Betalingsschok
Betalingsschok is het risico dat de geplande toekomstige periodieke betalingen van een lening aanzienlijk kunnen toenemen en ertoe kunnen leiden dat de kredietnemer in gebreke blijft met de lening. Betalingsschok is een risico met veel populaire hypotheekproducten, waaronder betalingsoptie aanpasbare hypotheken (ARM) en renteloze leningen.
ONDERBREKING Betalingsschok
Betalingsschok kan het gevolg zijn van verschillende dingen, waaronder het verstrijken van een initiële of tijdelijke initiële rentevoet, het einde van een rentevaste periode, het einde van een rentevrije betalingsperiode, de herschikking van een instelbare betalingsoptie- hypotheekrente (ARM) of een verhoging van de volledig geïndexeerde rentevoet van een ARM.
Consumenten, aangetrokken door deze hypotheken vanwege de relatief lage initiële maandelijkse betalingen, geloven dat de hypotheek betaalbaar blijft. Deze betalingsstructuren kunnen echter een averechts effect hebben op kredietnemers als de toename van de geplande betalingen het punt overschrijdt waar ze comfortabel elke maand kunnen betalen. Kredietnemers moeten de structuur en reële aantallen van de leningen die ze overwegen, begrijpen, maar ook het concept van betalingsschok om te voorkomen dat ze in gebreke blijven met een lening of in een financieel onstabiele positie komen. Geldschieters willen niet dat kredietnemers in gebreke blijven met hun hypotheek, dus worden ze geïnvesteerd in het voorkomen van betalingsschokken.
Berekening van de betalingsschokdrempel van een kredietnemer
Om hypothecaire leningen te voorkomen, zullen kredietverstrekkers niet lenen aan een lener waarvan zij niet denken dat deze de maandelijkse betalingen kan ondersteunen. Ze hebben verschillende maatregelen bedacht om het risico van het in gebreke blijven van de lener te berekenen. Een dergelijke maatregel is de 28/36-regel voor het berekenen van het bedrag van de schuld dat kan worden aangegaan door een individu of huishouden. De regel bepaalt dat een huishouden maximaal 28% van zijn bruto maandinkomen moet uitgeven aan totale woonlasten en niet meer dan 36% aan alle andere totale schulden, inclusief huisvesting en andere schulden zoals autoleningen.
Financiële instellingen gebruiken berekeningen om de drempel voor betalingsschokken van een persoon te bepalen en om te bepalen wie ze aanbieden om te financieren, en wie niet. De drempel voor betalingsschokken is gebaseerd op het idee dat een lener, die al aanzienlijke maandelijkse woonlasten betaalt, een nog substantieelere betaling aankan. Een lener kan het slachtoffer worden van een betalingsschok en het in gebreke blijven van de lening als hij momenteel een bescheiden woning heeft en nieuwe maandelijkse verplichtingen aanzienlijk hoger zijn.
Banken of hypotheekverstrekkers stellen hun drempelformules op om te bepalen of de verhouding tussen de huidige hypotheeklasten en de voorgestelde hypotheeklasten laag genoeg is om betalingsschokken te voorkomen. Het is echter gebruikelijk dat kredietverstrekkers weigeren een lener te financieren wiens betaling 200 procent of meer van de huidige woningbetaling zal zijn. De huidige woonlasten kunnen hypotheek- of huuruitgaven zijn. Ook de overweging van kredietscores en cashflowfactor bij de berekening van de toegestane betalingsschokdrempel.
Deze berekening betekent niet dat een lener met een lage lopende woningbetaling niet in aanmerking kan komen voor een hypotheek. In plaats daarvan wordt de berekening gebruikt om de lener naar het juiste type lening te leiden, wat een meer traditionele en conservatieve lening kan zijn. Conservatieve leningen omvatten hypotheek met vaste rente (FRM) en hypotheek met instelbare rente (ARM) met een levenslange limiet die betalingsschokken voorkomt.
Leningen met een vaste rente dragen niet het risico van een betalingsschok die gepaard gaat met de geplande verhoging van de betalingen of rentetarieven. ARM's met levenslange caps hebben limieten op de hoeveelheid rente die een lening kan hebben.