National Credit Union Administration of NCUA
National Credit Union Administration of de NCUA is een agentschap van de federale overheid van de Verenigde Staten. De federale overheid heeft de NCUA opgericht om de federale kredietverenigingen in het hele land te controleren.
UITBRAAK Nationale Credit Union Administration of NCUA
De NCUA is een federaal agentschap opgericht in 1970 en met hoofdkantoor in Alexandria, Virginia. Een bestuur met drie leden leidt het agentschap, die allemaal rechtstreeks worden benoemd door de president van de Verenigde Staten. Het bureau bewaakt momenteel meer dan 9.500 federaal verzekerde kredietverenigingen die meer dan 80 miljoen klantenaccounts bedienen.
De NCUA beheert het National Credit Union Share Insurance Fund of de NCUSIF, een van de grootste verantwoordelijkheden van het agentschap. De NCUSIF gebruikt belastingdollars om de deposito's bij alle federale kredietverenigingen te verzekeren. De meeste NCUA-verzekerde instellingen zijn federale en door de staat gecharterde kredietverenigingen en spaarbanken. Rekeningen verzekerd bij NCUA-verzekerde instellingen zijn spaargeld, aandelencheques of cheques, geldmarkten, aandeelbewijzen of CD's, individuele pensioenrekeningen en herroepbare trustrekeningen.
De National Credit Union Administration en de Federal Deposit Insurance Corporation
De NCUA is gelijk aan de Federal Deposit Insurance Corporation of FDIC. De FDIC is een onafhankelijk federaal agentschap dat deposito's bij Amerikaanse banken verzekert in geval van bankfaillissementen. De FDIC werd in 1933 opgericht als reactie op de Grote Depressie en behoudt het vertrouwen van het publiek en moedigt stabiliteit in het financiële systeem aan door de bevordering van degelijke bankpraktijken.
De FDIC heeft als doel te voorkomen dat de bankscenario's worden doorlopen, die veel banken hebben verwoest na de beurscrash van 1929, wat uiteindelijk leidde tot de Grote Depressie. Met de dreiging van het sluiten van hun bank snelden kleine groepen bezorgde klanten hun geld op. Nadat de angst zich had verspreid, resulteerde een stormloop van klanten die hetzelfde wilden doen, uiteindelijk in de mogelijkheid dat de bank geen opnameverzoeken kon ondersteunen. Degenen die als eerste hun geld van een bank in moeilijkheden op zouden nemen, zouden hiervan profiteren, terwijl degenen die wachtten, hun spaargeld 's nachts zouden verliezen. Vóór FDIC was er geen garantie voor de veiligheid van deposito's buiten het vertrouwen in de stabiliteit van de bank.
Vrijwel alle banken bieden FDIC-dekking en consumenten hebben minder onzekerheid over hun deposito's. In geval van bankfaillissement dekt de FDIC deposito's tot $ 250.000; als gevolg daarvan hebben banken een betere mogelijkheid om problemen onder gecontroleerde omstandigheden aan te pakken, zonder een run op de bank te veroorzaken.
De FDIC heeft betrekking op betaalrekeningen, spaarrekeningen, depositocertificaten en geldmarktrekeningen. FDIC-verzekering dekt geen beleggingsfondsen, lijfrentes, levensverzekeringen, aandelen of obligaties. Het belangrijkste verschil tussen de FDIC en de NCUA is dat de eerstgenoemde alleen met kredietinstellingen handelt en de laatstgenoemde het National Credit Union Share Insurance Fund gebruikt; de FDIC gebruikt het depositoverzekeringsfonds.