Wat was de Glass-Steagall Act?

In 1933, in de nasleep van de beurscrash van 1929 en tijdens een landelijke mislukking van de commerciële bank en de Grote Depressie, zetten twee congresleden hun naam op wat tegenwoordig bekend staat als de Glass-Steagall Act (GSA). Deze wet scheidde investerings- en commerciële bankactiviteiten. Destijds werd 'oneigenlijke bankactiviteit', of wat werd beschouwd als overijverige commerciële bankbetrokkenheid bij beursinvesteringen, beschouwd als de belangrijkste boosdoener van de financiële crash. Volgens die redenering namen commerciële banken te veel risico met het geld van deposanten. Aanvullende en soms niet-gerelateerde verklaringen voor de Grote Depressie evolueerden in de loop van de jaren, en velen vroegen zich af of de GSA de oprichting van financiële dienstverleners belemmerde die even tegen elkaar kunnen concurreren. We zullen bekijken waarom de GSA is opgericht en wat heeft geleid tot de definitieve intrekking ervan in 1999.

Redenen voor de wet: commerciële speculatie

Commerciële banken werden ervan beschuldigd te speculatief te zijn geweest in het pre-depressietijdperk, deels omdat ze geld verlegden naar speculatieve transacties. Zo werden banken hebzuchtig en namen ze enorme risico's in de hoop op nog grotere beloningen. Bankieren zelf werd slordig en doelstellingen vervaagden. Er werden ondeugdelijke leningen verstrekt aan bedrijven waarin de bank had belegd en klanten zouden worden aangemoedigd om in dezelfde aandelen te beleggen.

Glass-Steagall Act (GSA)

Effecten van de wet — Barrières creëren

Senator Carter Glass, een voormalige minister van Financiën en de oprichter van het Federal Reserve System van de Verenigde Staten, was de primaire kracht achter de GSA. Henry Bascom Steagall was lid van het Huis van Afgevaardigden en voorzitter van het House Banking and Currency Committee. Steagall stemde ermee in om de wet met Glass te ondersteunen nadat een wijziging was toegevoegd die een bankdepositieverzekering toestond waarbij de FDIC of Federal Deposit Insurance Corporation werd opgericht.

Als een collectieve reactie op een van de ergste financiële crisissen op dat moment, heeft de GSA een regelgevende firewall opgezet tussen commerciële en investeringsbankactiviteiten, die beide werden beteugeld en gecontroleerd. Banken kregen een jaar de tijd om te beslissen of ze zich zouden specialiseren in commercieel of in investment banking. Slechts 10% van de totale inkomsten van commerciële banken kan uit effecten komen; een uitzondering stond commerciële banken echter toe staatsobligaties te onderschrijven. Financiële reuzen in die tijd, zoals JP Morgan en Company, die als onderdeel van het probleem werden gezien, waren direct gericht en gedwongen hun dienstverlening te verminderen en daarmee een belangrijke bron van inkomsten. Door deze barrière te creëren, wilde de GSA voorkomen dat banken deposito's gebruiken in geval van een mislukte verzekeringstechnische taak.

De GSA werd ook aangenomen om banken aan te moedigen om hun fondsen te gebruiken voor leningen om de handel te vergroten in plaats van deze fondsen op de aandelenmarkten te beleggen. De wet werd echter door de meesten in de financiële gemeenschap als hard beschouwd en er werd zwaar over gedebatteerd.

Meer muren bouwen

Ondanks de lakse implementatie van de GSA door de Federal Reserve Board, die toezichthouder is van Amerikaanse banken, nam het Congres in 1956 nog een beslissing om de banksector te reguleren. In een poging om te voorkomen dat financiële conglomeraten teveel macht vergaren, was de nieuwe wet gericht op banken die betrokken zijn bij de verzekeringssector. Het congres was het erover eens dat het geen goede bankpraktijk is om de hoge risico's van verzekeringstechnische risico's te dragen. Dus, in het verlengde van de Glass-Steagall Act, scheidde de Bank Holding Company Act de financiële activiteiten verder door een muur te creëren tussen verzekeren en bankieren. Hoewel banken verzekeringen en verzekeringsproducten konden en kunnen verkopen, was verzekering van verzekeringen verboden.

Waren de muren nodig? - De nieuwe regels van de Gramm-Leach-Bliley Act

De beperkingen van de GSA voor de banksector leidden tot een discussie over hoeveel beperking gezond is voor de industrie. Velen voerden aan dat het toestaan ​​van banken om met mate te diversifiëren de banksector het potentieel biedt om het risico te verminderen, dus de beperkingen van de GSA zouden een nadelig effect kunnen hebben gehad, waardoor de banksector eerder riskant dan veiliger was geworden. Bovendien zullen grote banken van de post-Enron-markt waarschijnlijk transparanter zijn, waardoor de mogelijkheid wordt verkleind om te veel risico te nemen of ondeugdelijke investeringsbeslissingen te maskeren. Als zodanig betekent reputatie tegenwoordig alles in de huidige markt, en dat kan voldoende zijn om banken te motiveren zichzelf te reguleren.

Bijgevolg heeft het Congres, tot grote vreugde van velen in de banksector, in november 1999 de GSA ingetrokken met de oprichting van de Gramm-Leach-Bliley-wet, die de GSA-beperkingen ten aanzien van relaties tussen commerciële en investeringsbanken heeft opgeheven.

Met het aannemen van de rekening Gramm-Leach-Bliley gingen commerciële banken weer over tot risicovolle investeringen om de winst te vergroten. Velen geloven dat de extra risico's, met name subprime-leningen, tot de financiële crisis van 2008 hebben geleid.

Gevolgtrekking

Hoewel de barrière tussen commercieel en investeringsbankwezen erop gericht was om verlies van deposito's te voorkomen in geval van mislukte investeringen, blijkt uit de redenen voor de intrekking van de GSA en de oprichting van de Gramm-Leach-Bliley Act dat zelfs regelgevende pogingen voor veiligheid kunnen hebben bijwerkingen.