Hoe salaris caps sport veranderd

Salariscaps zijn een hot topic in de sport, bediscussieerd van de meest casual sportfans tot de hoogste niveaus van professionele clubs. Het afdwingen van een limiet voor hoeveel een team kan uitgeven aan de salarissen van hun atleten bestaat al sinds de Grote Depressie, en met het huidige NFL-seizoen 2010-2011 wordt het cap-debat heen en weer gevoerd meer dan Brett Favre in de buiten het seizoen. (Zie voor meer informatie Wie verzilvert de Pro Sports-inkomsten? )
In de meeste professionele sporten moeten teams zich houden aan een vooraf bepaalde hoeveelheid geld om goede spelers te vinden, wat wordt bepaald door een ietwat gecompliceerde wiskundige vergelijking met hoeveel geld de competitie in het voorgaande jaar heeft verdiend, winst uit kaartverkoop, verkoop van merchandising, televisiecontracten, gedeeld door hoeveel teams er zijn en iets met de Maya-kalender te doen. Dus hoe heeft dit de sport in het algemeen beïnvloed? Voor de fans is het eigenlijk niet zozeer een game-wisselaar.

IN FOTO'S: Geld kan geen geluk kopen, maar hoe zit het met kampioenschappen?

Highway Robbery, minus de snelweg
Iedereen die ooit een professionele sportwedstrijd heeft bijgewoond, heeft waarschijnlijk het gevoel gehad dat ze veel voor hun kaartje hebben betaald. Je huurt tenslotte maar een ruimte die de helft kleiner is dan je zou nemen als je thuis was, en de meeste aanwezigen krijgen een beeld dat erger is dan het bekijken op hun eigen HD-televisie. Maar iedereen weet dat het daar niet om gaat, het gaat om de ervaring. Dus we betalen.

Maar zijn de prijzen duurder als er geen salarisplafonds zijn? Uit recent onderzoek naar het onderwerp blijkt dat ticketverkoop en merchandiseverkoop niet direct worden beïnvloed door salarislimieten. Zowel kaartjes als merchandise worden voornamelijk bepaald op basis van iets veel fundamentelers: winst. Volgens een onderzoek van de Universiteit van Antwerpen in België bepalen teams het bedrag van de winst die ze willen maken op de kaartverkoop, rekening houdend met de vraag van hun team, en bepalen vervolgens de prijzen op basis van die cijfers. (Weet je hoeveel commissarissen worden betaald? Bekijk 5 topbetaalde sportcommissarissen .)

Uit enig onderzoek van Gerald W. Scully is bijvoorbeeld gebleken dat voor elke thuiswedstrijd die in het begin van de jaren negentig in MLB werd gewonnen, de gemiddelde aanwezigheid van de club met ongeveer 3.500 deelnemers werd verhoogd. De toename van de aanwezigheid vertaalt zich uiteraard in een toename van de winst aan de poorten. Dus hoe meer overwinningen een club heeft, hoe meer kaartverkoop het oplevert, ongeacht de salarislimieten. Scully meldde ook dat naast kampioenschapsteams de ticketprijzen meestal met ongeveer hetzelfde percentage stijgen als de inflatie.

Zie het op deze manier, wanneer een club een stadion, arbeiders en spelers op hun loonlijst heeft staan, maken die kosten deel uit van de totale uitgaven, ongeacht of er één of 30.000 fans opdagen om een ​​wedstrijd te bekijken. Wat de studie zegt is dat omdat de kosten van een deelnemer bijna nul zijn, omdat de club alles zou betalen, zelfs als die fan er niet is, elke ticketverkoop gelijk staat aan winst en daarom worden de prijzen bepaald door hoeveel winst die de club denkt te kunnen maken.

Salariscaps, hoog of laag, hebben geen druppeleffect voor goedkopere ticketprijzen.

IN FOTO'S: Top 5 Super Bowl-gaststeden

Wat de salaris caps invloed hebben
Hoewel salarisplafonds niet direct van invloed zijn op merchandise en ticketprijzen, hebben ze wel invloed op hoe teams atleten verwerven en behouden. De salarislimieten stellen teams met minder talent in staat om spelers weg te lokken van betere teams omdat alle teams (in theorie) evenveel geld hebben om mee te werken. In plaats van sommige teams met diepe zakken en sommige teams die weinig te besteden hebben aan talent, zouden alle teams dezelfde koopkracht en het vermogen moeten hebben om een ​​sterke franchise op te bouwen.

Het is duidelijk dat het beperken van het bedrag dat een team aan spelers kan uitgeven, van invloed is op hoeveel atleten in een bepaald jaar kunnen verdienen. Dit zorgt er soms voor dat best presterende atleten protesteren tegen cap-beperkingen, wat ernstige gevolgen heeft voor sport. In 1994 werd bijna het hele Major League Baseball-seizoen afgelast omdat de spelers en de competitie geen overeenstemming konden bereiken over een voorgestelde salarislimiet. Eigenaren drongen aan op de dop, terwijl spelers weigerden te spelen.

Naast stakingen hebben salarislimieten ook invloed op hoe spelers worden betaald. Wanneer een contract van meerdere miljoenen dollars aan een speler wordt toegekend, is het salaris niet noodzakelijkerwijs elk jaar gelijk verdeeld. Een speler kan het ene jaar minder dan een miljoen dollar krijgen, het volgende jaar meer dan een miljoen en dan de resterende miljoenen die hij nog verschuldigd is tijdens zijn derde en vierde seizoen. Hierdoor kan het team meer ruimte krijgen om uit een contract te komen en te kunnen plannen hoe hun teambudget aansluit op hun feitelijk salarisplafondnummer. Omdat dit niet de beste opzet is voor spelers, kunnen teams soms bonussen aanbieden aan spelers die al dan niet in de algemene salariscapaciteiten zijn opgenomen.

Het komt neer op
Naarmate de besprekingen over de salarislimieten voortgaan, is het goed om te onthouden dat professionele sport big business is met tonnen financiële factoren die beïnvloeden hoe salarissen worden betaald, hoe hoge ticketprijzen worden ingesteld en hoe salarislimieten worden vastgesteld. Maar uiteindelijk zijn winst de belangrijkste financiële effecten voor de fans. Het komt allemaal terug op vraag en aanbod. (Bekijk de Top 7 Pro Athlete Contracts om te zien wie er aan sport doet.)

Bekijk Water Cooler Finance: The End Of The Recession voor het laatste financiële nieuws .