5 manieren om het beleggingsfondsrisico te meten

Er zijn vijf hoofdindicatoren van beleggingsrisico die van toepassing zijn op de analyse van aandelen, obligaties en beleggingsfondsenportefeuilles. Ze zijn alfa, bèta, r-kwadraat, standaarddeviatie en de Sharpe-ratio. Deze statistische metingen zijn historische voorspellers van beleggingsrisico / volatiliteit en ze zijn allemaal belangrijke componenten van de moderne portefeuilletheorie (MPT). MPT is een standaard financiële en academische methode die wordt gebruikt om de prestaties van beleggingen in aandelen, vastrentende waarden en beleggingsfondsen te beoordelen door ze te vergelijken met marktbenchmarks. Al deze risicometingen zijn bedoeld om beleggers te helpen bij het bepalen van de risico-opbrengstparameters van hun beleggingen. Hier is een korte uitleg van elk van deze gemeenschappelijke indicatoren.

Alpha

Alpha is een maat voor de prestaties van een belegging op een voor risico gecorrigeerde basis. Het neemt de volatiliteit (prijsrisico) van een effecten- of fondsportefeuille en vergelijkt zijn voor risico gecorrigeerde prestaties met een referentie-index. Het overtollige rendement van de investering ten opzichte van het rendement van de referentie-index is het alpha. Simpel gezegd, alfa wordt vaak beschouwd als de waarde die een portfoliomanager optelt of aftrekt van het rendement van een fondsportefeuille. Een alfa van 1, 0 betekent dat het fonds zijn referentie-index met 1% heeft overtroffen. Dienovereenkomstig duidt een alfa van -1, 0 op een onderprestatie van 1%. Voor beleggers geldt: hoe hoger de alfa, hoe beter.

beta

Bèta, ook bekend als de bèta-coëfficiënt, is een maat voor de volatiliteit of het systematische risico van een effect of een portefeuille in vergelijking met de markt als geheel. Bèta wordt berekend met behulp van regressieanalyse en vertegenwoordigt de neiging van het rendement van een investering om te reageren op bewegingen in de markt. Per definitie heeft de markt een bèta van 1.0. Individuele beveiligings- en portfoliowaarden worden gemeten op basis van hoe ze afwijken van de markt.

Een bèta van 1, 0 geeft aan dat de prijs van de investering in lock-step met de markt zal bewegen. Een bèta van minder dan 1, 0 geeft aan dat de investering minder volatiel zal zijn dan de markt. Dienovereenkomstig geeft een bèta van meer dan 1, 0 aan dat de prijs van de investering volatieler zal zijn dan de markt. Als de bèta van een fondsportefeuille bijvoorbeeld 1, 2 is, is deze theoretisch 20% volatieler dan de markt.

Conservatieve beleggers die kapitaal willen behouden, moeten zich richten op effecten en fondsportefeuilles met lage bèta's, terwijl beleggers die meer risico willen nemen op zoek naar hogere rendementen, op zoek moeten zijn naar investeringen met een hoge bèta.

R-kwadraat

R-kwadraat is een statistische maat die het percentage van een fondsportefeuille of de bewegingen van een effect weergeeft dat kan worden verklaard door bewegingen in een benchmarkindex. Voor vastrentende waarden en obligatiefondsen is de benchmark de US Treasury Bill. De S&P 500 Index is de benchmark voor aandelen en aandelenfondsen.

R-kwadraatwaarden variëren van 0 tot 100. Volgens Morningstar heeft een beleggingsfonds met een R-kwadraatwaarde tussen 85 en 100 een prestatierecord dat nauw is gecorreleerd met de index. Een fonds met een rating van 70 of minder presteert meestal niet zoals de index.

Beleggingsfondsbeleggers moeten actief beheerde fondsen met hoge R-kwadraatratio's vermijden, die door analisten in het algemeen worden bekritiseerd als "gesloten" indexfondsen. In dergelijke gevallen heeft het weinig zin om hogere vergoedingen te betalen voor professioneel beheer wanneer u dezelfde of betere resultaten kunt krijgen van een indexfonds.

Standaardafwijking

Standaarddeviatie meet de spreiding van gegevens ten opzichte van het gemiddelde. Kortom, hoe groter de gegevens, hoe groter het verschil met de norm. In de financiële sector wordt standaarddeviatie toegepast op het jaarlijkse rendement van een investering om de volatiliteit (risico) te meten. Een volatiele voorraad zou een hoge standaarddeviatie hebben. Bij beleggingsfondsen vertelt de standaarddeviatie ons hoeveel het rendement van een fonds afwijkt van het verwachte rendement op basis van zijn historische prestaties.

Sharpe-ratio

De Sharpe-ratio is ontwikkeld door Nobelprijswinnaar William Sharpe en meet de voor risico gecorrigeerde prestaties. Het wordt berekend door het risicovrije rendement (US Treasury Bond) af te trekken van het rendement voor een belegging en het resultaat te delen door de standaardafwijking van het rendement van de belegging. De Sharpe-ratio vertelt beleggers of het rendement van een belegging te wijten is aan verstandige beleggingsbeslissingen of het resultaat van een overtollig risico. Deze meting is nuttig omdat hoewel een portefeuille of effect een hoger rendement kan genereren dan zijn collega's, het alleen een goede investering is als die hogere opbrengsten niet met te veel extra risico gepaard gaan. Hoe groter de Sharpe-ratio van een belegging, des te beter zijn voor risico gecorrigeerde prestaties.

Het komt neer op

Veel beleggers hebben de neiging zich uitsluitend te concentreren op beleggingsrendementen met weinig aandacht voor beleggingsrisico's. De vijf risicomaatregelen die we hebben besproken, kunnen de balans tussen risico en rendement enigszins in evenwicht brengen. Het goede nieuws voor beleggers is dat deze indicatoren voor hen worden berekend en beschikbaar zijn op een aantal financiële websites: ze zijn ook opgenomen in veel investeringsonderzoeksrapporten. Hoe nuttig deze metingen ook zijn, bij het overwegen van een belegging in aandelen, obligaties of beleggingsfondsen, is het volatiliteitsrisico slechts een van de factoren waarmee u rekening moet houden en die de kwaliteit van een belegging kan beïnvloeden.