Waarom de valuta Tangos van China met de USD

Je hebt er twee nodig om te tango, maar tenzij beide partners in perfecte samenhang bewegen, kan een reeks sierlijke manoeuvres worden teruggebracht tot een reeks onhandige bewegingen. De laatste afbeelding lijkt bijzonder geschikt te zijn als het gaat om het verklaren van de schommelingen tussen de Chinese yuan en de Amerikaanse dollar, dankzij de wraakzucht van China op het gebied van waardering van de yuan en de terughoudendheid van de Verenigde Staten om een ​​partner te zijn in deze valutatango.

Er staat hier veel op het spel. De omstreden kwestie van de herwaardering van de yuan heeft niet alleen gevolgen voor de twee grootste economieën ter wereld en de wereldeconomie, maar ook voor uw persoonlijk welzijn door de mogelijke impact ervan op uw uitgaven, investeringen en misschien zelfs baanperspectieven.

Een economisch wonder

China begon zijn overgang naar een wereldmacht in 1978, toen Deng Xiaoping ingrijpende economische hervormingen inluidde. In de drie decennia van 1980 tot 2010 realiseerde China een bbp-groei van gemiddeld 10%, waarbij de helft van de 1, 3 miljard inwoners uit de armoede werd gehaald. De Chinese economie groeide van 2003 tot 2013 met vijfvoud in dollar, en met $ 9, 2 biljoen was het gemakkelijk de op een na grootste economie ter wereld aan het einde van die periode.

Maar ondanks een vertragend groeitraject waarbij de economie in 2013 met "slechts" 7, 7% groeide, lijkt China op koers te liggen om ergens in de jaren 2020 de Verenigde Staten als 's werelds grootste economie te overtreffen. Op basis van koopkrachtpariteit - die corrigeert voor verschillen in valutakoersen - kan China zelfs al eerder dan de VS vooruitlopen in 2016, volgens een rapport over de wereldwijde groeivooruitzichten op lange termijn van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling in November 2012. (Opgemerkt moet worden dat dergelijke optimistische schattingen over de groeivooruitzichten op lange termijn van China door een groeiend aantal economen en marktkijkers met scepsis worden bekeken.)

De snelle groei van China sinds de jaren 1980 wordt gevoed door massale export. Een aanzienlijk deel van deze export gaat naar de VS, die in 2012 de Europese Unie inhaalde als de grootste exportmarkt van China. China was op zijn beurt de op een na grootste handelspartner van de Verenigde Staten tot juli 2019 en de op twee na grootste export markt en verreweg de grootste importbron. De enorme uitbreiding van de economische banden tussen de VS en China - die versnelde met de toetreding van China tot de Wereldhandelsorganisatie in 2001 - is zichtbaar in de meer dan 100-voudige toename van de totale handel tussen de twee landen, van $ 5 miljard in 1981 tot $ 559 miljard in 2013.

VS China handelsoorlog

In 2018 lanceerde de Trump-administratie, die China routinematig beschuldigt van het manipuleren van zijn valuta om zijn export te stimuleren, een reeks tarieven tegen de Chinese import. China nam wraak met zijn eigen tarieven op de invoer uit de VS, en de twee grootste economieën ter wereld hebben de handelsspanningen opgevoerd tot de zomer van 2019. Op 5 augustus 2019 verlaagde China de waarde van de Yuan tot onder de 7 tot 1 pin ten opzichte van de dollar in reactie op een nieuwe reeks Amerikaanse tarieven voor een waarde van $ 300 miljard aan goederen die op 1 september van kracht worden.

Het valutabeleid van China

Een hoeksteen van het economische beleid van China is het beheren van de yuan-wisselkoers ten behoeve van de export. China heeft geen zwevende wisselkoers die wordt bepaald door de marktwerking, zoals het geval is met de meeste geavanceerde economieën. In plaats daarvan koppelt het zijn valuta, de yuan (of renminbi), aan de Amerikaanse dollar. De yuan was vanaf 1994 meer dan een decennium aan de dollar gekoppeld aan 8, 28 dollar. Pas in juli 2005 kon de yuan, onder druk van de belangrijkste handelspartners van China, 2, 1% ten opzichte van de dollar waarderen., en werd ook verplaatst naar een "managed float" -systeem tegen een mandje met belangrijke valuta's die de Amerikaanse dollar omvatten. In de komende drie jaar mocht de yuan met ongeveer 21% waarderen tot een niveau van 6, 83 dollar. In juli 2008 stopte China de appreciatie van de yuan omdat de wereldwijde vraag naar Chinese producten zakte door de wereldwijde financiële crisis. In juni 2010 hervatte China zijn beleid om de yuan geleidelijk te verhogen, en tegen december 2013 had de valuta cumulatief met ongeveer 12% gestegen tot 6, 11.

De werkelijke waarde van de yuan is moeilijk vast te stellen, en hoewel verschillende onderzoeken door de jaren heen wijzen op een breed scala van onderwaardering - van slechts 3% tot wel 50% - is de algemene overeenstemming dat de valuta aanzienlijk ondergewaardeerd is. Door de yuan kunstmatig laag te houden, maakt China zijn export concurrerender op de wereldmarkt. China bereikt dit door de yuan aan de Amerikaanse dollar te koppelen tegen een dagelijkse referentiekoers die is vastgesteld door de People's Bank of China (PBOC) en de valuta te laten fluctueren binnen een vaste band (vastgesteld op 1% vanaf januari 2014) aan beide zijden van het referentietarief. Omdat de yuan aanzienlijk zou waarderen ten opzichte van de greenback als hij vrij zou mogen drijven, beperkt China zijn stijging door dollars te kopen en yuan te verkopen. Deze niet-aflatende dollaraccumulatie leidde ertoe dat de deviezenreserves van China tegen het vierde kwartaal van 2013 naar een record van $ 3, 82 biljoen groeiden.

Tegengestelde gezichtspunten

China beschouwt zijn focus op export als een van de belangrijkste middelen om zijn langetermijndoelstellingen voor groei te bereiken. Dit standpunt wordt ondersteund door het feit dat de meeste landen in het moderne tijdperk, met name de Aziatische tijgers, een blijvende stijging van de inkomens per hoofd van de bevolking voor hun burgers hebben bereikt, voornamelijk door exportgerichte groei.

Als gevolg hiervan heeft China consequent weerstand geboden aan oproepen voor een substantiële opwaartse herziening van de yuan, aangezien een dergelijke herwaardering de export en economische groei nadelig zou kunnen beïnvloeden, wat op zijn beurt politieke instabiliteit zou kunnen veroorzaken. Er is een precedent voor deze voorzichtigheid, gezien de ervaring van Japan in de late jaren tachtig en negentig. De appreciatie van 200% in de yen ten opzichte van de dollar van 1985 tot 1995 droeg bij aan een langdurige deflatoire periode in Japan en een "verloren decennium" van economische groei voor die natie. De sterke stijging van de yen werd gestimuleerd door het Plaza Accord uit 1985, een overeenkomst om de dollar te depreciëren om het stijgende tekort op de lopende rekening van de VS en de massale overschotten op de lopende rekening in Japan en Europa in het begin van de jaren tachtig te stoppen.

De eisen die de Amerikaanse wetgevers de afgelopen jaren hebben gesteld om de yuan te herwaarderen, zijn evenredig gegroeid met het groeiende handelstekort van de natie met China, dat steeg van $ 10 miljard in 1990 tot $ 315 miljard in 2012. Critici van het Chinese valutabeleid beweren dat de ondergewaardeerde yuan wereldwijd verergert onevenwichtigheden en kosten banen. Volgens een studie van het Economisch Beleidsinstituut in 2011 verloren de VS 2, 7 miljoen banen - vooral in de verwerkende sector - tussen 2001 (toen China tot de WTO toetrad) en 2011, wat resulteerde in $ 37 miljard aan jaarlijkse loonverliezen omdat deze ontheemden geschoolde werknemers moest genoegen nemen met banen die veel minder betaalden.

Een andere kritiek op het valutabeleid van China is dat het de opkomst van een sterke binnenlandse consumentenmarkt in de natie belemmert omdat:

a) de lage yuan stimuleert overinvesteringen in de Chinese exportproductiesector ten koste van de binnenlandse markt, en

b) de ondergewaardeerde valuta maakt invoer in China duurder en buiten bereik van de gewone burger.

Gevolgen van de herwaardering van de yuan

Over het algemeen zijn de effecten van het valutabeleid van China vrij complex. Enerzijds is de ondergewaardeerde yuan verwant aan een exportsubsidie ​​die Amerikaanse consumenten toegang geeft tot goedkope en overvloedige vervaardigde goederen, waardoor hun kosten en kosten van levensonderhoud worden verlaagd. Ook recycleert China zijn enorme dollaroverschotten in aankopen van Amerikaanse staatsobligaties, waardoor de Amerikaanse overheid haar begrotingstekorten financiert en de obligatierendementen laag blijven. China was vanaf november 2013 's werelds grootste houder van Amerikaanse staatsobligaties en had $ 1.317 biljoen of ongeveer 23% van het uitgegeven totaal. Aan de andere kant maakt de lage yuan de Amerikaanse export naar China relatief duur, wat de Amerikaanse exportgroei beperkt en daarom het handelstekort zal vergroten. Zoals eerder opgemerkt, heeft de ondergewaardeerde yuan ook geleid tot de permanente overdracht van honderdduizenden productiebanen uit de VS.

Een substantiële en abrupte herwaardering van de yuan, hoewel onwaarschijnlijk, zou de Chinese export niet concurrerend maken. Hoewel de stroom van goedkope import in de VS zou vertragen en het handelstekort met China zou verbeteren, zouden Amerikaanse consumenten veel van hun vervaardigde goederen - zoals computer- en communicatieapparatuur, speelgoed en spellen, kleding en schoeisel - elders moeten betrekken. De herwaardering van de yuan kan weinig doen om de uittocht van banen in de VS-industrie tegen te gaan, omdat deze alleen van China naar andere goedkopere rechtsgebieden kunnen verhuizen.

Beperkende factoren en Glimmers of Hope

Er zijn enkele verzachtende factoren en een sprankje hoop over de kwestie van de herwaardering van de yuan. Een aantal analisten beweert dat een reden voor de enorme toename van de Amerikaanse invoer uit China te wijten is aan wereldwijde toeleveringsketens. Meer in het bijzonder is een aanzienlijk deel van deze invoer afkomstig van in China gevestigde multinationale ondernemingen die faciliteiten in het land gebruiken als het uiteindelijke verzamelpunt voor hun producten. Veel van deze bedrijven hebben hun productiefaciliteiten verplaatst van landen met hogere kosten, zoals Japan en Taiwan, naar China.

Ook zijn de toename van het overschot op de lopende rekening van China en de groei van de deviezenreserves de afgelopen jaren aanzienlijk vertraagd. Dus ondanks het feit dat de yuan in 2012-2013 met minder dan 4% is gestegen ten opzichte van de dollar, denken sommige analisten dat de valuta niet zo ondergewaardeerd is als voorheen.

De PBOC zei in november 2013 dat China geen verder voordeel ziet om zijn buitenlandse valutaposities te vergroten. Dit is geïnterpreteerd als een signaal dat de dollaraankopen die de stijging van de yuan beperken, kunnen worden teruggeschroefd, waardoor de valuta geleidelijk kan appreciëren.

Tot slot lijkt de bezorgdheid dat China zijn deelnemingen in US Treasuries dumpt in het geval van een herwaardering van de yuan, grotendeels overdreven. De omvang van de Chinese schatkistposities zelf is een argument tegen plotselinge herwaardering van de yuan, omdat een nachtelijke stijging van de valuta met 10% zou leiden tot een fictief verlies van $ 130 miljard op de in Amerikaanse dollar luidende schatkistholdings.

Het komt neer op

Amerikaanse wetgevers proberen weinig te winnen om de US Treasury ertoe te brengen China als een 'valutamanipulator' te noemen of door in het Congres wetsvoorstellen in te voeren die erop gericht zijn het tempo van China's valutahervorming te forceren, omdat deze de vastberadenheid van China alleen maar kunnen versterken eigen tijd om zijn valutabeleid te wijzigen.

Koelere hoofden moeten zegevieren bij het aanpakken van dit brandende probleem, omdat het ergste scenario een bittere handelsoorlog tussen de twee grootste economieën ter wereld zou zijn. Een handelsoorlog zou wereldwijde financiële onrust veroorzaken en grote schade aanrichten aan de beleggingsportefeuilles, afgezien van het beheersen van de wereldwijde economische groei en misschien zelfs een recessie veroorzaken.

Maar dat enge scenario is vrij onwaarschijnlijk, zelfs als de retoriek door beide partijen wordt opgevoerd. De meest waarschijnlijke uitkomst in de toekomst is er een van geleidelijke waardering van de yuan, vergezeld van een gemeten ontmanteling van valutacontroles terwijl China op weg is naar een vrij converteerbare valuta. Het kan dus een paar jaar duren voordat de yuan zijn tango met de greenback beëindigt en op eigen benen vertrekt.