Pareto-efficiëntie
Pareto-efficiëntie, of Pareto-optimaliteit, is een economische staat waarin middelen niet opnieuw kunnen worden toegewezen om één individu beter te maken zonder dat ten minste één individu slechter af is. Pareto-efficiëntie houdt in dat middelen op de economisch meest efficiënte manier worden toegewezen, maar impliceert geen gelijkheid of billijkheid. Er wordt gezegd dat een economie in een optimale staat van Pareto is wanneer geen enkele economische verandering een individu beter kan maken zonder dat ten minste één ander individu slechter af is.
Pareto-efficiëntie, genoemd naar de Italiaanse econoom en politicoloog Vilfredo Pareto (1848-1923), is een belangrijke pijler van welzijnseconomie. In de neoklassieke economie wordt, naast het theoretische concept van perfecte concurrentie, gebruikt als een benchmark om de efficiëntie van echte markten te beoordelen - hoewel er noch perfect efficiënte noch perfect concurrerende markten plaatsvinden buiten de economische theorie.
Belangrijkste leerpunten
- Pareto-efficiëntie is wanneer een economie haar middelen en goederen heeft toegewezen aan het maximale efficiëntieniveau en er geen verandering kan worden aangebracht zonder iemand slechter af te maken.
- Pure Pareto-efficiëntie bestaat alleen in theorie, hoewel de economie kan evolueren naar Pareto-efficiëntie.
- Alternatieve criteria voor economische efficiëntie op basis van Pareto-efficiëntie worden vaak gebruikt om economisch beleid te maken, omdat het erg moeilijk is om wijzigingen aan te brengen die niemand erger maken.
Pareto-efficiëntie
Inzicht in Pareto-efficiëntie
Hypothetisch, als er perfecte concurrentie was en middelen werden gebruikt om hun maximale efficiënte capaciteit te bereiken, dan zou iedereen zijn hoogste levensstandaard hebben, of Pareto-efficiëntie. Economen Kenneth Arrow en Gerard Debreu hebben theoretisch aangetoond dat, in de veronderstelling van perfecte concurrentie en waar alle goederen en diensten verhandelbaar zijn in concurrerende markten met nul transactiekosten, een economie neigt naar Pareto-efficiëntie.
In elke andere situatie dan de efficiëntie van Pareto, kunnen sommige wijzigingen in de toewijzing van middelen in een economie zo worden doorgevoerd dat ten minste één individuele winst en geen enkele persoon van de verandering verliest. Alleen wijzigingen in de toewijzing van middelen die aan deze voorwaarde voldoen, worden beschouwd als bewegingen in de richting van Pareto-efficiëntie. Een dergelijke wijziging wordt een Pareto-verbetering genoemd.
Een Pareto-verbetering treedt op wanneer een wijziging in de toewijzing niemand schade toebrengt en ten minste één persoon helpt, gegeven een initiële toewijzing van goederen voor een reeks personen. De theorie suggereert dat Pareto-verbeteringen de waarde voor een economie blijven verbeteren totdat deze een Pareto-evenwicht bereikt, waar geen Pareto-verbeteringen meer kunnen worden aangebracht. Omgekeerd, wanneer een economie op Pareto-efficiëntie is, zal elke wijziging in de toewijzing van middelen ten minste één persoon slechter afmaken.
Pareto-efficiëntie in de praktijk
In de praktijk is het bijna onmogelijk om sociale actie te ondernemen, zoals een wijziging van het economisch beleid, zonder dat ten minste één persoon er slechter aan toe is, en daarom hebben andere criteria voor economische efficiëntie een breder gebruik in de economie gevonden.
Deze omvatten het volgende:
- Unanimiteitscriterium van Buchanan : volgens welke een verandering efficiënt is voor alle leden van de samenleving, unaniem hiermee instemt.
- Kaldor-Hicks-efficiëntie : waaronder een verandering efficiënt is als de winst voor de winnaars van een wijziging in toewijzing groter is dan de schade voor de verliezers.
- Coase-stelling : die stelt dat individuen kunnen onderhandelen over de winsten en verliezen om een economisch efficiënte uitkomst te bereiken onder concurrerende markten zonder transactiekosten.
Deze alternatieve criteria voor economische efficiëntie versoepelen tot op zekere hoogte de strikte eisen van pure Pareto-efficiëntie in het pragmatische belang van real-world beleid en besluitvorming.
Afgezien van toepassingen in de economie, kan het concept van Pareto-verbeteringen worden gevonden in veel wetenschappelijke gebieden waar afwegingen worden gesimuleerd en bestudeerd om het aantal en het type van herverdeling van resource-variabelen te bepalen die nodig zijn om Pareto-efficiëntie te bereiken.
In het bedrijfsleven kunnen fabrieksbeheerders pareto-verbeteringsproeven uitvoeren, waarin ze arbeidsmiddelen opnieuw toewijzen om te proberen de productiviteit van assemblagewerkers te verbeteren zonder dat dit de productiviteit van de verpakkings- en transportmedewerkers verlaagt.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.