Hoe het BBP te berekenen met de uitgavenbenadering

Bij de uitgavenbenadering voor de berekening van het bruto binnenlands product (bbp) wordt rekening gehouden met de som van alle eindproducten en -diensten die gedurende een bepaalde periode in een economie zijn gekocht. Dat omvat alle consumentenuitgaven, overheidsuitgaven, bedrijfsinvesteringen en netto-export. Kwantitatief is het resulterende BBP hetzelfde als de totale vraag omdat ze dezelfde formule gebruiken.

De formule voor het BBP van de uitgaven

GDP = C + I + G + (X − M) waarbij: C = Consumentenuitgaven aan goederen en dienstenI = Investeerdersuitgaven aan zakelijke kapitaalgoederenG = Overheidsuitgaven aan publieke goederen en dienstenX = exportM = import \ begin {afgestemd} & GDP = C + I + G + (X - M) \\ & \ textbf {where:} \\ & C = \ text {Consumentenuitgaven aan goederen en diensten} \\ & I = \ text {Investeerdersuitgaven aan zakelijke kapitaalgoederen} \\ & G = \ text {Overheidsuitgaven aan publieke goederen en diensten} \\ & X = \ text {exports} \\ & M = \ text {import} \\ \ end {afgestemd} GDP = C + I + G + (X − M) waar: C = Consumentenuitgaven aan goederen en dienstenI = Investeerdersuitgaven aan bedrijfskapitaalgoederen G = Overheidsuitgaven aan publieke goederen en dienstenX = export M = invoer

BBP-uitgaven en totale vraag

Uitgaven zijn een verwijzing naar uitgaven. Een ander woord voor uitgaven is vraag. De totale besteding of vraag in de economie staat bekend als de totale vraag. Daarom is de BBP-formule hetzelfde als de formule voor het berekenen van de totale vraag. Daarom moet het totale vraag- en uitgaven-bbp samen dalen of stijgen.

Technisch gezien is deze overeenkomst echter niet altijd aanwezig - vooral als we kijken naar het bbp op de lange termijn. De geaggregeerde vraag op korte termijn meet alleen de totale output voor een enkel nominaal prijsniveau, of het gemiddelde van de huidige prijzen over het gehele spectrum van goederen en diensten die in de economie worden geproduceerd. De totale vraag is op de lange termijn alleen gelijk aan het bbp na correctie voor het prijsniveau.

Uitgavenbenadering versus inkomstenbenadering

Er zijn verschillende manieren om de totale output in een economie te meten. De standaard Keynesiaanse macro-economische theorie biedt twee van dergelijke methoden om het bbp te meten: de inkomstenbenadering en de uitgavenbenadering.

Van de twee wordt de uitgavenbenadering vaker aangehaald. De Keynesiaanse theorie hecht buitengewoon macro-economisch belang aan de bereidheid van bedrijven, particulieren en overheden om geld uit te geven.

Het belangrijkste verschil tussen de uitgavenbenadering en de inkomstenbenadering is hun uitgangspunt. De uitgavenbenadering begint met het geld dat wordt uitgegeven aan goederen en diensten. Omgekeerd begint de inkomstenbenadering met de inkomsten uit de productie van goederen en diensten (lonen, huren, rente, winst).

Van BNP tot GDP

In 1991 zijn de Verenigde Staten officieel overgeschakeld van het bruto nationaal product (BNP) naar het BBP.

Zowel het BNP als het BBP proberen de waarde van in een economie geproduceerde goederen en diensten te volgen, maar ze gebruiken verschillende criteria om deze waarde te bepalen.

BNP volgt de totale waarde van goederen en diensten geproduceerd door alle burgers van de VS, ongeacht de fysieke locatie. (Het telt bijvoorbeeld mensen die in het buitenland wonen en buitenlandse investeringen). GDP volgt de waarde van alle goederen en diensten die binnen de fysieke grenzen van de Verenigde Staten worden geproduceerd, ongeacht de nationale oorsprong.

De waarde van goederen die in de VS worden geproduceerd door bedrijven in buitenlandse handen zou bijvoorbeeld worden opgenomen in het BBP, maar niet in het BNP. Als een inwoner van de VS bijvoorbeeld in onroerend goed in het buitenland investeert en er geld mee verdient, zou die waarde worden opgenomen in het BNP, maar niet in het BBP.