Floating Rate versus Fixed Rate: wat is het verschil?

Dagelijks wordt er meer dan $ 5 biljoen op de valutamarkten verhandeld, een enorme som in welke mate dan ook. Al dit volume handelt rond een wisselkoers, de koers waarmee de ene valuta kan worden ingewisseld voor een andere. Met andere woorden, het is de waarde van de valuta van een ander land in vergelijking met die van uzelf. Als u naar een ander land reist, moet u de lokale valuta "kopen". Net als de prijs van een actief, is de wisselkoers de prijs waartegen u die valuta kunt kopen.

Als u bijvoorbeeld naar Egypte reist en de wisselkoers voor Amerikaanse dollars is 1: 5, 5 Egyptische pond, betekent dit dat u voor elke Amerikaanse dollar vijf en een half Egyptische pond kunt kopen. Theoretisch zouden identieke activa in verschillende landen tegen dezelfde prijs moeten worden verkocht, omdat de wisselkoers de inherente waarde van de ene valuta ten opzichte van de andere moet behouden.

Belangrijkste leerpunten

• Een zwevende wisselkoers wordt bepaald door de particuliere markt via vraag en aanbod.
• Een vaste of gekoppelde koers is een koers die de overheid (centrale bank) bepaalt en handhaaft als de officiële wisselkoers.
• De redenen om een ​​valuta te koppelen zijn gekoppeld aan stabiliteit. Vooral in de ontwikkelingslanden van vandaag kan een land besluiten zijn valuta te koppelen om een ​​stabiele sfeer voor buitenlandse investeringen te creëren.

Vaste tarieven

Een vaste of gekoppelde koers is een koers die de overheid (centrale bank) bepaalt en handhaaft als de officiële wisselkoers. Een vaste prijs wordt bepaald tegen een belangrijke wereldvaluta (meestal de Amerikaanse dollar, maar ook andere belangrijke valuta's zoals de euro, de yen of een mandje met valuta's). Om de lokale wisselkoers te handhaven, koopt en verkoopt de centrale bank haar eigen valuta op de valutamarkt in ruil voor de valuta waaraan deze is gekoppeld.

Als bijvoorbeeld wordt vastgesteld dat de waarde van een enkele lokale valuta gelijk is aan US $ 3, moet de centrale bank ervoor zorgen dat zij die dollars van de markt kan voorzien. Om de koers te handhaven, moet de centrale bank een hoog niveau van externe reserves aanhouden. Dit is een gereserveerde hoeveelheid vreemde valuta die door de centrale bank wordt aangehouden en waarmee ze extra geld in (of uit) de markt kan vrijgeven (of opnemen). Dit zorgt voor een passende geldhoeveelheid, passende schommelingen in de markt (inflatie / deflatie) en uiteindelijk de wisselkoers. De centrale bank kan indien nodig ook de officiële wisselkoers aanpassen.

Vaste wisselkoers

Drijvende tarieven

In tegenstelling tot de vaste koers, wordt een zwevende wisselkoers door de particuliere markt bepaald via vraag en aanbod. Een variabele rente wordt vaak "zelfcorrigerend" genoemd, omdat verschillen in vraag en aanbod automatisch worden gecorrigeerd in de markt. Kijk naar dit vereenvoudigde model: als de vraag naar een valuta laag is, zal de waarde ervan dalen, waardoor geïmporteerde goederen duurder worden en de vraag naar lokale goederen en diensten wordt gestimuleerd. Dit zal op zijn beurt meer banen genereren, wat een autocorrectie in de markt veroorzaakt. Een zwevende wisselkoers verandert voortdurend.

In werkelijkheid is geen enkele valuta volledig gefixeerd of zwevend. In een vast regime kan marktdruk ook veranderingen in de wisselkoers beïnvloeden. Soms, wanneer een lokale valuta zijn werkelijke waarde weergeeft ten opzichte van zijn gekoppelde valuta, kan een "zwarte markt" (die meer de werkelijke vraag en aanbod weergeeft) ontstaan. Een centrale bank zal dan vaak gedwongen worden de officiële koers te herwaarderen of te devalueren, zodat de koers in overeenstemming is met de onofficiële koers, waardoor de activiteit van de zwarte markt wordt gestopt.

In een zwevend regime kan de centrale bank ook ingrijpen wanneer dat nodig is om stabiliteit te waarborgen en inflatie te voorkomen. Het komt echter minder vaak voor dat de centrale bank van een drijvend regime tussenbeide komt.

Drijvende wisselkoers

Speciale overwegingen

Tussen 1870 en 1914 was er een wereldwijde vaste wisselkoers. Valuta's waren gekoppeld aan goud, wat betekent dat de waarde van de lokale valuta werd vastgesteld op een vaste wisselkoers naar goud. Dit stond bekend als de gouden standaard. Dit zorgde voor onbeperkte kapitaalmobiliteit en wereldwijde stabiliteit in valuta's en handel. Met het begin van de Eerste Wereldoorlog werd de gouden standaard echter verlaten.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, de conferentie in Bretton Woods, een poging om wereldwijde economische stabiliteit te genereren en de wereldhandel te vergroten, legde de basisregels en voorschriften voor internationale uitwisseling vast. Als zodanig werd een internationaal monetair systeem, belichaamd in het Internationaal Monetair Fonds (IMF), opgericht om de buitenlandse handel te bevorderen en de monetaire stabiliteit van landen en dus die van de wereldeconomie te handhaven.

Er werd overeengekomen dat de valuta's opnieuw zouden worden vastgesteld of gekoppeld, maar deze keer aan de Amerikaanse dollar, die op zijn beurt aan goud werd gekoppeld aan $ 35 per ounce. Dit betekende dat de waarde van een valuta direct gekoppeld was aan de waarde van de Amerikaanse dollar. Dus als u Japanse yen zou moeten kopen, zou de waarde van de yen worden uitgedrukt in Amerikaanse dollars, waarvan de waarde op zijn beurt werd bepaald in de waarde van goud. Als een land de waarde van zijn valuta moet bijstellen, zou het het IMF kunnen benaderen om de gekoppelde waarde van zijn valuta aan te passen. De koppeling werd gehandhaafd tot 1971 toen de Amerikaanse dollar niet langer de waarde van de gekoppelde koers van $ 35 per ounce goud kon behouden.

Vanaf dat moment gebruikten grote regeringen een drijvend systeem en alle pogingen om terug te gaan naar een wereldwijde koppeling werden uiteindelijk in 1985 opgegeven. Sindsdien zijn geen grote economieën teruggegaan naar een koppeling en is het gebruik van goud als koppeling volledig verlaten.

Belangrijkste verschillen

De redenen om een ​​valuta te koppelen zijn gekoppeld aan stabiliteit. Vooral in de ontwikkelingslanden van vandaag kan een land besluiten zijn valuta te koppelen om een ​​stabiele sfeer voor buitenlandse investeringen te creëren. Met een pin weet de belegger altijd wat de waarde van zijn belegging is en hoeft hij zich geen zorgen te maken over dagelijkse schommelingen.

Een gekoppelde valuta kan helpen de inflatie te verlagen en vraag te genereren, wat resulteert uit een groter vertrouwen in de stabiliteit van de valuta.

Vaste regimes kunnen echter vaak leiden tot ernstige financiële crises, omdat een pin op de lange termijn moeilijk te handhaven is. Dit werd gezien in de Mexicaanse (1995), Aziatische (1997) en Russische (1997) financiële crises, waarbij een poging om een ​​hoge waarde van de lokale valuta aan de pin te behouden ertoe leidde dat de valuta uiteindelijk overgewaardeerd raakten. Dit betekende dat de regeringen niet langer konden voldoen aan de eisen om de lokale munteenheid om te zetten in vreemde valuta tegen de gekoppelde koers.

Met speculatie en paniek probeerden beleggers hun geld eruit te krijgen en het in vreemde valuta om te zetten voordat de lokale valuta werd gedevalueerd ten opzichte van de koppeling; de externe reserves zijn uiteindelijk uitgeput. In het geval van Mexico werd de regering gedwongen de peso met 30 procent te devalueren. In Thailand moest de regering uiteindelijk de munt laten zweven en tegen het einde van 1997 had de Thaise bhat 50 procent van zijn waarde verloren als vraag van de markt, en het aanbod paste de waarde van de lokale valuta aan.

Landen met pinnen worden vaak geassocieerd met niet-gesofisticeerde kapitaalmarkten en zwakke regulerende instellingen. De pen is er om stabiliteit in een dergelijke omgeving te helpen creëren. Het vereist een sterker systeem en een volwassen markt om een ​​float te behouden. Wanneer een land wordt gedwongen zijn valuta te devalueren, moet het ook doorgaan met een vorm van economische hervorming, zoals meer transparantie, in een poging zijn financiële instellingen te versterken.

Variaties op vaste tarieven

Sommige regeringen kunnen ervoor kiezen om een ​​'zwevende' of 'kruipende' pin te hebben, waarbij de overheid de waarde van de pin periodiek opnieuw beoordeelt en vervolgens de pegsnelheid dienovereenkomstig wijzigt. Meestal veroorzaakt dit devaluatie, maar het wordt beheerst om paniek in de markt te voorkomen. Deze methode wordt vaak gebruikt bij de overgang van een pin naar een zwevend regime, en het stelt de overheid in staat om "gezicht te redden" door niet gedwongen te devalueren in een oncontroleerbare crisis.

Hoewel de koppeling heeft gewerkt aan het creëren van mondiale handel en monetaire stabiliteit, werd deze alleen gebruikt in een tijd waarin alle grote economieën er deel van uitmaakten. Hoewel een zwevend regime niet zonder fouten is, is het een efficiënter middel gebleken om de langetermijnwaarde van een valuta te bepalen en een evenwicht op de internationale markt te creëren.