4 manieren waarop China de wereldwijde economie beïnvloedde in 2016

Begin 2016 raakten de financiële markten in razernij toen de Shanghai Stock Index in één dag 7% dook. De aandelenmarkten in Europa, Azië en de Verenigde Staten volgden snel met sterke dalingen. Terwijl handelaren zich de volgende dagen concentreerden op de financiële markten van China, keken economen naar het onderliggende probleem: de vertragende economie van China.

Toen de Chinese overheid de handel opschortte, kwamen twee kritische economische indicatoren aan het licht die aantoonden dat de Chinese economie mogelijk sneller vertraagt ​​dan de meeste economen hadden gedacht: de achteruitgang in de Chinese productiesector leek te versnellen en de voortdurende devaluatie van de valuta was een indicatie dat er geen einde aan de economische achteruitgang kwam.

De dubbelcijferige, door krediet gestimuleerde, door investeringen aangedreven economische groei kon slechts zo lang worden volgehouden. De consumptie-aangedreven economische groei waar China op rekende, realiseerde zich gewoon niet. Economen vroegen zich af of de Chinese neergang ervoor zou zorgen dat de wereld een zachte rimpeling zou voelen, of zou het worden overspoeld door een gigantische vloedgolf? Sommige factoren - veel meer dan andere - hebben bijgedragen aan het effect dat de wereld voelde door de economische neergang van China.

Lagere olieprijzen

Depressieve olieprijzen, die de economieën van Rusland, de OPEC-landen en de VS beïnvloedden, waren het gevolg van een overaanbod. De dalende vraag naar olie in China heeft in belangrijke mate bijgedragen aan dat overaanbod. De economieën van landen die afhankelijk waren van de onuitblusbare dorst naar olie in China krimpen niet onmiddellijk. De kwestie leek te worden vermenigvuldigd met de algemene olieprijzen in dat jaar, die samenvielen met de Chinese behoefte aan ruwe olie.

Dalende grondstoffenprijzen

Olie is een handelswaar, maar het is slechts een van de vele die waarde verliezen als gevolg van de dalende vraag. China is 's werelds grootste consument van ijzererts, lood, staal, koper en andere investeringsgoederen. Een vertraging van de economische groei van China verminderde de vraag naar alle grondstoffen, die grondstoffen exporterende landen zoals Australië, Brazilië, Peru, Indonesië en Zuid-Afrika - alle belangrijke exporteurs naar China - schade toebrachten. De daaropvolgende scherpe daling van de grondstofprijzen bedreigde de wereldeconomie met deflatoire druk die wereldwijd werd gevoeld via de financiële markten.

Vermindering van de handel

China was misschien niet de economische motor van de wereld, maar werd in 2016 een handelsmotor. In 2014 werd China 's werelds toonaangevende handelsnatie, goed voor 10% van de wereldhandel. De vraag naar import daalde met bijna 15% in de eerste helft van 2015. Landen die afhankelijk waren van de handel met China voelden de impact op de dalende vraag, die zich uitbreidde naar landen die niet afhankelijk waren van de Chinese handel.

Het Corporate Domino-effect

Zelfs voor landen waarvoor handel met China een kleine zweep is voor hun bruto nationale producten (bbp), trof het domino-effect van de dalende vraag individuele bedrijven die direct of indirect aan China blootgesteld waren. Sommige bedrijven die producten in China verkochten, zoals Apple en Microsoft, waren directer blootgesteld.

Andere bedrijven werden indirect blootgesteld, maar met een potentieel zwaardere impact. John Deere verkoopt bijvoorbeeld landbouwmachines aan landen in Zuid-Amerika die sterk afhankelijk waren van de export van landbouwproducten naar China. Toen de vraag van China naar import afnam, daalde de vraag naar landbouwmachines.

Wat mensen verwachtten

Economen maakten zich meer zorgen over de verzwakking van een economie die grotendeels was gebaseerd op de kredietmarkt en overheidsinvesteringen. Zonder interventie van Chinese consumenten om de economie van brandstof te voorzien, zou het klimaat voor duurzame groei gewoon niet kunnen bestaan.

De grotere zorg was de mogelijkheid dat een haperende Chinese economie tot een verlies van vertrouwen in de wereldmarkten leidde. Als het vertrouwen zou verdwijnen, zou dit kunnen leiden tot een wereldwijde financiële crisis die de crisis in 2008 zou verkleinen. Veel economen geloofden dat China sommige beleidsmaatregelen en controles zou kunnen implementeren die de economie voldoende stabiliseren om de achteruitgang te stoppen en een consument te blijven bouwen- gedreven basis voor toekomstige groei. Vanaf oktober 2018 leek het erop dat ze gelijk hadden.