Hoe bereken je de marginale neiging om te consumeren?

De standaardformule voor het berekenen van de marginale neiging tot consumeren, of MPC, is marginaal verbruik gedeeld door marginaal inkomen. Dit wordt soms uitgedrukt als

MPC = mCmYwhere: mC = marginaal verbruikmY = marginaal inkomen \ begin {uitgelijnd} & MPC = \ frac {mC} {mY} \\ & \ textbf {where:} \\ & mC = \ text {marginaal verbruik} \\ & mY = \ text {marginaal inkomen} \\ \ end {gericht} MPC = mYmC waarbij: mC = marginaal verbruikmY = marginaal inkomen

In de terminologie van de leek betekent dit dat MPC gelijk is aan het percentage van het nieuwe inkomen besteed aan consumptie in plaats van bespaard.

Als Tom bijvoorbeeld $ 1 aan nieuw besteedbaar inkomen ontvangt en 75 cent uitgeeft, is zijn MPC 0, 75 of 75%. Als alle nieuwe inkomsten worden uitgegeven of opgeslagen, moet Tom daarom ook een marginale neiging hebben om te sparen, of MPS, van 0, 25 of 25%.

Oorsprong van marginale neiging om te consumeren

De beroemde Britse econoom John Maynard Keynes introduceerde het concept van de MPC formeel in zijn "The General Theory of Employment, Interest, and Money" in 1936. Keynes betoogde dat alle nieuwe inkomsten ofwel moeten worden besteed, zoals met consumptie, of geïnvesteerd, zoals met besparingen. Dit is geschreven als

Y = C + Iwhere: Y = inkomenC = consumptieI = investering \ begin {uitgelijnd} & Y = C + I \\ & \ textbf {waar:} \\ & Y = \ text {inkomen} \\ & C = \ text {consumptie } \\ & I = \ text {investering} \\ \ end {uitgelijnd} Y = C + Iwhere: Y = inkomenC = consumptieI = investering

Nieuwe inkomsten kunnen dus marginaal worden uitgedrukt als mY = mC + mI, hoewel het vaker wordt geschreven als dY = dC + dI. Het aandeel van de nieuwe inkomsten besteed aan consumptiegoederen is gelijk aan mC ÷ mY.

In termen van significantie is er misschien geen meer ondergewaardeerd onderdeel van Keynes 'theorie dan MPC. Dit komt omdat de beroemde investeringsmultiplicator van Keynes ervan uitgaat dat MPC een strikt positieve correlatie heeft met de toegenomen investeringsactiviteit.

Praktische berekeningen van MPC

Ondanks de relatieve eenvoud van het argument van Keynes over het identificeren van MPC, zijn macro-economen niet in staat geweest een universeel geaccepteerde methode voor het meten van MPC in de reële economie te ontwikkelen. Veel van het probleem is dat nieuwe inkomsten worden beschouwd als een oorzaak en een effect op de relatie tussen consumptie, investeringen en nieuwe economische activiteit, die nieuwe inkomsten genereert.