Wat de nationale schuld voor u betekent

De staatsschuld is een belangrijk onderwerp geweest van controverse over het Amerikaanse binnenlandse beleid. Gezien de hoeveelheid fiscale stimulansen die de afgelopen jaren in de Amerikaanse economie is gepompt, is het gemakkelijk te begrijpen waarom veel mensen hier aandacht aan gaan schenken. Helaas is de manier waarop het schuldniveau aan het grote publiek wordt overgedragen meestal erg onduidelijk. Koppel dit probleem aan het feit dat veel mensen niet begrijpen hoe het nationale schuldniveau hun dagelijks leven beïnvloedt, en u hebt een belangrijk onderwerp voor discussie.

Nationale schuld versus begrotingstekorten

Voordat we ingaan op de invloed van de nationale schuld op mensen, is het belangrijk om het verschil te begrijpen tussen het jaarlijkse begrotingstekort van de federale overheid en de nationale schuld van het land. Eenvoudig gezegd, de federale overheid genereert een begrotingstekort wanneer het meer geld uitgeeft dan het binnenbrengt via inkomstengenererende activiteiten zoals belastingen. Om op deze manier te werken, moet de afdeling Treasury treasury-rekeningen, treasury notes en treasury-obligaties uitgeven om het verschil te maken. Door dit soort effecten uit te geven, kan de federale overheid de contanten verwerven die ze nodig heeft om overheidsdiensten te verlenen.

De staatsschuld is gewoon de netto-accumulatie van de jaarlijkse begrotingstekorten van de federale overheid.

Wat de nationale schuld voor u betekent

Een korte geschiedenis van Amerikaanse schulden

Schuld maakt deel uit van de activiteiten van dit land sinds de economische oprichting. Tijdens de ambtstermijn van president Ronald Reagan nam de staatsschuld echter aanzienlijk toe, en de latere voorzitters hebben deze opwaartse trend voortgezet. Slechts kort tijdens de hoogtijdagen van de economische markten eind jaren negentig zagen de VS de schuldniveaus op een materiële manier dalen.

Vanuit het oogpunt van het overheidsbeleid wordt de uitgifte van schulden doorgaans door het publiek geaccepteerd zolang de opbrengsten worden gebruikt om de groei van de economie te stimuleren op een manier die zal leiden tot de welvaart op lange termijn van het land. Wanneer de schuld echter eenvoudig wordt verhoogd om de publieke consumptie te financieren, zoals opbrengsten die worden gebruikt voor Medicare, sociale zekerheid en Medicaid, verliest het gebruik van schuld een aanzienlijk deel van de steun. Wanneer schulden worden gebruikt om economische expansie te financieren, zullen de huidige en toekomstige generaties de vruchten plukken. De schuld die wordt gebruikt voor het brandstofverbruik biedt echter alleen voordelen voor de huidige generatie.

(Zie voor gerelateerde literatuur: Nationale schuld: wie betaalt? )

Evaluatie van de nationale schuld

Omdat schuld zo'n integraal onderdeel uitmaakt van de economische vooruitgang, moet deze op de juiste wijze worden gemeten om de langetermijnimpact ervan te overbrengen. Helaas is een evaluatie van de nationale schuld van het land in relatie tot zijn bruto binnenlands product (bbp) niet de beste aanpak. Hier zijn drie redenen waarom schulden niet op deze manier moeten worden beoordeeld.

BBP-groei en de nationale schuld

In theorie vertegenwoordigt het bbp de totale marktwaarde van alle eindproducten en -diensten die in een bepaald jaar in een land worden geproduceerd. Op basis van deze definitie moet men het totale bedrag aan uitgaven berekenen dat in de economie plaatsvindt om het bbp van het land te schatten. Een benadering is het gebruik van de uitgavemethode, die het BBP definieert als de som van alle persoonlijke consumptie van duurzame goederen, niet-duurzame goederen en diensten; plus bruto particuliere investeringen, waaronder vaste investeringen en voorraden; plus overheidsconsumptie en bruto-investeringen, inclusief overheidsuitgaven voor diensten zoals onderwijs en transport, minus overdrachtsbetalingen voor diensten zoals sociale zekerheid; plus de netto-export, wat gewoon de export van het land is minus de import.

Gegeven deze brede definitie moet men zich realiseren dat de componenten die het bbp omvatten moeilijk te bevatten zijn op een manier die een zinvolle evaluatie van het juiste nationale schuldniveau mogelijk maakt. Als gevolg hiervan geeft een schuldquote mogelijk niet volledig de omvang van de blootstelling aan de nationale schuld weer.

Daarom is een eenvoudig te interpreteren benadering eenvoudigweg het vergelijken van de rentelasten betaald op de uitstaande staatsschuld met de uitgaven voor specifieke overheidsdiensten zoals onderwijs, defensie en transport. Wanneer schulden op deze manier worden vergeleken, wordt het plausibel voor burgers om de relatieve omvang van de schuldenlast op de nationale begroting te bepalen.

BBP Moeilijk nauwkeurig te meten

Hoewel de staatsschuld precies kan worden gemeten door het ministerie van Financiën, hebben economen verschillende opvattingen over hoe het bbp eigenlijk moet worden gemeten. Het eerste probleem met het meten van het bbp is dat het de productie van huishoudens negeert voor diensten zoals schoonmaak en voedselbereiding. Naarmate een land zich ontwikkelt en moderner wordt, hebben mensen de neiging om traditionele huishoudelijke taken uit te besteden aan derden. Gezien deze verandering in levensstijl, is het vergelijken van het BBP van een land vandaag met het historische BBP aanzienlijk gebrekkig omdat de manier waarop mensen tegenwoordig leven het BBP op natuurlijke wijze verhoogt door de uitbesteding van persoonlijke diensten.

Bovendien wordt het bbp door economen doorgaans gebruikt als een meeteenheid om de nationale schuldniveaus tussen landen te vergelijken. Dit proces is echter ook gebrekkig omdat mensen in ontwikkelde landen de neiging hebben meer van hun binnenlandse diensten uit te besteden dan mensen in minder ontwikkelde landen. Bijgevolg is elk type historische of grensoverschrijdende vergelijking van schuld in verhouding tot het bbp volledig misleidend.

Het tweede probleem met GDP als meetinstrument is dat het de negatieve bijwerkingen van verschillende zakelijke externe effecten negeert. Wanneer bedrijven bijvoorbeeld het milieu vervuilen, arbeidswetten overtreden of werknemers in een onveilige werkomgeving plaatsen, wordt niets van het BBP afgetrokken om deze activiteiten te verklaren. De kapitaal-, arbeids- en juridische werkzaamheden in verband met het oplossen van dit soort problemen worden echter meegenomen in de berekening van het bbp.

Het derde probleem bij het gebruik van GDP als meetinstrument is dat GDP sterk wordt beïnvloed door technologische vooruitgang. Technologie verhoogt niet alleen het BBP, maar verbetert ook de kwaliteit van leven voor alle mensen. Helaas vinden technologische ontwikkelingen niet elk jaar op een uniforme manier plaats. Als gevolg hiervan kan technologie het BBP gedurende bepaalde jaren opwaarts doen stijgen, waardoor het relatieve nationale schuldniveau op zijn beurt acceptabel kan lijken, terwijl dit niet het geval is. De meeste ratio's moeten worden vergeleken op basis van hun verandering in de tijd, maar fluctuaties in het BBP leiden tot rekenfouten.

(Zie voor gerelateerde informatie: Het BBP van een land berekenen .)

Terugbetaling van de nationale schuld

De staatsschuld moet worden terugbetaald met belastinginkomsten, niet met het bbp, hoewel er een verband tussen beide bestaat. Het gebruik van een benadering die gericht is op de nationale schuld per hoofd van de bevolking geeft een veel beter gevoel van waar het schuldniveau van het land staat. Als mensen bijvoorbeeld te horen krijgen dat de schuld per hoofd van de bevolking $ 40.000 nadert, is het zeer waarschijnlijk dat ze de omvang van het probleem zullen begrijpen. Als echter wordt verteld dat het nationale schuldniveau bijna 70% van het bbp nadert, zal de omvang van het probleem niet goed worden overgebracht.

Het vergelijken van het nationale schuldniveau met het bbp is vergelijkbaar met een persoon die het bedrag van zijn persoonlijke schuld vergelijkt met de waarde van de goederen of diensten die hij in een bepaald jaar voor zijn werkgever produceert. Het is duidelijk dat dit niet de manier is waarop men een eigen persoonlijk budget zou opstellen, noch is het de manier waarop de federale overheid haar fiscale operaties zou moeten evalueren.

De nationale schuld raakt iedereen

Gezien het feit dat de staatsschuld recentelijk sneller is gegroeid dan de omvang van de Amerikaanse bevolking, is het redelijk om je af te vragen hoe deze groeiende schuld de gemiddelde individuen treft. Hoewel het niet vanzelfsprekend is, hebben nationale schuldniveaus mensen op ten minste vijf manieren rechtstreeks invloed.

Ten eerste, naarmate de staatsschuld per hoofd van de bevolking toeneemt, neemt de kans toe dat de overheid haar schuldendienstplicht niet nakomt, en daarom zal het ministerie van Financiën het rendement op nieuw uitgegeven schatkisteffecten moeten verhogen om nieuwe investeerders aan te trekken. Dit vermindert het bedrag aan beschikbare belastinginkomsten om aan andere overheidsdiensten uit te geven, omdat meer belastinginkomsten als rente op de nationale schuld moeten worden betaald. Na verloop van tijd zullen deze uitgavenverschuivingen ertoe leiden dat mensen een lagere levensstandaard ervaren, omdat het lenen voor projecten voor economische verbetering moeilijker wordt.

Ten tweede zullen bedrijven die in Amerika actief zijn, naarmate de rente op schatkisteffecten toeneemt, als risicovoller worden beschouwd, waardoor een verhoging van het rendement op nieuw uitgegeven obligaties noodzakelijk is. Dit zal op zijn beurt van bedrijven vereisen dat zij de prijs van hun producten en diensten verhogen om aan de verhoogde kosten van hun schuldendienstverplichting te voldoen. Na verloop van tijd zal dit ertoe leiden dat mensen meer betalen voor goederen en diensten, wat resulteert in inflatie.

Ten derde, naarmate het rendement op schatkisteffecten toeneemt, zullen de kosten van het lenen van geld om een ​​huis te kopen stijgen omdat de kosten van geld op de hypotheekmarkt rechtstreeks gekoppeld zijn aan de door de Federal Reserve vastgestelde kortetermijnrente en het rendement aangeboden op schatkisteffecten. Gezien deze gevestigde relatie, zal een stijging van de rentetarieven de huizenprijzen naar beneden drukken, omdat potentiële kopers van een woning niet langer in aanmerking komen voor een zo groot mogelijke hypotheeklening, omdat ze meer van hun geld moeten betalen om de rentelasten van de lening te dekken te ontvangen. Het resultaat is meer neerwaartse druk op de waarde van huizen, wat op zijn beurt de netto waarde van alle huiseigenaren zal verminderen.

Ten vierde, aangezien het rendement op Amerikaanse staatsobligaties momenteel wordt beschouwd als een risicovrij rendement, en naarmate het rendement op deze effecten toeneemt, zullen risicovolle beleggingen zoals bedrijfsobligaties en beleggingen in aandelen aantrekkelijk worden. Dit fenomeen is een direct gevolg van het feit dat het voor bedrijven moeilijker zal zijn om voldoende inkomsten vóór belastingen te genereren om een ​​voldoende hoge risicopremie op hun obligaties en stockdividend te bieden om beleggen in hun bedrijf te rechtvaardigen. Dit dilemma staat bekend als het verdringingseffect en heeft de neiging de groei van de overheid en de gelijktijdige vermindering van de omvang van de particuliere sector te bevorderen.

Ten vijfde, en misschien het belangrijkste, als het risico dat een land zijn schuldendienstplicht toeneemt toeneemt, verliest het land zijn sociale, economische en politieke macht. Dit maakt op zijn beurt van de nationale schuld een kwestie van nationale veiligheid.

Het komt neer op

Het nationale schuldniveau is een van de belangrijkste kwesties van het overheidsbeleid. Wanneer schulden op de juiste manier worden gebruikt, kan deze worden gebruikt om de groei en welvaart op de lange termijn van een land te bevorderen. De nationale schuld moet echter op een passende manier worden geëvalueerd, zoals het vergelijken van het bedrag aan rentelasten dat wordt betaald met andere overheidsuitgaven of door schuldniveaus per hoofd van de bevolking te vergelijken.

(Voor gerelateerde literatuur, zie: De nationale schuld verklaard .)