Monetair beleid en inflatie

In zuiver economische zin verwijst inflatie naar een algemene stijging van het prijsniveau als gevolg van een toename van de hoeveelheid geld; de groei van de geldvoorraad neemt sneller toe dan het productiviteitsniveau in de economie. De exacte aard van prijsstijgingen is het onderwerp van veel economisch debat, maar het woord inflatie verwijst in dit verband eng naar een monetair fenomeen.

Met behulp van deze specifieke parameters wordt de term deflatie gebruikt om de productiviteit te beschrijven die sneller stijgt dan de geldvoorraad. Dit leidt tot een algemene daling van de prijzen en de kosten van levensonderhoud, die volgens veel economen paradoxaal genoeg schadelijk zijn. De argumenten tegen deflatie zijn terug te voeren op de spaarzaamheid van John Maynard Keynes. Vanwege dit geloof voeren de meeste centrale banken een licht inflatoir monetair beleid om te beschermen tegen deflatie.

Hoe centrale banken de geldhoeveelheid beïnvloeden

Hedendaagse overheden en centrale banken drukken en distribueren zelden fysiek geld om de geldhoeveelheid te beïnvloeden, in plaats daarvan vertrouwen ze op andere controles, zoals rentetarieven voor interbancaire leningen. Hier zijn verschillende redenen voor, maar de twee grootste zijn: 1) nieuwe financiële instrumenten, elektronische rekeningsaldi en andere veranderingen in de manier waarop individuen geld aanhouden, maken monetaire basiscontroles minder voorspelbaar; en 2) de geschiedenis heeft meer dan een handvol gelddrukrampen opgeleverd die hebben geleid tot hyperinflatie en massale recessie.

De Amerikaanse Federal Reserve schakelde over van het beheersen van de feitelijke monetaire aggregaten, of het aantal in omloop zijnde facturen, naar het doorvoeren van veranderingen in de belangrijkste rentetarieven, die soms de 'geldprijs' worden genoemd. Renteaanpassingen beïnvloeden de niveaus van lenen, sparen en uitgeven in een economie.

Wanneer de rentetarieven bijvoorbeeld stijgen, kunnen spaarders meer verdienen op hun stortingsrekeningen en hebben ze meer kans om het huidige verbruik uit te stellen voor toekomstige consumptie. Omgekeerd is het duurder om geld te lenen, wat het lenen ontmoedigt. Aangezien kredietverlening in een modern fractioneel reservebanksysteem feitelijk "nieuw" geld oplevert, vertraagt ​​ontmoediging van kredietverlening de snelheid van monetaire groei en inflatie. Het tegenovergestelde is waar als de rentetarieven worden verlaagd; sparen is minder aantrekkelijk, lenen is goedkoper en uitgaven zullen waarschijnlijk toenemen, enz.

Toenemende en afnemende vraag

Kortom, centrale banken manipuleren rentetarieven om de huidige vraag naar goederen en diensten, de niveaus van economische productiviteit, de impact van de multiplicator van het bankgeld en de inflatie te verhogen of te verlagen. Veel van de gevolgen van het monetaire beleid zijn echter vertraagd en moeilijk te evalueren. Bovendien worden economische deelnemers steeds gevoeliger voor signalen van het monetaire beleid en hun verwachtingen over de toekomst.

Er zijn enkele manieren waarop de Federal Reserve de geldvoorraad controleert; het neemt deel aan wat "open-markttransacties" worden genoemd, waarmee federale banken staatsobligaties kopen en verkopen. Het kopen van obligaties injecteert nieuwe dollars in de economie, terwijl het verkopen van obligaties dollars uit circulatie haalt. Zogenaamde kwantitatieve versoepelingsmaatregelen (QE) zijn uitbreidingen van deze operaties. Bovendien kan de Federal Reserve de reserveverplichtingen bij andere banken wijzigen, waardoor de impact van geldmultiplicatoren wordt beperkt of uitgebreid. Economen blijven debatteren over het nut van monetair beleid, maar het blijft het meest directe instrument van centrale banken om inflatie te bestrijden of te creëren.