Niet-erkende belegger
Een niet-geaccrediteerde belegger is elke belegger die niet voldoet aan de inkomsten- of vermogenswaarde-eisen van de Securities and Exchange Commission (SEC). Het concept van een niet-geaccrediteerde belegger komt voort uit de verschillende SEC-wet- en regelgeving die verwijst naar geaccrediteerde beleggers. Een geaccrediteerde belegger kan een bank of een bedrijf zijn, maar wordt voornamelijk gebruikt om personen te onderscheiden die financieel voldoende deskundig worden geacht om voor hun eigen investeringsactiviteiten te zorgen zonder SEC-bescherming. De huidige standaard voor een individuele geaccrediteerde belegger is een nettowaarde van meer dan $ 1 miljoen exclusief de waarde van hun hoofdverblijfplaats of een inkomen van meer dan $ 200.000 per jaar (of $ 300.000 gecombineerd inkomen met een echtgenoot). Een niet-geaccrediteerde belegger is daarom iemand die jaarlijks minder dan $ 200.000 verdient (minder dan $ 300.000 inclusief een echtgenoot) die ook een totaal vermogen van minder dan $ 1 miljoen heeft wanneer hun hoofdverblijfplaats is uitgesloten.
UITBREIDING Niet-erkende belegger
Niet-erkende beleggers vormen het grootste deel van de beleggers in de wereld. Wanneer mensen spreken van particuliere beleggers, bedoelen ze vaak niet-erkende beleggers. Kortom, deze term omvat iedereen die minder dan $ 1 miljoen aan activa bezit, afgezien van de waarde die ze in hun huis hebben, en verdient minder dan $ 200.000, dat wil zeggen de overgrote meerderheid van de Amerikanen. Hoewel die cijfers niet zo ver weg zijn als toen de definitie werd vastgesteld, bevinden geaccrediteerde beleggers zich nog steeds in het 95e percentiel volgens de 2015-statistieken van het US Census Bureau. De SEC heeft de mogelijkheid om de definitie van geaccrediteerde belegger te wijzigen als inflatie en andere factoren ertoe leiden dat te veel van de algemene bevolking aan de norm voldoet.
Niet-geaccrediteerde beleggers en particuliere ondernemingen
Niet-erkende beleggers zijn beperkt in hun beleggingskeuzes voor hun eigen veiligheid. Na de speculatie rond de crash van 1929 en de daaruit voortvloeiende depressie, werd de SEC opgericht om gewone mensen te beschermen tegen investeringen die ze zich niet konden veroorloven of begrijpen. De SEC heeft wet- en regelgeving gebruikt om vast te leggen waarin een niet-erkende belegger kan beleggen en wat die investeringen moeten bieden op het gebied van documentatie en transparantie. Particuliere fondsen, particuliere bedrijven en hedgefondsen kunnen dingen doen met beleggersgeld die beleggingsfondsen niet kunnen doen, simpelweg omdat ze voornamelijk handelen met erkende beleggers. De SEC gaat ervan uit dat alle betrokken partijen de risico's en voordelen kennen, zodat ze een lichtere regelgevende aanraking hebben met betrekking tot deze fondsen.
Dat gezegd hebbende, moeten deze fondsen goed letten op hun naleving en ervoor zorgen dat hun investeerders binnen de regels blijven omdat ze hun reguleringsstatus kunnen verliezen. Voor sommige soorten particuliere investeringen zijn ze alleen niet-geaccrediteerde beleggers toegestaan wanneer ze werknemers zijn of onder een specifieke vrijstelling vallen. Andere fondsen en bedrijven kunnen niet-gerelateerde niet-erkende beleggers hebben, maar ze moeten het aantal onder een bepaald niveau houden. Dit is het geval met voorschrift D, dat het aantal niet-erkende beleggers in een private plaatsing onder de 35 houdt.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.