Nationale verzekeringsbijdragen (NIC)
Nationale verzekeringsbijdragen zijn betalingen door werknemers en werkgevers aan de National Insurance (NI) van het Verenigd Koninkrijk. De premies van de Nationale Verzekering financierden aanvankelijk programma's voor zieken en werklozen, en betaalden later ook de staatspensioenen. Bijdragen vallen in categorieën die kunnen tellen voor het recht op een uitkering of worden betaald zonder rekening te houden met enige vorm van recht, afhankelijk van de categorie waartoe het behoort.
UITBREIDING Nationale verzekeringsbijdragen (NIC)
Nationale verzekeringsbijdragen worden betaald via loonbelasting en inkomstenbelasting. In de loop der jaren zijn de bijdragen uitgebreid met andere door de overheid verstrekte voordelen. Beperkingen op bijdragen werden verwijderd uit de hogere inkomensniveaus, waardoor dit een meer herverdelingsprogramma is.
Geschiedenis van premies volksverzekeringen
Het huidige stelsel van nationale verzekeringen in het Verenigd Koninkrijk begon met de National Insurance Act 1911. Het introduceerde het concept van uitkeringen, gebaseerd op bijdragen betaald door werknemers en hun werkgever. Als een manier om bijdragen te registreren, moesten werkgevers speciale postzegels kopen van het postkantoor en deze op de contributiekaarten plakken. De kaarten vormden het bewijs van het recht op een uitkering en werden aan de werknemer verstrekt bij beëindiging van het dienstverband. Als zodanig werd het verlies van een baan in het VK bekend als 'gegeven uw kaarten', een uitdrukking die tot op de dag van vandaag voortduurt, hoewel de kaart zelf niet meer bestaat.
Aanvankelijk waren er twee regelingen naast elkaar, een voor ziektekosten- en pensioenverzekeringsuitkeringen (beheerd door 'erkende verenigingen', inclusief bevriende verenigingen en sommige vakbonden) en de andere voor werkloosheidsuitkeringen, die rechtstreeks door de overheid werd beheerd. Het Beveridge-rapport in 1942 stelde uitbreiding en unificatie van de verzorgingsstaat voor onder een regeling van wat sociale verzekering werd genoemd. In maart 1943 verbond Winston Churchill in een uitzending getiteld " Na de oorlog " de regering tot een systeem van "nationale verplichte verzekering voor alle klassen voor alle doeleinden, van de wieg tot het graf."
Nationale verzekeringsbijdrage klassen
Nationale verzekeringspremies vallen uiteen in drie klassen: klasse 1, 2 en 3. Betaalde NIC's worden bijgeschreven op de NI-rekening van een persoon, die bepaalt of hij in aanmerking komt voor bepaalde uitkeringen, waaronder het wettelijk pensioen. Klasse 1A, 1B en 4 NIC tellen niet mee voor uitkeringsrechten, maar moeten desondanks worden betaald.
- Klasse 1- bijdragen worden betaald door werkgevers en hun werknemers. In de wet wordt de werknemersbijdrage de 'primaire' bijdrage genoemd en de werkgeversbijdrage de 'secundaire', maar meestal worden ze gewoon werknemers- en werkgeversbijdragen genoemd. De werknemersbijdrage wordt door de werkgever in mindering gebracht op het brutoloon, zonder dat de werknemer actie hoeft te ondernemen. De werkgever voegt vervolgens zijn eigen bijdrage toe en draagt het totaal samen met de inkomstenbelasting over aan HMRC.
- Klasse 2- bijdragen zijn vaste wekelijkse bedragen die door zelfstandigen worden betaald. Ze zijn verschuldigd ongeacht handelswinsten of -verliezen, maar degenen met een laag inkomen kunnen vrijstelling van betaling aanvragen en degenen met een hoog inkomen met een aansprakelijkheid voor Klasse 1 of 4 kunnen uitstel van betaling aanvragen.
- Klasse 3- bijdragen zijn vrijwillige NIC's die worden betaald door mensen die een leemte in hun bijdragenrecord willen opvullen die is ontstaan door niet te werken of omdat hun inkomsten te laag zijn.
- Klasse 4- bijdragen worden betaald door zelfstandigen als een deel van hun winst. Het verschuldigde bedrag wordt berekend met inkomstenbelasting aan het einde van het jaar, op basis van cijfers op de aangifte SA100.