Hoe een federale obligatie wordt uitgegeven

De wereldwijde obligatiemarkten zijn vele malen groter dan de collectieve aandelenmarkten, zowel in de monetaire waarde van uitstaande obligaties als in dollarwaarde van obligaties die dagelijks worden verhandeld. Toch lijken beleggers relatief weinig van obligaties te weten in vergelijking met aandelen. Zelfs federale obligaties, in de VS bekend als Treasury bonds (T-bonds), zijn niet vrij van obscuriteit, hoewel ze een aanzienlijk deel van de gehele obligatiemarkt vormen en worden beschouwd als de veiligste vastrentende belegging - de benchmark waartegen het risico factor van andere obligaties, en in feite veel andere effecten, worden gemeten.

Laten we eens kijken hoe een overheid obligaties uitgeeft.

Waarom federale obligaties worden uitgegeven

Federale obligatie-emissies worden gecoördineerd door de centrale bank. Wanneer het anticipeert op een nieuwe federale obligatie-uitgifte, voert de centrale bank eerst een informeel onderzoek uit naar de huidige marktomstandigheden en het type uitgifte dat beleggers mogelijk verkiezen. Deze informele gesprekken worden gevoerd met beleggingsdealers, banken en andere marktdeelnemers die ervaring hebben met obligatie-emissies van de omvang en het type dat wordt overwogen.

Voordat over de details van de nieuwe obligatie-uitgifte wordt beslist, moeten een aantal belangrijke vragen worden beantwoord. Het belangrijkste is dat de federale overheid het precieze doel van de kwestie moet bepalen. Vaak zal het betrekking hebben op een specifiek kapitaalproject dat door de overheid wordt gepland: een belangrijke nieuwe weg of brug, bijvoorbeeld. Maar het doel kan ook zoiets algemeens zijn als het terugbetalen van eerdere schulden - dat wil zeggen het afbetalen van leningen of obligaties uit het verleden met nieuwe fondsen, die vermoedelijk tegen een gunstiger rentetarief kunnen worden geleend.

Hoe een nieuwe band wordt geboren

Andere inleidende vragen betreffen de juridische parameters rond het potentiële probleem, zoals gedefinieerd door de federale wetgeving. Er moet een wettelijk precedent zijn dat de voorwaarden schetst waaronder de obligatie-uitgifte kan worden uitgevoerd. Een dergelijk juridisch precedent houdt verband met het doel van de kwestie. Wanneer het doel is om een ​​kapitaalproject te financieren, moeten de wettelijke precedenten functioneren om te bepalen of de ingezamelde middelen worden gebruikt voor een onderneming die de nationale belastingbetalers en het grotere goed van de federale kiezers dient. In het geval van de terugbetaling van een eerdere schuldkwestie is de vraag of de schuld al dan niet terugbetaalbaar is op grond van federale belastingregels.

Ten slotte moeten overheidsfunctionarissen beslissen hoe de obligaties worden verkocht. In sommige gevallen, als de overheid een reeds bestaande werkrelatie heeft met een bepaalde beleggingsonderneming, kan zij die onderneming kiezen als de enige underwriter voor de obligatie-uitgifte. Een enkele underwriterrelatie kan ook onder andere omstandigheden zinvol zijn - als het probleem bijvoorbeeld eenvoudig genoeg is of als de benaming klein genoeg is dat het betrekken van meerdere underwriters meer problemen oplevert dan het waard is. Als het daarentegen een grote obligatie-uitgifte is, zal de overheid een obligatieveiling organiseren en meerdere verzekeraars uitnodigen om deel te nemen aan het biedproces.

Hoe een nieuwe obligatie wordt verkocht

Of de overheid ervoor kiest om één of meerdere verzekeraars te gebruiken, de volgende belangrijke stap is de marketingfase. De eerste stap van deze fase voor de overheid, als de emittent, is het opstellen van een voorlopige officiële verklaring of openbaarmakingsdocument om aan potentiële kopers te leveren. De emittent van obligaties maakt doorgaans gebruik van de diensten van een gespecialiseerd bureau voor obligatieadviesbureaus om met zijn gebruikelijke advocaat te werken aan de juridische aspecten van de financiering. Samen werken de obligatieadviseur en de advocaat aan zaken als de federale en nationale wetgeving en fiscale goedkeuringen, om ervoor te zorgen dat de juiste juridische procedures worden gevolgd.

Een van de belangrijkste wettelijke vereisten voor een federale obligatie-uitgifte is dat een openbare vergadering wordt gehouden na een redelijke marketingperiode. Tijdens deze marketingperiode, meestal ongeveer een week, bekijken en evalueren potentiële kopers het openbaarmakingsdocument grondig. De voor de openbare vergadering gevolgde procedure is afhankelijk van het feit of de overheid één underwriter heeft gebruikt of meerdere underwriters heeft uitgenodigd om deel te nemen aan een aanbesteding.

In het geval van een enkele underwriter-relatie komt de underwriter naar de openbare vergadering met een vast aankoopvoorstel. Het aankoopvoorstel bevat specifieke en precieze voorwaarden van de obligatie-uitgifte, waaronder de hoofdsom van de obligaties, te betalen rentetarieven, het aflossingsschema en details over eventuele vooruitbetalingsbepalingen. Deze zaken kunnen tijdens de vergadering verder worden onderhandeld en verfijnd en het voorstel kan vervolgens worden goedgekeurd, waardoor de vergadering de officiële bevestiging van de voorwaarden wordt.

Als de overheid daarentegen verschillende verzekeraars heeft uitgenodigd om aan de emissie deel te nemen, dient elke groep haar aankoopbod in op de dag van de openbare vergadering en vindt een volwaardige veiling plaats totdat alle obligaties naar behoren zijn uitgekeerd.

Hoe een nieuwe obligatie wordt gekocht en betaald

In de laatste stappen van het uitgifteproces van de federale obligaties, leggen de verzekeraar of verzekeraars de aankoopprijs voor de obligaties over aan de uitbetalende instantie. De uitbetalende instantie betaalt vervolgens de uitgiftekosten, op aanwijzing van de uitgevende instelling. De uitbetalende instantie speelt een belangrijke praktische rol in de obligatie-uitgifte: zij ziet dat fondsen correct worden verdeeld volgens het beoogde doel van de obligatie-uitgifte.

De uitbetalende instantie past bijvoorbeeld het saldo van de opbrengsten van de obligaties toe op de rekeningen van het bouwproject, als de obligatie een openbaar project financiert. Of het past de opbrengst toe op schuldhouders als de obligatie-uitgifte bedoeld is om eerdere schulden terug te betalen. Na het sluiten van de obligatie-distributie, verspreidt de obligatie-adviseur een complete set afsluitende documenten aan elke deelnemer.

Dit brengt ons bij de laatste stap in een federale obligatie-uitgifte: de voorbereiding van afsluitende documenten. Zoals u mag verwachten, zijn deze documenten zeer technisch van aard, geschreven volgens een zeer specifiek wettelijk kader. Zonder uitgebreid op de inhoud in te gaan, kan worden volstaan ​​met te zeggen dat in de afsluitende documenten de voorwaarden van het goedgekeurde aankoopvoorstel worden herhaald, naast de procedure waarmee de obligaties worden betaald en verdeeld.

Het komt neer op

Waarom zou u zich zorgen maken over problemen met federale obligaties? Omdat vanuit het perspectief van elke koper van obligaties, inclusief de particuliere belegger, federale obligatie-uitgiften doorgaans de veiligste beschikbare vastrentende beleggingen zijn. Ze worden immers ondersteund door de belasting genererende machten van de overheid. Het specifieke karakter van elke obligatie-uitgifte moet echter nog nauwkeurig worden geanalyseerd. Encyclopedische kennis van de processen en procedures rond een federale obligatie-uitgifte is niet absoluut noodzakelijk om deel te nemen aan aankopen van obligaties voor particulieren, maar het is nog steeds nuttig om enig inzicht te hebben in de vaak verwarrende obligatiemarkt.

Regeringen hebben een verplichting voor kopers om ervoor te zorgen dat de emissies liquide, verhandelbaar en van voldoende omvang zijn om gemakkelijk verhandelbare markten te waarborgen. Uiteindelijk combineren al deze factoren de verkoopbaarheid van een bepaalde obligatie-uitgifte en maken deze aantrekkelijker voor potentiële kopers.