daarvan bracht het het geld rechtstreeks naar de bank, waar de fondsen sindsdien hebben gestaan. Vandaag is de cashstapel van Google gegroeid tot meer dan $ 44 miljard.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.