Hoe centrale banken geld verdienen met overheidsschuld

Met de aankondiging van de Bank of Japan op 29 januari om naar een negatief rentegebied te navigeren door rente in rekening te brengen op reserves, zijn de opbrengsten op overheidsschuld snel gedaald. Het rendement op 10-jarige Japanse staatsobligaties daalde recentelijk tot een record negatieve 0, 135%, onder de negatieve 0, 1% reserve deposito van de BOJ. Met de BOJ die staatsobligaties koopt met een ongekend jaarlijks tarief van ongeveer 80 biljoen yen, wordt het buitengewoon moeilijk voor de BOJ-gouverneur, Haruhiko Kuroda, om te ontkennen dat dit beleid geen vorm van monetarisering van staatsschuld is. Hieronder leggen we uit waarom. (Zie ook: Hoe negatieve rentetarieven werken .)

Onafhankelijke centrale banken

Elke overheid die zijn eigen valuta uitgeeft (bijvoorbeeld niet Griekenland) zou in theorie onbeperkt geld kunnen blijven creëren. Het idee dat overheden ofwel moeten belasten of lenen om te kunnen uitgeven, is eigenlijk alleen maar een gevolg van de wettelijke en institutionele infrastructuur die wij als samenleving hebben gecreëerd. Dingen kunnen anders zijn, maar wanneer de monetaire drukpers in handen is van politici, is de verleiding groot om de valuta op te blazen.

Er is de angst dat overmatig drukken van geld en daaropvolgende uitgaven zal leiden tot inflatie, vervolgens hyperinflatie en uiteindelijk het opgeven van de valuta. Verder, uitgaande van de beperkte aard van economische middelen, zou de overheid, als de overheid onbeperkte hoeveelheden geld heeft, mogelijk al die middelen kunnen beheersen, in wezen de particuliere sector "verdringen". Uiteraard is dit voor sommigen problematisch, en elke poging om met de overheid te concurreren bij het gebruik van middelen leidt tot een prijsverhoging van die middelen. (Zie ook: Slechtste hyperinflaties in de geschiedenis ).

Om deze angsten weg te nemen, hebben moderne regeringen de verantwoordelijkheid voor gelduitgifte gedelegeerd aan onafhankelijke centrale banken, in de hoop fiscale beleidsoverwegingen gescheiden te houden van monetaire beleidsoverwegingen. Aangezien het primaire doel van centrale banken is het handhaven van prijsstabiliteit (meestal geïnterpreteerd als een lage en stabiele inflatie van ongeveer 2% per jaar), kunnen overheden niet afhankelijk zijn van centrale banken om hun activiteiten te financieren en moeten ze vertrouwen op belastinginkomsten of, net als iedereen, geld lenen op particuliere markten.

Inkomsten genereren met schulden

De bereidheid van de particuliere sector om overheidsschuld aan te houden, hangt af van het rendement en de risicovolle positie van die schuld ten opzichte van alternatieve investeringen. Elke overheid die schulden afgeeft die veel hoger zijn dan wat ze zou kunnen innen aan belastingen, wordt gezien als een te risicovolle investering en zal waarschijnlijk steeds hogere rentetarieven moeten betalen. Het fiscale beleid van een overheid heeft dus duidelijke marktbeperkingen.

Centrale banken hebben echter de macht om rentetarieven te manipuleren. In feite richten zij zich op rentetarieven wanneer zij hun dagelijkse open-markttransacties (OMO) uitvoeren om prijsstabiliteit te bereiken. De centrale bank geeft doorgaans een rentetarief aan waarvan zij denkt dat het haar inflatiedoelstelling zal helpen bereiken, en verhoogt of verlaagt vervolgens de reserves van commerciële banken door middel van activa-aankopen - meestal kortlopende staatsobligaties - om dat doel te bereiken (QE is uitgebreid deze aankopen aan andere activa zoals MBS's en overheidsschuld op langere termijn).

De centrale bank kan vervolgens door de aankoop van staatsobligaties op particuliere markten de rentetarieven laag houden en in zekere zin de staatsschuld verzilveren. Deze dagelijkse OMO zijn echter niet wat de meer haveloze types in gedachten hebben als ze het hebben over het monetiseren van staatsschuld. Wat ze in gedachten hebben, is dat centrale banken, door hun macht te gebruiken om geld te creëren, massale tekortuitgaven van de overheid kunnen opvangen, waardoor de overheidsschuld oploopt tot niveaus waarvan niet duidelijk is hoe of of het ooit zal worden afbetaald. Door een dergelijke stap vraagt ​​men zich af hoe onafhankelijk de centrale bank werkelijk is.

Het komt neer op

Met een staatsschuld van meer dan 230% van het BBP is Japan het land met de grootste schuldenlast ter wereld. Met obligatierendementen op negatief terrein, wordt de overheid nu betaald om te lenen. Door particuliere banken rente in rekening te brengen over reserves die bij de BOJ worden aangehouden, draagt ​​de centrale bank van Japan effectief rijkdom over, en daarmee de mogelijkheid om de middelen van de economie te beheersen, van de particuliere sector naar de openbare sector. Het komt neer op een "helikopterdaling" van nieuw geld dat via belastingverlagingen of directe overheidsuitgaven naar de economie wordt gekanaliseerd. Klinkt veel als het genereren van schulden.

Hoewel het inflatiepotentieel zorgwekkend is voor de monetaire haviken, is inflatie eigenlijk het beoogde doel van Kuroda. Met deflatoire druk die de Japanse economie treft, heeft Kuroda verklaard: "Wat belangrijk is, is om mensen te laten zien dat de BOJ zich sterk inzet voor het bereiken van 2 procent inflatie en dat het alles zal doen wat nodig is om het te bereiken." Hij probeert nog steeds de BOJ's primaire doelstelling van monetair beleid; het gebeurt gewoon zo dat de Japanse overheid de enige economische agent is die bereid en in staat is te besteden, waardoor de totale vraag ontstaat die zo hard nodig is. Hij wil gewoon niet wat hij doet 'schuldinkomsten' noemen in de hoop dat mensen nog steeds zullen geloven dat de BOJ op zijn minst een zekere mate van onafhankelijkheid behoudt.