Tontine
Een tontine was een vroeg systeem voor het bijeenbrengen van kapitaal waarbij individuen betalen aan een gemeenschappelijke pool van geld; ze ontvangen een dividend op basis van hun aandeel in hoe beleggingen met het gepoolde geld presteerden. Toen leden van de groep stierven, werden ze niet vervangen door nieuwe investeerders, zodat de opbrengst werd verdeeld over steeds minder leden. De overlevende beleggers profiteerden vrij letterlijk van de dood van mensen die ze kenden - een kenmerk dat velen als macaber beschouwden. Zelfs in hun hoogtijdagen werden tontines om deze reden als enigszins weerzinwekkend beschouwd.
Niettemin vertegenwoordigden tontines op het hoogtepunt van hun populariteit in de jaren 1900 bijna tweederde van de verzekeringsmarkt in de Verenigde Staten en goed voor meer dan 7, 5% van de rijkdom van de natie. Tegen 1905 waren er naar schatting negen miljoen actieve tontinebeleid in de VS, in een land met slechts 18 miljoen huishoudens. Tot op de dag van vandaag blijven tontines synoniem met hebzucht en corruptie. In Europa vallen tontines onder de Richtlijn 2002/83 / EG van het Europees Parlement en tontines komen nog steeds veel voor in Frankrijk.
Hoe werkt een tontine?
Als belegger in een tontine betaalde u vooraf een forfaitair bedrag - vergelijkbaar met het concept van de hoofdsom behalve dat het nooit werd terugbetaald - en u ontving jaarlijkse "dividenduitkeringen" tot uw overlijden. Toen een belegger stierf, werden zijn aandelen verdeeld onder de overlevende leden van de tontine. Op deze manier zijn de kenmerken van een tontine vergelijkbaar met een lijfrente en een loterij. In een tontine, hoe langer je leeft - en hoe minder collega-investeerders er overblijven - hoe groter je jaarlijkse betaling. De laatste investeerder die in leven is, zou het volledige dividend ontvangen. Toen alle investeerders stierven, eindigde de tontine en in het algemeen nam de overheid al het resterende kapitaal op.
Tegenwoordig is het gebruik van tontines als een manier om kapitaal aan te trekken op de meeste plaatsen in de VS illegaal
Tontines: Achtergrond
Hoewel ze tegenwoordig vreemd lijken, hebben tontines een legendarische stamboom die minstens een half millennium teruggaat. De naam komt van een 17e-eeuwse Italiaanse financier, Lorenzo de Tonti. Het is niet duidelijk of hij de tontine heeft uitgevonden, maar Tonti heeft in de 17e eeuw een tontine-plan aan de Franse regering voorgelegd als een manier voor koning Lodewijk XIV om geld in te zamelen.
Om deze reden suggereren historici dat het idee van Tonti afkomstig was van de financiële folkways van zijn geboorteland Italië. Het idee sloeg aanvankelijk niet op en Tonti landde uiteindelijk in de Bastille.
Enkele decennia later, in de late middeleeuwen, werden tontines wijdverbreid in Europa als een financieringsinstrument van de koninklijke hoven. Omdat het heffen van belastingen vaak uitgesloten was, leenden Europese vorsten, voornamelijk via tontines, hun interne oorlogen.
Tontines in de Verenigde Staten
In het 19e-eeuwse Amerika waren tontines een populair middel om de verkoop van levensverzekeringen te verhogen. In feite crediteren historici over het algemeen tontines met het eigenhandig onderschrijven van het overwicht van de verzekeringssector in Amerika. Populaire cultuur diende om zowel de modieuze als de donkere kant van tontines te versterken - zoals Agatha Christie, Robert Louis Stevenson en PG Wodehouse allemaal verhalen schreven over deelnemers aan de tontine die samenzweren om elkaar te vermoorden om de grote opbrengst te claimen. Ondanks hun populariteit hadden tontines een verfoeilijke reputatie in de VS vanwege hun overlevende-overwinningen-structuur.
Aan het begin van de Amerikaanse Republiek stelde de Amerikaanse minister van Financiën Alexander Hamilton voor om tontines te gebruiken als een manier om de nationale schuld te verminderen. Hamilton's tontine had een ongebruikelijke uitbetalingsstructuur die investeerdersbetalingen aan de uiteindelijke begunstigden bevroor toen de overlevende pool werd gereduceerd tot 20% van de oorspronkelijke groep. Deze begunstigden zouden nog steeds een dividend ontvangen, maar dit zou niet langer stijgen naarmate hun medebegunstigden zouden overlijden. Hamilton's tontine voorstel werd echter genegeerd door het Congres.
Hoe snel hun populariteit in Amerika toenam, de val van tontines was even snel. Kort na 1900 vaagden een aantal spectaculaire verduisterschandalen uit de verzekeringssector de tontine uit het Amerikaanse bewustzijn.
Belangrijkste leerpunten
- Een tontine is de naam van een vroeg systeem voor het bijeenbrengen van kapitaal waarbij individuen betalen in een gemeenschappelijke pool van geld.
- In de VS waren tontines populair in de jaren 1700 en 1800 en vervaagden vervolgens in de vroege jaren 1900.
Voorbeelden van Tontine-projecten
Tontines namen vaak de vorm aan van abonnementen, waarvan de opbrengst werd gebruikt om privé- of openbare werken te financieren, die soms de tontine in hun naam droegen.
The First Freemasons 'Hall, Londen, 1775
In 1775 gebruikten Engelse vrijmetselaars een tontine om de eerste Vrijmetselaarszaal (de Vrijmetselaars Tontine) te financieren in Great Queen Street, Londen. Tegenwoordig herbergt dit gebouw - de United Grand Lodge of England (UGLE) - meer dan 200.000 vrijmetselaars en is het een plek voor iedereen om als gelijken in gemeenschap samen te komen. Het publiek is welkom en de UGLE biedt historische lezingen, rondleidingen en andere programma's. De UGLE biedt deze ruimte ook te huur aan; en het is een favoriete plek voor het fotograferen van films, conferenties en handels- en modeshows.
Beleggers in deze tontine kwamen voornamelijk uit de onroerendgoedklassen, commerciële en professionele klassen; ze waren grotendeels mannelijk, maar met een aanzienlijk aantal weduwen en spinsters. Bij zijn oprichting in 1775 haalde deze tontine £ 5.000 ($ 6.344) op tegen een nominale rentevoet van 5% per jaar, voor een jaarlijks dividend van £ 250 ($ 317). De tontine van de vrijmetselaars was een goed georganiseerd bedrijf en publiceerde een gedrukt prospectus met de voorwaarden van de tontine. Het hield ook een register bij met de geschreven geschiedenis van de groep en een lijst van de 100 oorspronkelijke abonnees samen met gedetailleerde demografische gegevens. De Tontine van de Vrijmetselaars is ongebruikelijk in die zin dat deze archieven de duur van 87 jaar (1775–1862) hebben overleefd.
The Tontine Hotel in Ironbridge, Shropshire, Verenigd Koninkrijk, 1780
De Shrewsbury-architect, John Hiram Haycock, bouwde het Tontine Hotel (The Tontine) in Ironbridge in 1780 met behulp van een tontine om de bouw te financieren. Het hotel ligt dicht bij de beroemde ijzeren brug die de rivier de Severn overspant en die de stad zijn naam geeft.
De ijzeren brug, geopend in 1781, was de eerste grote brug ter wereld die werd gemaakt van het toen nieuwe materiaal, gietijzer. Een wonder van het industriële tijdperk, in 1934 werd de ijzeren brug aangewezen als een gepland oud monument en gesloten voor autoverkeer; en in 1986 werd de brug uitgeroepen tot werelderfgoed.
Het enige oorspronkelijke doel van het Tontine Hotel was om de vele toeristen te ontvangen die de ijzeren brug kwamen bezoeken. De Tontine werd ook vaak gebruikt als een ontmoetingsplaats voor lokale industriëlen en zakenmensen.
Tegenwoordig is het Tontine Hotel nog steeds een vitale ontmoetingsplaats voor reizigers, toeristen en zakenmensen. Naast een bar en restaurant biedt The Tontine hoogwaardige bed & breakfast-accommodaties in Shropshire, op ongeveer 30 minuten rijden van zowel Shrewsbury als Wolverhampton. Het centrum van Ironbridge ligt op minder dan vijf minuten lopen van het hotel. De Tontine lijkt geen griezelige associaties te hebben geërfd met de tontine-operaties van weleer, omdat het een favoriete plek is voor koppels en gezinnen.
The Tontine Coffee House, New York City, 1793
De New York Stock Exchange heeft wortels die teruggaan naar een lentedag in 1792 toen een groep van 24 mannen elkaar ontmoetten buiten 68 Wall Street (bij Water Street) in de schaduw van een enorme plataan, of "knoopsboom". Ze legden de regels vast waarmee ze zouden handelen en noemden het de Buttonwood Agreement.
Later dat jaar verhuisden de financiers hun handelsactiviteiten naar een kamer op de tweede verdieping van een gebouw dat het Tontine Coffee House werd. Begin 1793 financierde een tontine natuurlijk de bouw van het Tontine Coffee House, door 203 aandelen te verkopen van elk $ 254. In 1817 veranderde de groei van de investeringen van deze tontine in feite in het grote bord en verhuisde het naar een grotere ruimte.
Het Tontine Coffee House was een van de drukste hubs van New York City om aandelen te kopen en verkopen, zakelijke transacties af te handelen en verhitte politieke debatten en andere fora te houden. Het Tontine Coffee House was niet alleen een thuis voor de Merchants Exchange, maar ook een sociale ontmoetingsplek en een monumentaal gebouw, dat vaak verscheen in de memoires van illustere financiers en in krantenverhalen als de locatie van belangrijke openbare bijeenkomsten.
Het oorspronkelijke gebouw, gefinancierd door de tontine, overleefde de Grote Brand van 1835, maar werd in de jaren 1850 afgebroken en vervangen. De dood van het lid dat de ontbinding van het Tontine Coffee House teweegbracht, vond plaats in november 1870, maar boekhoudkundige geschillen vertraagden de procedure en het onroerend goed werd uiteindelijk verkocht op een gerechtelijk bevolen veiling in januari 1881. De verkoop bracht de stad slechts $ 138.550 op, veel minder dan verwacht.
Een tweede blik op Tontines?
Hoewel tontines nog steeds verboden zijn, denken steeds meer financiële adviseurs en academici dat het tijd wordt om deze financiële regelingen opnieuw te bekijken. Een van die academici is Moshe Milevsky, een universitair hoofddocent financiën aan de Schulich School of Business van de York University in Toronto, die graag zou zien dat tontines een comeback maakt. Milevsky denkt dat tontines aantrekkelijk zijn omdat ze het reguliere inkomen van een lijfrente opleveren - nog meer inkomen voor levende leden - maar vanwege de structuur van de tontine en relatief lage kosten, produceren ze hogere opbrengsten dan lijfrentes.
Tontines kunnen ook een oplossing bieden voor het langlevenrisico - het gevaar dat u uw geld zult overleven. Voorstanders zeggen bovendien dat met automatisering en ontwikkelingen zoals blockchain-technologie, de hedendaagse tontine iets zou kunnen hebben dat in eerdere versies ontbrak: transparantie en, daarmee, minder kans op fraude.
Dus in plaats van iets dat verborgen ligt in de pagina's van een moordmysterie, zou een moderne versie van de tontine een haalbare manier kunnen zijn voor mensen om hun laatste jaren te financieren. Tontines kunnen Amerikaanse bedrijven zelfs een veiligere en meer betaalbare manier bieden om het pensioen nieuw leven in te blazen - interessant genoeg geloven sommigen dat de val van de Amerikaanse tontine in het begin van de 20e eeuw veel te maken had met de opkomst van het bedrijfspensioen. Zoals Milevsky in 2015 de Washington Post vertelde: "Dit [tontines] is misschien de iPhone van pensioenproducten."
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.