Een inleiding op offshore boren

Offshore boren is een eenvoudig concept, maar een zeer moeilijke zaak. Omdat veel van de gemakkelijk toegankelijke olie- en gasreserves aan land al in ontwikkeling zijn, hebben energiebedrijven steeds vaker offshore gekeken om hun reserves aan te vullen en aan hun productiebehoeften te voldoen. Hoewel er voldoende olie en gas onder de zeebodem wacht, is het niet zo gemakkelijk om erbij te komen. Onder water werken lijkt een beetje op werken in de ruimte - het staat vijandig tegenover mens en machine en vereist gespecialiseerde apparatuur en knowhow.

De offshore boorindustrie is een onderneming van meerdere miljarden dollars per jaar. Terwijl toonaangevende spelers zoals Transocean (NYSE: RIG), Diamond Offshore (NYSE: DO), Ensco (NYSE: ESV) en Noble (NYSE: NE) een aanzienlijk percentage van de operationele installaties vertegenwoordigen, zijn er tientallen kleinere spelers over de hele wereld en de marktkapitalisatie van de beursgenoteerde bedrijven in de sector overschrijdt $ 50 miljard. (Voordat u in deze sector springt, leert u hoe deze bedrijven hun geld verdienen in de olie- en gasindustrie-primer .)

IN FOTO'S: Top 10 groene industrieën

Geschiedenis van het bedrijf
Het duurde meer dan 30 jaar voordat mensen ergens anders dan onder droog land naar olie begonnen te zoeken. De eerste ondergedompelde putten werden geboord in een reservoir (Grand Lake, St. Mary's) in Ohio in de jaren 1890, en de eerste zoutwaterputten werden kort daarna geboord in het Summerland Field in Californië. De eerste offshore-boorplatforms waren in principe gemodificeerde booreilanden en het was pas in 1947 dat de eerste put volledig uit het zicht van land werd geboord (in de Golf van Mexico). Sindsdien is er voortdurende innovatie in het veld geweest en is de industrie aanzienlijk uitgebreid. Nu zijn er weinig gebieden die technologisch buiten bereik liggen voor exploratie, en offshore-exploitatie van energiebronnen is een belangrijke factor in de wereldwijde energie-economie.

Belangrijke voorwaarden
Zoals elke sector zijn er een paar kernbegrippen die beleggers moeten kennen. De belangrijkste terminologie heeft betrekking op het type rigs dat een bedrijf gebruikt, omdat verschillende rigs een verschillend winstpotentieel en vraagkenmerken hebben.

• jackup
  Jackups zijn het meest voorkomende type offshore booreiland en zijn meestal het meest volatiel wat betreft tarieven en vraag. Jackups hebben een binnenschip dat op het water drijft (en de booruitrusting vasthoudt) en meerdere poten (meestal drie, maar soms meer) die zich uitstrekken tot aan de zeebodem. Krikken worden meestal naar de beoogde boorlocatie gesleept en bij aankomst worden de poten naar de zeebodem gekanteld.
  Eenmaal op hun plaats, zijn deze platforms typisch stabiel en stevig, met een boorplatform ver boven de golven. Omdat ze fysiek de bodem van de zeebodem raken, zijn ze over het algemeen alleen bruikbaar in relatief ondiep water - tot ongeveer 400 voet water. De meeste jacks boren door gaten in het platform, maar sommige ("vrijdragende" genoemd) boren over de zijkant van het schip. (Ga naar de financiële overzichten om de juiste bedrijven aan te boren en het rendement te laten stromen; bekijk Unearth Winsten in olie-exploratie en -productie .)
  
• semisubmersible
  Semisubmersibles zijn nogal een beetje anders dan jackups. Halfafzinkbare onderdelen drijven op ondergedompelde pontons en hebben een werkdek dat ruim boven het oppervlak ligt. Onder het oppervlak bevinden zich ankers en navelstrengverbindingen die het tuig in wezen op zijn plaats binden, hoewel sommige aangedreven systemen hebben die kunnen helpen het tuig op koers te houden. Met opeenvolgende generaties is de capaciteit van deze rigs toegenomen en kan de meest moderne generatie semi-submersibles in maximaal 10.000 voet water werken. Hoewel jack-ups onder specifieke omstandigheden hoge dagtarieven kunnen verdienen, zijn semi-onderdompelbare tarieven meestal drie- tot vijfmaal hoger.
  
• boorschepen
  Net als semi-submersibles kunnen boorschepen in een grote verscheidenheid van omstandigheden werken en worden ze vaak gebruikt op locaties met zeer diep water. Net als semi-submersibles hebben boorschepen meestal een operationele limiet van 10.000 voet - een beperking die meer te maken heeft met het verlengen van een booroperatie door zoveel water in tegenstelling tot eventuele beperkingen van het schip zelf.
  Boorschepen zien er in feite uit (en opereren) als zeer grote boten, waarbij het boren plaatsvindt door een gat in de romp (een maanpool genoemd). Deze schepen zijn volledig onafhankelijk en hebben eigen kracht. Hoewel niet zo stabiel halfafzinkbare stoffen, zijn boorschepen mobiel en kunnen ze veel apparatuur vervoeren - waardoor ze een goede optie zijn voor het boren van exploratieputten. Net als semisubmersibles zijn dagtarieven voor boorschepen vaak behoorlijk wat hoger dan die voor jackups.

Belangrijke statistieken
Het risico van oversimplificatie is dat offshore booropbrengsten een functie zijn van dagtarieven en bezettingsgraad, waarbij dagtarieven de prijs en het gebruik vertegenwoordigen die het volume vertegenwoordigen. Een dagtarief is de hoeveelheid geld die een bedrijf ontvangt voor de booractiviteit van een dag. Zoals elke prijs, is het dagtarief een functie van zowel de vraag naar een service als de kosten ervan - tarieven stijgen meestal snel wanneer de vraag stijgt en speciale apparatuur (gebruikt in moeilijke of zware omstandigheden) draagt ​​altijd een premium. (Hoe een bedrijf zijn uitgaven boekt, is van invloed op hoe zijn netto-inkomsten en kasstroomcijfers worden gerapporteerd; lees Boekhouding voor verschillen in olie- en gasboekhouding .)

Gebruik verwijst naar het percentage van de vloot van een bedrijf dat actief betrokken was en geld verdiende gedurende de periode. Gebruik is een functie van zowel aanbod (hoeveel installaties de industrie beschikbaar heeft) als vraag (hoeveel energiebedrijven nodig hebben of willen) en beweegt in cycli. Offshore-boormachines zijn meestal prijsnemers, maar het is niet ongewoon voor bedrijven om installaties uit dienst te nemen (vooral oudere installaties die duurder zijn om te bedienen) wanneer de prijzen dalen.

Beleggers moeten zich ook bewust zijn van de filosofie van een bedrijf ten aanzien van contracten en spotkoersen. Terwijl sommige bedrijven de voorkeur geven aan contracten voor al hun platforms (en soms lopen deze contracten meerdere jaren), zijn anderen bereid om hun kansen te grijpen en te accepteren wat de gangbare koers (spot rate) is. Deze beslissing heeft veel te maken met de risicotolerantie van het managementteam en zijn vermogen om toekomstige tarieven nauwkeurig te voorspellen. Bedrijven die spotprijzen accepteren tijdens cyclische opleving, kunnen rivalen die op contracten opereren overtreffen, maar het tegenovergestelde is ook waar in periodes van dalende vraag. (Deze opties vertegenwoordigen een van de belangrijkste politieke grondstoffen; zie Futures op de energiemarkt tanken .)

De leeftijd van de vloot is een maatstaf die voor de hand ligt, maar is eigenlijk een beetje ingewikkelder. Vanzelfsprekend is het een maat voor de gemiddelde leeftijd van de vloot van het bedrijf. Wat de vlootleeftijd een belegger kan vertellen, is echter iets gecompliceerder. Oudere apparatuur is meestal minder krachtig en vereist mogelijk een hoger niveau van doorlopend onderhoud. Doorgaans betekent een minder krachtige tuigage dat het langer duurt om een ​​put te boren, zodat klanten over het algemeen niet zo veel betalen voor een oudere tuigage - tenminste, als er voldoende rigs zijn die klanten zich kunnen veroorloven om kieskeurig te zijn.

Aan de andere kant hebben oudere vloten het grootste deel van hun waardevermindering gezien en kunnen ze goedkoper zijn om op boekhoudkundige basis te werken. Evenzo bespaart een bedrijf dat ervoor kiest om een ​​oudere vloot te gebruiken, over het algemeen geld op kapitaaluitgaven, en dat kan hogere dividenden voor aandeelhouders of een schonere balans betekenen. Als grove vuistregel is een jongere vloot wenselijker in het begin van een cyclus en via de bovenkant van een boorcyclus, maar oudere vloten zijn wenselijker wanneer de booractiviteit afneemt of op cyclische dieptepunten.

Risico's
Het grootste risico in de offshore boorindustrie komt voort uit het feit dat het zowel een dienstverlenende industrie is en afhankelijk is van zijn klanten en hun budgetten, en zeer gevoelig is voor grondstofprijzen. Als grote olie- en gasproducenten voorzien in lagere energieprijzen, beperken ze hun boorbudgetten. Om sommige grillen van het bedrijf te verlichten, streven sommige boorbedrijven naar meerjarige contracten voor hun diensten. Dergelijke contracten zijn een afweging voor de boorers - het geeft hen een gegarandeerd boekje van zaken, maar ten koste van het vastleggen van een koers die jaren later al dan niet concurrerend kan zijn. (Niet zeker waar de olieprijzen naartoe gaan? Deze theorie geeft enig inzicht; zie Olie als een pluspunt: de theorie van Hotelling over de prijs .)

Overcapaciteit is ook een algemeen risico in de industrie. Wanneer dagtarieven in het topsegment komen, activeren bedrijven gestapelde rigs en laten ze nieuwbouw in gebruik nemen. Historisch gezien is overcapaciteit een groter probleem geweest in de jackup-markt, waar bouwkosten en doorlooptijden korter zijn en waar het praktischer is om machines te koudstapelen (dat wil zeggen, ze inactief te houden in afwachting van de toekomstige vraag).

Regering van de overheid is een evoluerend risico voor de industrie. Sinds de olieramp met BP Macondo in 2010 heeft de Amerikaanse regering het recht uitgesproken om boormoratoria in te stellen voor haar offshore-gebieden. Dergelijke moratoriums beëindigen in wezen alle activiteiten in het overdekte gebied en vervangen eerdere contracten. Overheden over de hele wereld hebben verschillende niveaus van regulerend toezicht en regels. Op sommige gebieden (met name de ontwikkelingslanden) zijn de vereisten minimaal, maar er is altijd het risico van meer regelgeving en duurdere operationele vereisten.

Natuurrampen en door de mens veroorzaakte rampen vormen een ander duidelijk risico voor de industrie. Orkanen kunnen apparatuur beschadigen of vernietigen, en operators zullen bijna altijd booractiviteiten uitstellen wanneer een storm wordt verwacht. Door de mens veroorzaakte rampen kunnen veel meer terreinen bestrijken - van kleine branden aan boord van het tuig tot zware ongevallen die leiden tot het verlies van het tuig. Hoewel ernstige schade door rampen relatief zeldzaam is geweest, vormt het wel een risico.

taxatie
Mede vanwege het cyclische karakter van het bedrijf is het waarderen van offshore boorbedrijven lastiger dan het waarderen van een typisch industrieel bedrijf. Wanneer traditionele ratio's zoals koers / winst laag lijken, is dat vaak een teken van piekresultaten en een tijd om de aandelen te vermijden.

Cashflowmodellering zou moeten werken, maar het probleem met alle modellen is dat ze steeds onnauwkeuriger worden naarmate ze langer worden. Een slimme belegger kan misschien de marktomstandigheden en het resulterende budget voor winstgevendheid en kapitaaluitgaven van een bedrijf nauwkeurig voorspellen, maar het is vrij moeilijk. Als alternatief kunnen beleggers proberen "gemiddelde cyclus" -modellen te bouwen die proberen een gemiddeld niveau van winstgevendheid en kasstroom over een volledige cyclus te voorspellen, maar ook deze zijn lastig.

In positieve of negatieve zin is de verhouding tussen de voorwaartse ondernemingswaarde (EV) en de winst vóór rente, belastingen, afschrijvingen en amortisatie (EBITDA) de meest gebruikte maatstaf voor de waardering van deze aandelen. Over het algemeen handelt deze sector met een bereik van 7, 0-8, 0 keer EV / EBITDA.

Waarderingsbenaderingen die proberen onderliggende activawaarden te beoordelen, kunnen ook nuttig zijn. Prijs-naar-boekwaarde is een eenvoudige en vertrouwde formule. Aandelen in deze sector worden doorgaans verhandeld in een bereik van 2, 0- tot 5, 0-keer koers / boek - dus wanneer de ratio's in de "tweeën" zijn, kan dat een koopsignaal zijn, terwijl ratio's in de "fours" suggereren dat de sector dichter bij een piek.

Ter vergelijking: de kosten voor activumvervanging proberen te beoordelen wat het zou kosten om de huidige vloot van een bedrijf te vervangen. Helaas is dit geen zeer toegankelijke statistiek voor de individuele belegger - het is niet eenvoudig om huidige noteringen te vinden over nieuwbouwplatforms, en er is veel kennis voor nodig om de leeftijd en mogelijkheden van de vloot voldoende te verdisconteren.

Deze benaderingen zijn ook niet noodzakelijkerwijs afzonderlijk nuttig - een bedrijf lijkt misschien goedkoop omdat zijn EV / vervangingswaarde laag lijkt, maar bij verder onderzoek ziet een belegger dat het bedrijf er nooit in is geslaagd om marges te produceren die vergelijkbaar zijn met die in de sector. Daarom moeten beleggers die op activa gebaseerde waarderingsmaatstaven willen gebruiken, deze ook in de context plaatsen van hoe de winstgevendheid van het bedrijf zich verhoudt tot anderen. (Deze eenvoudige maatregel kan beleggers helpen te bepalen of een aandeel een goede deal is; bekijk Value Investing met behulp van The Enterprise Multiple .)

Gevolgtrekking
De offshore boorindustrie is dynamisch en vindt altijd nieuwe oplossingen voor wat ooit onhandelbare technologische problemen waren. Combineer de voortdurende wereldwijde honger naar olie, de realiteit dat belangrijke ontdekkingen waarschijnlijk offshore liggen, en de verbetering van de technologische mogelijkheden van boormachines, en dit is een sector die waarschijnlijk de aandacht van Wall Street blijft trekken.

Dit is een lastige en cyclische sector en het is geen geschikte plek voor beginnende beleggers om hun eerste aandelenaankopen te doen. Voor meer ervaren en risicotolerante beleggers is dit overzicht echter een goede plek om te beginnen, en een snelle inleiding in de essentiële onderdelen van de industrie. Bewapend met deze kennis, ga je op in de individuele financiële gegevens van de bedrijven in de industrie en kijk je of er aantrekkelijke beleggingsperspectieven wachten om ontdekt te worden.