De Outlook voor de sociale zekerheid Cap

Het bedrag van de inkomsten van werknemers dat onderworpen is aan sociale zekerheidsbelasting wordt elk jaar gemaximeerd (maximum belastbaar inkomen genoemd). De federale overheid verhoogde de limiet voor sociale zekerheid aanzienlijk voor 2019. In 2018 was het maximale inkomen dat aan sociale zekerheidsbelasting onderworpen was bijvoorbeeld $ 128.400. In 2019 steeg de cap tot $ 132.900. Deze stijging betekent een toename van 2, 8% ten opzichte van het voorgaande jaar. Als gevolg van de verhoging van het plafond betalen werknemers met een hoog inkomen volgend jaar een paar honderd meer aan sociale zekerheidsbelastingen. Gezien het feit dat de sociale zekerheid te kampen heeft met aanzienlijke tekorten die het onmogelijk zullen maken om toekomstige voordelen uit te betalen, zoals beloofd zonder significante veranderingen, zal de verhoging van het GLB volgend jaar dan langer bijdragen aan de sociale zekerheid? Hier is een blik op de problemen.

De verhoging van de sociale zekerheid voor 2019

De toename van het komende jaar is hoger dan normaal, zelfs in het licht van het ontbreken van een stijging van vorig jaar. De onderstaande tabel toont de jaarlijkse verhogingen van de belastinggrens voor sociale zekerheid over de afgelopen 10 jaar.

Jaarlijkse verhoging van de maximaal belastbare inkomsten van de sociale zekerheid, 2008-2019

Bron: Social Security Administration

Een werknemer die in 2016 $ 127.200 verdiende, zou sociale zekerheidsbelasting van 6, 2% op $ 118.500 of $ 7.347 hebben betaald. Zijn of haar werkgever zou nog eens 7.347 dollar aan sociale zekerheidsbelasting hebben betaald. Als die persoon zelfstandige is, was het werkgeversgedeelte de verantwoordelijkheid van de persoon.

Een werknemer die in 2016 $ 127.200 verdiende, had sociale zekerheidsbelastingen van 6, 2% betaald op alle $ 127.200 inkomsten, of $ 7.886, 40, een stijging van $ 539, 40. De werkgever (of het individu, als zelfstandige) zal dat hogere bedrag evenaren.

Belangrijkste leerpunten

• In 2019 is de sociale limiet, of het bedrag van de jaarlijkse inkomsten waarover socialezekerheidsbetalingen worden berekend, verhoogd tot $ 132.900.
• De trustfondsen waaruit sociale zekerheidsbetalingen begin 2018 $ 2, 9 biljoen aanhielden maar naar verwachting in 2035 geen geld meer hebben.
• Om het probleem op te lossen, zijn hogere belastingen op de sociale zekerheid, lagere uitkeringen en een indexering van de pensioengerechtigde leeftijd naar de levensverwachting vereist.

Hoewel de belastingdruk op de sociale zekerheid de zelfstandigen harder lijkt te treffen dan de werknemers, is de realiteit dat werkgevers hun aandeel in de belasting op de sociale zekerheid moeten beschouwen als een deel van de inkomsten van de werknemers, waardoor de arbeidskosten worden verhoogd of verlagen het bedrag dat ze uitbetalen in salarissen of lonen.

Het probleem

Het federale sociale zekerheidsprogramma dat pensioen-, arbeidsongeschiktheids- en nabestaandenverzekeringsuitkeringen betaalt, zit ernstig in de problemen. Deze voordelen worden betaald uit twee trustfondsen, het Trustfonds voor Ouderdoms- en Overlevendenverzekeringen (OASI) en het Trustfonds voor invaliditeitsverzekeringen (DI). De gecombineerde trustfondsen hielden begin 2018 $ 2, 9 biljoen aan, maar zullen volgens de samenvatting van het jaarverslag 2019 van de Social Security and Medicare Board of Trustees naar verwachting in 2035 geen geld meer hebben. Dat is snel genoeg om miljoenen huidige en toekomstige gepensioneerden te beïnvloeden.

De socialezekerheidsuitkeringen worden betaald uit de sociale zekerheidsbelastingen die worden geïnd door huidige werknemers en de rentebetalingen die zij op de schatkistobligaties innen. Volgens de tussentijdse veronderstellingen van de trustees zullen de OAS- en DI-kosten naar verwachting de totale inkomsten vanaf 2020 overtreffen en zullen de reserves in 2035 uitgeput raken. Na 2019 zal de overheid in de trustfondsen moeten duiken om het tekort tussen Inkomsten uit sociale zekerheid en de voordelen die het oplevert.

In 2035, wanneer het trustfonds naar verwachting geen geld meer heeft, zijn er niet genoeg fondsen om het aantal geprojecteerde gepensioneerden te betalen tegen de huidige uitkeringspercentages. Het grote aantal babyboomers dat met pensioen gaat in combinatie met de kleinere jongere generaties die werken en betalen voor de sociale zekerheid is een belangrijke oorzaak van het tekort.

Terwijl er in 1975 3, 2 gepensioneerden waren om elke gepensioneerde begunstigde te ondersteunen, zijn er vandaag slechts 2, 8 en in 2040 misschien slechts 2, 1. Met andere woorden, in 2017 schatte het Congressional Budget Office dat de verwachte stijging van de uitgaven voor sociale zekerheid niet dramatisch was zoals te verwachten was: van 4, 9% van het bbp in 2016 naar 6, 3 pecent in 2046, volgens het Congressional Budget Office.

Voorstellen voor de hervorming van de sociale zekerheid zijn bedoeld om het tekort op te lossen. Het is eigenlijk het DI Trust Fund dat met een meer dreigende crisis wordt geconfronteerd dan het OASI Trust Fund, maar omdat gepensioneerden een veel grotere groep vormen dan gehandicapten, heeft de laatste meer pers ontvangen. Zonder hervorming van de sociale zekerheid zegt de raad van bestuur dat de verwachte belastinginkomsten vanaf 2034 ongeveer driekwart van de verwachte voordelen zullen kunnen betalen.

Het komt neer op

Het verhogen van de limiet voor sociale zekerheid helpt, maar het lost het dreigende tekort aan sociale zekerheid niet op. De belastinggrens zou eigenlijk volledig moeten worden afgeschaft om een ​​aanzienlijk percentage van de kloof tussen de sociale zekerheid te dichten, volgens berekeningen van het Comité voor een verantwoordelijke federale begroting, een denktank die de sociale zekerheid en andere federale begrotingskwesties publiceert.

Zelfs die drastische maatregel zou verre van een complete oplossing zijn. Het echt oplossen van het probleem vereist een combinatie van maatregelen, zoals hogere belastingen op de sociale zekerheid, lagere uitkeringen (misschien alleen voor de welgestelden) en het indexeren van de pensioengerechtigde leeftijd naar de levensverwachting.