De economie van olie-extractie

Ondanks verbeteringen in bepaalde methoden om alternatieve energie te produceren, draait een groot deel van de wereld nog steeds op fossiele brandstoffen, waarvan olie een goed voorbeeld is. Hoewel het verontrustend is om te denken dat veel van onze infrastructuur afhankelijk is van een slinkende bron, hebben we nog een hele weg te gaan totdat we ons zorgen moeten maken over een wereld zonder olie. In dit artikel zullen we kijken naar de economie van oliewinning en naar hoe beslissingen worden genomen als het gaat om productie.

De variabiliteit van olie

Een van de meest onbegrepen aspecten van olie is de variabiliteit - zowel in hoe het wordt gedeponeerd als in wat er wordt gedeponeerd. Olie wordt geclassificeerd met behulp van twee eigenschappen. De eerste classificatie is licht of zwaar; dit is gebaseerd op de API-zwaartekracht en is een maat voor de dichtheid. De tweede classificatie is zoet of zuur, wat een maat is voor hoeveel zwavel de olie bevat. Lichte, zoete olie, die nog steeds verder moet worden verwerkt, is veel gemakkelijker om te zetten in een hoogwaardig eindproduct zoals brandstof. Zware, zure olie vereist een intensievere verwerking en raffinage. Zulke olie die wordt gewonnen uit het teerzand van Alberta (zware, zure olie) kost meer om te raffineren dan lichte, zoete olie uit Texas.

Afgezien van de olie, is er de aard van de aanbetaling. Er is nog steeds een enorme hoeveelheid olie in de wereld, maar het wordt steeds moeilijker om het te extraheren. Een deel hiervan is te wijten aan de fysieke vorming van de afzetting - bijvoorbeeld draaien of in leisteenrots - en sommige van de uitdagingen zijn duidelijk plaatselijk, zoals bij afzettingen in de zeebodem. Veel van deze hindernissen kunnen worden overwonnen met technologie. Hydraulisch breken van gesteente, bijvoorbeeld (ook wel fracking genoemd), is de belangrijkste oorzaak van de heropleving van de olieproductie in de Verenigde Staten, omdat steeds meer schalieformaties voorheen ontoegankelijke afzettingen van olie en gas opleveren. (Zie landen met het hoogste frackingspotentieel.)

Het bewegende winstpunt

Vanwege de voortschrijdende technologie, de variatie van olie en de verschillen in depositiekwaliteit, is er ook geen enkel winstpunt voor bedrijven die olie winnen. De Brent-olieprijs wordt vaak gebruikt als een referentieprijs voor olie. Het vertegenwoordigt een gemiddelde lichte, zoete olie, dus landen prijzen af ​​van de Brent-prijs, met een korting die wordt toegepast per hoe ver hun product afwijkt van het lichte en zoete ideaal. Daarom zien sommige landen vanaf de top een lagere prijs per vat omdat hun product niet licht en zoet is.

De verschillen worden groter als je kijkt naar de kosten om een ​​vat olie te winnen bij verschillende bedrijven en in verschillende landen. Tegen een ruwe Brent-prijs van bijvoorbeeld $ 80 zullen er bedrijven zijn die extreem winstgevend zijn, omdat hun kosten per vat $ 20 kunnen zijn. Er zullen ook bedrijven zijn die geld verliezen, omdat het hen $ 83 per vat kost om te extraheren. In een perfect rationele economie zouden alle bedrijven die geld verliezen de productie staken of terugdraaien naarmate de prijs dichter bij hun break-even punt kwam, maar dit gebeurt niet.

Oneconomische productie

Omdat land houden voor exploratie duur is en boren soms een voorwaarde van het contract is, zullen bedrijven op deposito's boren en putten in stand houden, zelfs als de prijzen laag zijn. Zoals met elke industrie voor het winnen van hulpbronnen, kan de productie geen cent kosten. Er zijn arbeidsbehoeften, materiaalkosten, leases en vele andere uitgaven die niet verdwijnen wanneer u de productie afbouwt. Zelfs als sommige kosten, zoals arbeid, kunnen worden geëlimineerd, worden ze op de lange termijn een grotere uitgave, omdat het bedrijf iedereen opnieuw moet inhuren wanneer de prijzen zich herstellen - waarbij elk ander bedrijf ook inhuurt op de plotseling concurrerende arbeidsmarkt.

In plaats daarvan kijken oliemaatschappijen in de toekomst vaak naar hogere prijzen en zullen ze streven naar een bron die zich over een periode van jaren terugbetaalt, dus de maandelijkse schommelingen in prijzen zijn niet de primaire overweging voor hen. Grote oliemaatschappijen hebben sterke balansen die hen helpen jaren uit te rijden. Ze hebben ook een verscheidenheid aan putten met conventionele en onconventionele afzettingen. Kleinere bedrijven zijn doorgaans regionaal geconcentreerd en hebben veel minder variatie in hun portefeuille. Dit zijn de bedrijven die worstelen tijdens langdurige prijsdalingen. Evenzo zien landen als Canada, met grotendeels zware olievoorraden, winst verdwijnen met lage olieprijzen, omdat hun kosten per vat een hogere prijs per vat vereisen dan OPEC en andere concurrerende landen om te blijven produceren.

Vanaf de exploratiefase, met zijn seismische en landkosten, tot de extractiefase, met rig-kosten en arbeidskosten, zijn er slechts een paar manieren om de kosten voor de olie-industrie te beheersen. Een daarvan is om stroomopwaartse, midstream- en downstream-productie te integreren. Dit betekent dat één bedrijf de mogelijkheid heeft om alles te doen - van exploratie tot extractie tot raffinage. Dit kan de kosten op sommige aspecten helpen beheersen, maar het betekent dat het bedrijf niet gespecialiseerd is of gericht is op het goed zijn in één ding. De andere methode is om meer technologische vooruitgang te stimuleren, zodat uitdagende deposito's goedkoper worden om aan te boren. Dit laatste lijkt op de lange termijn het meeste potentieel te hebben, hoewel bedrijven nog steeds naar verticale acquisities zullen kijken terwijl ze wachten op verdere technologische doorbraken.

Aanvoer en overaanbod

De laatste economische overweging - en het zou echt de eerste moeten zijn in de meeste industrieën - is de kwestie van het aanbod. Er is geen twijfel dat de hoeveelheid olie die er is groot is, maar het is eindig. Helaas zullen we nooit een exact aantal hebben dat ons in staat zou stellen de juiste prijs te berekenen die de wereld redelijk van brandstof zou houden. In plaats daarvan is de olieprijs gebaseerd op het aanbod op dit moment en het waarschijnlijke aanbod in de nabije toekomst, op basis van de verwachte productie. Dus wanneer bedrijven blijven produceren in een periode van overaanbod, blijft de olieprijs dalen en beginnen de bedrijven met de meest oneconomische deposito's te botsen. De verhoogde olieproductie in de VS heeft bijvoorbeeld de olieprijzen veel lager gehouden, omdat al dat aanbod voorheen niet op de markt kwam.

Het komt neer op

Het lijdt geen twijfel dat oliewinning de regels van vraag en aanbod volgt. Het lastige deel is dat er een grote variatie bestaat in hoeveel het kost om één vat olie op de markt te brengen. Daar komt nog bij dat oneconomisch product en overaanbod frequente risico's zijn voor oliemaatschappijen en hun investeerders. Dit is natuurlijk de reden waarom beleggers zich ook aangetrokken voelen tot de sector. Als u een paar basisfactoren volgt en de kosten per vat van enkele kleinere bedrijven berekent, is het mogelijk om te profiteren van de schommelingen in de benchmarkolieprijzen, omdat oneconomische deposito's winstgevend worden. De algemene economie van oliewinning is immers het feit dat er geld in zit - zowel voor winningsbedrijven als hun investeerders.