Oil As Asset: Hotelling's Theory On Price

Olie is een ongelooflijk belangrijke grondstof en investeerders zijn voortdurend op zoek naar methoden om de toekomstige prijs van deze niet-hernieuwbare hulpbronnen te voorspellen. In 1931 schreef Harold Hotelling een artikel met de titel "The Economics of Exhaustible Resources" (Economie van uitputbare hulpbronnen) dat suggereert dat de deposito's van uitputbare hulpbronnen moeten worden beschouwd als een actief, net als elke andere inkomstenproducerende investering. Hij schreef dat omdat niet-hernieuwbare hulpbronnen daar moeten concurreren met andere activa, dit een systematische manier is om hun toekomstige prijzen te voorspellen.

Naarmate het aanbod van olie in de wereld afneemt, suggereren aanhangers van de theorie dat er steeds meer reden is om de inzichten van Hotelling in toekomstige olieprijzen te evalueren. In dit artikel zullen we de theorie en de kritiek van Hotelling onderzoeken om te zien of er vandaag iets is dat beleggers kunnen gebruiken wanneer ze proberen de olieprijzen te voorspellen. (Zie Piekolie : problemen en mogelijkheden voor achtergrondinformatie over het 'niet'-gedeelte van deze niet-hernieuwbare bron.)

De theorie
Ondanks de grote implicaties van de theorie van Hotelling, is de hypothese relatief eenvoudig. Het stelt voor dat, ervan uitgaande dat markten efficiënt zijn en dat de eigenaren van niet-hernieuwbare hulpbronnen worden gemotiveerd door winst, zij slechts een beperkt aanbod van hun product zullen produceren als het meer zal opleveren dan obligaties of rentedragende instrumenten. Hoewel de marktvolatiliteit op de korte termijn nog steeds een functie is van de vraag- en aanbodkrachten op de korte termijn, zouden de langetermijnprijzen volgens Hotelling jaar na jaar moeten stijgen tegen de geldende rentevoet. Als de olieprijzen, rekening houdend met de kosten van productie en opslag, niet zouden stijgen tegen de geldende rentevoet, zouden er geen leveringsbeperkingen zijn. Als eigenaren geloofden dat de toekomstige olieprijzen de rentetarieven niet zouden bijhouden, dan zouden ze beter zoveel mogelijk contant verkopen en dan obligaties kopen.

Omgekeerd, als de verwachtingen waren dat de prijzen sneller zouden stijgen dan de gangbare koers, zouden ze beter af zijn om de olie in de grond te houden. Maar omdat er nog steeds olie wordt geproduceerd en er geen aanwijzingen zijn voor enorme voorraden olie, zou de veronderstelling moeten zijn dat de olieprijzen zullen stijgen tegen de geldende rentevoet. Deze theorie moet gelden voor alle uitputbare hulpbronnen en leiden tot een situatie waarin stijgende prijzen leiden tot de geleidelijke vermindering van vraag en productieniveaus totdat er geen aanbod meer is en de bron volledig is verbruikt. (Lees voor meer informatie Wat is marktefficiëntie? )

Gezien de hoeveelheid gepubliceerde ondersteuning voor deze theorie, is het verrassend dat het empirische bewijs en de historische olieprijzen het model niet ondersteunen. Sinds het midden van de 19e eeuw wordt olie geproduceerd en sindsdien zijn de prijzen het grootste deel van die tijd stabiel (met uitzondering van een periode eind jaren zeventig en begin jaren tachtig). Het was pas in 2000 dat de olieprijzen meer begonnen te stijgen dan de rentevoet en het geleidelijke en voorspelbare prijspad dat Hotelling beschrijft.

Een andere merkwaardige situatie die het model tegenspreekt, is de prijsbeweging van oliefutures. Dynamiek op de oliefuturesmarkten heeft geleid tot periodes waarin de toekomstige prijzen onder de spotprijzen lagen. Deze gebeurtenis, bekend als sterke backwardation, suggereert dat de verwachte toekomstige prijzen in reële termen daalden en niet groeiden met de heersende koers. Bij het bespreken van toekomstige prijzen moet men ook rekening houden met een risicocomponent en de verwachting van de volatiliteit van spotprijzen. Hoewel degenen die tegen de theorie zijn, teveel redenen geven waarom het model ze niet allemaal bespreekt, zijn er enkele die opmerkelijk zijn en enig inzicht verschaffen in het falen van het model en andere die kunnen ondersteunen waarom het in de toekomst zou kunnen gelden. (Om te ontdekken wat olie beweegt en waarom, leest u Wat bepaalt de olieprijzen? En wordt u een olie- en gasfuturesdetective .)

In de volgende sectie zullen we enkele veel voorkomende kritieken en problemen met de theorie van Hotelling onderzoeken.

kritieken
Hoewel de theorie van Hotelling veel aanhangers heeft, heeft ze over het algemeen historisch gezien geen stand gehouden. Tegenstanders van de theorie hebben meerdere redenen om de voorschriften af ​​te wijzen, wat suggereert dat de impact van alternatieve energiebronnen en andere energiegerelateerde marktfactoren ertoe leidt dat het model faalt. Met olie als voorbeeld kan men zowel ondersteunende als contraire posities bekijken om te beslissen of deze stelling levensvatbaar is voor het voorspellen van de waarde van toekomstige niet-hernieuwbare grondstoffen.

• Productiekosten - Eén feit dat de oppositie gebruikt om het model tegen te spreken, is dat het geen rekening houdt met de veranderingen in productiekosten als gevolg van de kosten van winning, technologische verandering of marktvisie op leveringsbeperkingen. De theorie gaat ervan uit dat de marginale productiekosten stijgen ongeacht de geproduceerde voorraad, wat betekent dat het geen rekening houdt met het cumulatieve effect van reeds geproduceerde olie. Olieproducenten hebben gesuggereerd dat de productiekosten, met name de extractiekosten, ook toenemen en dieper worden geboord om een ​​steeds kleiner wordend aanbod te bereiken.
• Niveaus van kwaliteit - Een ander genegeerd feit is dat olie, evenals andere hulpbronnen, in kwaliteit variëren. Ervaringen uit de praktijk suggereren dat eerst goedkopere kwaliteiten worden geproduceerd, wat weer leidt tot hogere extractiekosten met een vermindering van het voorraadaanbod. In beide gevallen zouden de kostprijs en de toekomstige prijs van de hulpbron geen geleidelijk en voorspelbaar pad volgen.
• Technologische vooruitgang - Een trend waarmee geen rekening wordt gehouden, is de snelheid van technologische veranderingen en het effect ervan op de productiekosten en de prijs. Het houdt ook geen rekening met de komst van nieuwe hernieuwbare energiebronnen, hun productiekosten en prijzen, en hun effect op niet-hernieuwbare hulpbronnen. Innovatie en technologische vooruitgang moeten de winningscapaciteit van producenten verbeteren en de winningskosten en -prijzen in de loop van de tijd verlagen. De technologische vooruitgang bij de productie van zonne-, wind- en andere vervangers van olie zal ook de prijzen beïnvloeden als ze de vraag aanzienlijk verminderen of deze hulpbronnen op winstgevende en concurrerende wijze voorzien van aardolieproducten.

Een andere theorie suggereert dat toekomstige olieprijzen kunnen worden berekend als een functie van de productiekosten van substituten. Neem bijvoorbeeld zonne-energie: als we aannemen dat een vat olie gelijk is aan 5, 8 miljoen BTU energie (wat overeenkomt met 1.700 kilowattuur elektriciteit) en zonne-energie kan worden geproduceerd tegen een prijs tussen 30 cent en 50 cent per kilowattuur ( kWh), dan kunnen kopers van energie olie vervangen door zonne-energie voor een vatequivalente prijs tussen $ 510 en $ 850 (1.700 x 0.3 en 1.700 x 0.5). Het idee hier is dat de olieprijzen zullen blijven stijgen totdat de prijs van olie en andere vervangers het prijsevenwicht raakt, op welk punt de olievoorraad uitgeput raakt en gebruikers zullen overschakelen naar de alternatieve energiebron. Deze hypothese gaat ook uit van stijgende prijzen, maar verwacht niet noodzakelijk dat deze geleidelijk of voorspelbaar zijn.

Ondersteuning
Een verklaring voor de kritiek en problemen met de theorie van Hotelling is dat de markt pas sinds het begin van deze eeuw olie als een uitputbare hulpbron beschouwt. Voor de periode waarin de olieprijzen stabiel bleven, werden nieuwe bronnen van olie ontdekt net zo snel als het werd verbruikt. De markt reageerde alsof die trend zich zou doorzetten - alsof er geen beperkt aanbod van olie was. De snelle prijsstijging die sinds 2000 werd waargenomen, leidt misschien niet tot een "prijszeepbel" maar tot een prijseffect als gevolg van de overgang, aangezien de markt haar visie op olie veranderde van hernieuwbaar in niet-hernieuwbaar.

In combinatie met deze overgang zijn de zeer gepubliceerde wetenschappelijke schattingen van wanneer de oliereserves opraken. Zelfs met de vooruitgang in het lokaliseren en schatten van het aanbod, is er nog steeds aanzienlijk meningsverschil in wetenschappelijke kringen over wanneer deze dag des oordeels zal plaatsvinden. Voorstanders van de Hotelling-theorie zouden willen dat, naarmate de prijzen zich aanpassen aan de overgang en de bezorgdheid over de schaarste aan olie toeneemt, de prijzen beginnen te stijgen tegen de geldende rente en het voorspelde pad volgen. (Ontdek hoe u uw investeringen in deze gladde sector in Peak Oil kunt beleggen en beschermen : Wat te doen als de bronnen opdrogen .)

Implicaties
Het is duidelijk dat oliereserves als een actief moeten worden beschouwd en dat hun waarde en de beslissing om ze te winnen, concurrerende investeringen in overweging moeten nemen. Of ze zullen stijgen tegen de geldende rentevoet valt nog te bezien. Er is echter een aanwijzing dat, aangezien de markt zich blijft bezighouden met de schaarste van olie, de Hotelling-theorie beleggers mogelijk inzicht kan geven in de toekomstige olieprijzen. Ongeacht in welk kamp men zich bevindt, de theorie is het waard om nader te worden bekeken en het is de moeite waard om deel uit te maken van een reeks analytische modellen terwijl de markt blijft zoeken naar de definitieve voorspelling van toekomstige olieprijzen.

Bekijk Primer voor de olie- en gasindustrie voordat u in deze hete sector springt.