Hoe gebruikt u een back-to-back lening?

Back-to-back-leningen, ook wel parallelle leningen genoemd, zijn een financiële beweging die bedrijven gebruiken om wisselkoersrisico's of valutarisico's te beteugelen. Het zijn leningsovereenkomsten waarbij bedrijven elkaar geld lenen in hun eigen valuta. Als een Amerikaans bedrijf bijvoorbeeld een back-to-back leningsovereenkomst aangaat met een Mexicaans bedrijf, leent het Amerikaanse bedrijf peso's van dat bedrijf, terwijl hetzelfde Mexicaanse bedrijf dollars leent van het Amerikaanse bedrijf.

Meestal, als een bedrijf geld in een andere valuta nodig heeft, gaat het bedrijf naar de valutamarkt om ervoor te handelen. Het probleem met handelsvaluta is dat een valuta met hoge schommelingen kan leiden tot een groot verlies voor het bedrijf. Een back-to-backlening is erg handig voor een bedrijf dat geld nodig heeft in een valuta die erg onstabiel is. Wanneer bedrijven back-to-back-leningen aangaan, komen ze meestal een vaste contante wisselkoers overeen, meestal de huidige. Dit elimineert het risico verbonden aan de volatiliteit van wisselkoersen omdat de bedrijven hun leningen terugbetalen op basis van de overeengekomen vaste rente.

Valutarisico vermijden

Dit is hoe back-to-back-leningen werken: om valuta- of wisselkoersrisico's te voorkomen, zoeken bedrijven naar andere bedrijven in een ander land en doen ze back-to-back-leningen. Als het Amerikaanse bedrijf X bijvoorbeeld een dochteronderneming heeft in Japan, Y, dat 1.000 yen nodig heeft, zal bedrijf X op zoek gaan naar een Japans bedrijf met een dochteronderneming in de VS, Z, dat $ 1.000 nodig heeft. Een back-to-back lening treedt op wanneer bedrijf X Z $ 1.000 leent en het Japanse bedrijf Y 1.000 yen leent. De twee bedrijven komen meestal de duur van de lening overeen en aan het einde van de looptijd wisselen ze opnieuw van valuta. Back-to-back-leningen worden tegenwoordig zelden gebruikt, maar ze blijven nog steeds een optie voor bedrijven die vreemde valuta willen lenen.

Hoewel back-to-back-leningen al sinds de 18e eeuw bestaan, zijn ze pas echt bekend geworden in de jaren 1970 toen bedrijven in het VK ze gebruikten om stijve belastingen op buitenlandse investeringen te voorkomen. Ze zijn vandaag buiten gebruik geraakt ten gunste van valutaswaps en valutaderivaten. In een valutaswap wordt de werkelijke hoofdsom niet geruild, maar gebruikt om de aan elke partij betaalde rentebetalingen te berekenen. De bedrijven zijn niet verplicht deze deviezentransacties op de balans te vermelden. (Zie ook: Wisselkoersrisico .)

Deze vraag werd beantwoord door Chizoba Morah.