Een blik op fiscaal en monetair beleid

Onze regering en de Federal Reserve gebruiken twee krachtige instrumenten om onze economie in goede banen te leiden: fiscaal en monetair beleid. Bij correct gebruik kunnen ze vergelijkbare resultaten opleveren, zowel voor het stimuleren van onze economie als voor het vertragen wanneer het opwarmt. Het lopende debat is welke op de lange en korte termijn effectiever is.

Fiscaal beleid is wanneer onze overheid haar uitgaven- en belastingbevoegdheden gebruikt om een ​​impact te hebben op de economie. De combinatie en interactie van overheidsuitgaven en inkomsteninning is een delicaat evenwicht dat een goede timing en een beetje geluk vereist om het goed te krijgen. De directe en indirecte effecten van fiscaal beleid kunnen van invloed zijn op persoonlijke uitgaven, kapitaaluitgaven, wisselkoersen, tekortniveaus en zelfs rentetarieven, die meestal worden geassocieerd met monetair beleid.

Fiscaal beleid en de Keynesiaanse school

Fiscaal beleid hangt vaak samen met het keynesianisme, dat zijn naam ontleent aan de Britse econoom John Maynard Keynes. Zijn belangrijkste werk, "De algemene theorie van werkgelegenheid, rente en geld", had invloed op nieuwe theorieën over hoe de economie werkt en wordt nog steeds bestudeerd. Hij ontwikkelde de meeste van zijn theorieën tijdens de Grote Depressie en Keynesiaanse theorieën zijn in de loop van de tijd gebruikt en misbruikt, omdat ze populair zijn en vaak specifiek worden toegepast om economische neergang te verzachten.

Kortom, Keynesiaanse economische theorieën zijn gebaseerd op de overtuiging dat proactieve acties van onze overheid de enige manier zijn om de economie te sturen. Dit houdt in dat de overheid haar bevoegdheden moet gebruiken om de totale vraag te verhogen door de uitgaven te verhogen en een gemakkelijke geldomgeving te creëren, die de economie moet stimuleren door banen te creëren en uiteindelijk de welvaart te vergroten. De Keynesiaanse theoretische beweging suggereert dat het monetaire beleid op zichzelf zijn beperkingen heeft bij het oplossen van financiële crises, waardoor het Keynesiaanse versus het Monetaristen debat ontstaat. (Zie voor gerelateerde literatuur: Kan Keynesiaanse economie boom-bust-cycli verminderen? )

Hoewel fiscaal beleid met succes is gebruikt tijdens en na de Grote Depressie, werden de Keynesiaanse theorieën in de jaren tachtig ter discussie gesteld na een lange reeks van populariteit. Monetaristen, zoals Milton Friedman, en aanbodsiders beweerden dat de lopende overheidsmaatregelen het land niet hadden geholpen de eindeloze cycli van ondergemiddelde bruto binnenlands product (bbp) expansie, recessies en ronddraaiende rentetarieven te vermijden.

Een blik op fiscaal en monetair beleid

Enkele bijwerkingen

Net als monetair beleid kan fiscaal beleid worden gebruikt om zowel de groei als de krimp van het bbp te beïnvloeden als een maat voor economische groei. Wanneer de overheid haar bevoegdheden uitoefent door belastingen te verlagen en hun uitgaven te verhogen, voeren zij een expansief fiscaal beleid . Hoewel expansieve inspanningen op het eerste gezicht misschien alleen maar tot positieve effecten lijken te leiden door de economie te stimuleren, is er een domino-effect dat veel breder reikt. Wanneer de overheid sneller uitgeeft dan belastinginkomsten kunnen worden geïnd, kan de overheid overtollige schulden opbouwen door rentedragende obligaties uit te geven om de uitgaven te financieren, wat leidt tot een toename van de nationale schuld.

Wanneer de overheid de hoeveelheid schuld die zij uitgeeft tijdens een expansief fiscaal beleid verhoogt, zal het uitgeven van obligaties op de open markt uiteindelijk concurreren met de particuliere sector die mogelijk ook tegelijkertijd obligaties moet uitgeven. Dit effect, bekend als verdringing, kan de tarieven indirect verhogen vanwege de toegenomen concurrentie om geleende fondsen. Zelfs als de stimulans die door de verhoogde overheidsuitgaven wordt gecreëerd, enkele eerste positieve effecten op de korte termijn heeft, kan een deel van deze economische expansie worden beperkt door de belemmering die wordt veroorzaakt door hogere rentelasten voor leners, waaronder de overheid. (Zie voor gerelateerde informatie: Wat zijn enkele voorbeelden van expansief fiscaal beleid? )

Een ander indirect effect van fiscaal beleid is het potentieel voor buitenlandse beleggers om de Amerikaanse valuta op te bieden in hun inspanningen om te investeren in de nu hoger renderende Amerikaanse obligaties die op de open markt handelen. Hoewel een sterkere eigen valuta op het eerste gezicht positief klinkt, afhankelijk van de omvang van de tariefverandering, kan het Amerikaanse goederen zelfs duurder maken om te exporteren en buitenlandse goederen goedkoper om te importeren. Aangezien de meeste consumenten de prijs meestal als bepalende factor in hun aankooppraktijken gebruiken, kan een verschuiving naar het kopen van meer buitenlandse goederen en een afnemende vraag naar binnenlandse producten leiden tot een tijdelijk handelsevenwicht. Dit zijn allemaal mogelijke scenario's waarmee rekening moet worden gehouden en waarop moet worden geanticipeerd. Er is geen manier om te voorspellen welk resultaat zal optreden en met hoeveel, omdat er zoveel andere bewegende doelen zijn, waaronder marktinvloeden, natuurrampen, oorlogen en andere grootschalige evenementen die markten kunnen bewegen.

Fiscale beleidsmaatregelen hebben ook te lijden van een natuurlijke vertraging of de vertraging in de tijd vanaf het moment dat ze nodig blijken te zijn tot het moment dat ze het Congres en uiteindelijk de president passeren. Vanuit een voorspellingsperspectief, in een perfecte wereld waar economen een 100% nauwkeurigheid hebben voor het voorspellen van de toekomst, kunnen fiscale maatregelen worden opgeroepen als dat nodig is. Helaas, gezien de inherente onvoorspelbaarheid en dynamiek van de economie, komen de meeste economen voor uitdagingen te staan ​​bij het nauwkeurig voorspellen van economische veranderingen op korte termijn. (Zie voor gerelateerde informatie: Wie bepaalt het fiscale beleid, de president of het congres? )

Monetair beleid en de geldhoeveelheid

Monetair beleid kan ook worden gebruikt om de economie aan te steken of te vertragen en wordt beheerd door de Federal Reserve met het uiteindelijke doel een gemakkelijke geldomgeving te creëren. Vroege Keynesianen geloofden niet dat monetair beleid langetermijneffecten op de economie had, omdat:

• Omdat banken een keuze hebben om de overtollige reserves die ze bij de hand hebben tegen lagere rentetarieven uit te lenen, kunnen ze gewoon kiezen om niet te lenen; en
• Keynesianen geloven dat de vraag van consumenten naar goederen en diensten mogelijk niet gerelateerd is aan de kapitaalkosten om deze goederen te verkrijgen.

Op verschillende momenten in de economische cyclus kan dit al dan niet waar zijn, maar het monetaire beleid heeft bewezen enige invloed en impact te hebben op de economie, evenals op de aandelen- en vastrentende markten.

De Federal Reserve heeft drie krachtige tools in zijn arsenaal en is zeer actief met alle van hen. De meest gebruikte tool is hun open-markttransacties, die de geldhoeveelheid beïnvloeden door Amerikaanse overheidseffecten te kopen en verkopen. De Federal Reserve kan de geldhoeveelheid vergroten door effecten te kopen en de geldhoeveelheid verlagen door effecten te verkopen.

De Fed kan ook de reserveverplichtingen bij banken wijzigen, waardoor de geldhoeveelheid direct wordt verhoogd of verlaagd. De vereiste reserveverhouding beïnvloedt de geldhoeveelheid door te regelen hoeveel geldbanken in reserve moeten houden. Als de Federal Reserve de geldhoeveelheid wil vergroten, kan het de hoeveelheid benodigde reserves verminderen, en als het de geldhoeveelheid wil verminderen, kan het de hoeveelheid reserves verhogen die banken moeten aanhouden.

De derde manier waarop de Fed de geldhoeveelheid kan veranderen, is door de disconteringsvoet te wijzigen, de tool die voortdurend media-aandacht, voorspellingen en speculatie krijgt. De wereld wacht vaak op de aankondigingen van de Fed alsof elke verandering een onmiddellijke impact zou hebben op de wereldeconomie.

De disconteringsvoet wordt vaak verkeerd begrepen, omdat het niet de officiële koers is die consumenten op hun leningen betalen of op hun spaarrekeningen ontvangen. Het is het tarief dat wordt aangerekend aan banken die hun reserves willen verhogen wanneer ze rechtstreeks van de Fed lenen. De beslissing van de Fed om dit tarief te wijzigen, vloeit echter door het banksysteem en bepaalt uiteindelijk wat consumenten betalen om te lenen en wat ze op hun deposito's ontvangen. In theorie zou een lage discontovoet ertoe moeten leiden dat banken minder overtollige reserves aanhouden en uiteindelijk de vraag naar geld verhogen. Dit roept de vraag op: welk effectiever, fiscaal of monetair beleid?

Welk beleid is effectiever?

Dit onderwerp is al tientallen jaren fel besproken en het antwoord is beide. Bijvoorbeeld, voor een Keynesiaans fiscaal beleid dat gedurende een lange periode (bijv. 25 jaar) promoot, zal de economie meerdere economische cycli doormaken. Aan het einde van die cycli zullen de harde activa, zoals infrastructuur, en andere activa met een lange levensduur, nog steeds overeind zijn en hoogstwaarschijnlijk het resultaat zijn van een soort fiscale interventie. Gedurende diezelfde 25 jaar heeft de Fed mogelijk honderden keren tussenbeide gekomen met behulp van hun monetaire beleidsinstrumenten en misschien had ze slechts een deel van de tijd succes in hun doelen.

Het gebruik van slechts één methode is misschien niet het beste idee. Er is een vertraging in het begrotingsbeleid wanneer het in de economie filtert, en het monetaire beleid heeft aangetoond dat het effectief is in het vertragen van een economie die sneller opwarmt dan gewenst, maar het heeft niet hetzelfde effect gehad als het komt om een ​​economie snel aan te rekenen om uit te breiden naarmate geld wordt versoepeld, dus het succes ervan wordt gedempt.

Het komt neer op

Hoewel elke kant van het beleidsspectrum zijn verschillen heeft, hebben de Verenigde Staten op het middenveld een oplossing gezocht, waarbij aspecten van beide beleidsmaatregelen werden gecombineerd om economische problemen op te lossen. De Fed wordt misschien meer erkend als het gaat om het leiden van de economie, omdat hun inspanningen goed worden gepubliceerd en hun beslissingen de wereldwijde aandelen- en obligatiemarkten drastisch kunnen beïnvloeden, maar het gebruik van fiscaal beleid leeft voort. Hoewel de effecten altijd achterblijven, lijkt het begrotingsbeleid op langere termijn een groter effect te hebben en is het monetaire beleid op korte termijn succesvol gebleken. (Zie "Monetair beleid versus fiscaal beleid: wat is het verschil?" Voor meer informatie.)