Q Ratio - Tobin's Q
De Q-ratio van Tobin is gelijk aan de marktwaarde van een bedrijf gedeeld door de vervangingskosten van zijn activa. Evenwicht is dus wanneer marktwaarde vervangingskosten gelijk is.
De Q-ratio van Tobin is een quotiënt dat wordt gepopulariseerd door James Tobin van Yale University, Nobelprijswinnaar in de economie, die veronderstelde dat de gecombineerde marktwaarde van alle bedrijven op de beurs ongeveer gelijk zou moeten zijn aan hun vervangingskosten. Hoewel Tobin vaak wordt toegeschreven als de maker, werd deze verhouding voor het eerst voorgesteld in een academische publicatie door econoom Nicholas Kaldor in 1966. In eerdere teksten wordt de verhouding soms aangeduid als "Kaldor's v."
Q Verhoudingsformule en berekening
Tobin's Q = Total Market Value of FirmTotal Asset Value of Firm \ text {Tobin's Q} = \ frac {\ text {Total Market Value of Firm}} {\ text {Total Asset Value of Firm}} Tobin's Q = Total Asset Value of FirmTotal Market Value of Firm
De Q-ratio wordt berekend als de marktwaarde van een onderneming gedeeld door de vervangingswaarde van de activa van de onderneming. Omdat de vervangingskosten van totale activa moeilijk in te schatten zijn, wordt door analisten vaak een andere versie van de formule gebruikt om de Q-ratio van Tobin te schatten. Het is als volgt:
Tobin's Q = Equity Marktwaarde + verplichtingen Marktwaarde Equity Boekwaarde + verplichtingen Boekwaarde \ text {Tobin's Q} = \ frac {\ text {Equity Marktwaarde + verplichtingen De marktwaarde}} {\ text {Equity Boekwaarde + verplichtingen Boekwaarde }} Tobin's Q = Equity Boekwaarde + verplichtingen Boekwaarde Equity Marktwaarde + verplichtingen Marktwaarde
Vaak wordt ervan uitgegaan dat de marktwaarde en de boekwaarde van de verplichtingen van een bedrijf gelijkwaardig zijn. Dit reduceert deze versie van de Q-ratio van Tobin tot het volgende:
Tobin's Q = Equity Market ValueEquity Book Value \ text {Tobin's Q} = \ frac {\ text {Equity Market Value}} {\ text {Equity Book Value}} Tobin's Q = Equity Book ValueEquity Market Value
01:24Q-verhouding
Wat de Q-ratio u vertelt
Op het meest basale niveau drukt de Q-ratio de relatie uit tussen marktwaardering en intrinsieke waarde. Met andere woorden, het is een manier om te schatten of een bepaald bedrijf of markt overgewaardeerd of ondergewaardeerd is.
(Zie voor meer informatie: Beleggen met waarde.)
Een lage Q (tussen 0 en 1) betekent bijvoorbeeld dat de kosten voor het vervangen van de activa van een onderneming groter zijn dan de waarde van de aandelen. Dit betekent dat de voorraad ondergewaardeerd is. Omgekeerd betekent een hoge Q (groter dan 1) dat de aandelen van een onderneming duurder zijn dan de vervangingskosten van haar activa, wat betekent dat de aandelen overgewaardeerd zijn. Deze maatstaf voor de waardering van aandelen is de drijvende factor achter investeringsbeslissingen in de Q-ratio van Tobin. Wanneer toegepast op de markt als geheel, kunnen we meten of een geheel relatief overbought of ondergewaardeerd is - we kunnen deze relatie als volgt vertegenwoordigen:
Q-ratio (markt) = marktkapitalisatie van alle bedrijven Vervangingswaarde van alle bedrijven \ text {Q-ratio (markt)} = \ frac {\ text {marktkapitalisatie van alle bedrijven}} {\ text {vervangingswaarde van alle bedrijven}} Q-ratio (markt) = vervangingswaarde van alle bedrijven Marktkapitalisatie van alle bedrijven
Voor een bedrijf of een markt zou een ratio groter dan één theoretisch aangeven dat de markt of het bedrijf overgewaardeerd is. Een ratio die kleiner is dan één zou betekenen dat deze ondergewaardeerd is.
De basis van deze eenvoudige vergelijkingen is een even eenvoudige intuïtie met betrekking tot de relatie tussen prijs en waarde. In wezen beweert Tobin's Q Ratio dat een bedrijf (of een markt) de moeite waard is om te vervangen. De kosten die nodig zijn om het bedrijf (of de markt) te vervangen, zijn de vervangingswaarde.
Belangrijkste leerpunten
- De Q-ratio werd gepopulariseerd door de nieuwe laureaat James Tobin en uitgevonden in 1966 door Nicholas Kaldor.
- De Q meet of een bedrijfsmarkt of een totale markt relatief over- of ondergewaardeerd is.
- Het is gebaseerd op de concepten marktwaarde en vervangingswaarde.
Wat is "Vervangingswaarde"?
Vervangingswaarde (of vervangingswaarde) verwijst naar de kosten voor het vervangen van een bestaand actief op basis van de huidige marktprijs. De vervangingswaarde van een harde schijf van één terabyte kan bijvoorbeeld vandaag slechts $ 50 zijn, zelfs als we een paar jaar geleden $ 500 betaalden voor dezelfde opslagruimte.
In dit scenario zou het vaststellen van de vervangingswaarde eenvoudig zijn omdat er een robuuste markt is voor harde schijven om prijzen te onderzoeken. Om te bepalen wat een harde schijf van één terabyte waard is, moeten we eenvoudigweg bepalen wat het kost om een harde schijf van één terabyte (van vergelijkbare kwaliteit en specificaties) te kopen bij een van de vele verschillende leveranciers op de markt. In veel gevallen kan de vervangingswaarde van activa echter veel ongrijpbaarder zijn dan dit.
Denk bijvoorbeeld aan een bedrijf dat ingewikkelde software op maat heeft voor zijn activiteiten. Vanwege het zeer gespecialiseerde karakter zijn er mogelijk geen vergelijkbare alternatieven op de markt beschikbaar. In tegenstelling tot ons vorige voorbeeld konden we niet eenvoudig controleren om te zien hoeveel vergelijkbare software verkoopt, omdat er onvoldoende vergelijkbare software zou bestaan. Het zou dus moeilijk, zo niet onmogelijk zijn om een objectieve schatting te maken van de vervangingswaarde van de software.
Soortgelijke omstandigheden doen zich voor in verschillende bedrijfscontexten, van complexe industriële machines en obscure financiële activa tot immateriële activa zoals goodwill. Vanwege de inherente moeilijkheid om de vervangingswaarde van deze en soortgelijke activa te bepalen, beschouwen veel beleggers de Q-ratio van Tobin niet als een betrouwbaar hulpmiddel voor het waarderen van individuele bedrijven.
Voorbeeld van het gebruik van de Q-ratio
De formule voor de Q-ratio van Tobin neemt de totale marktwaarde van de onderneming en deelt deze door de totale activawaarde van de onderneming. Stel bijvoorbeeld dat een bedrijf $ 35 miljoen aan activa heeft. Het heeft ook 10 miljoen uitstaande aandelen die worden verhandeld voor $ 4 per aandeel. In dit voorbeeld zou de Q-verhouding van Tobin zijn:
Tobin's Q Ratio = Totale marktwaarde van de onderneming Totale activa Waarde van de onderneming = $ 40.000.000 $ 35.000.000 = 1, 14 \ text {Tobin's Q-ratio} = \ frac {\ text {Totale marktwaarde van de onderneming}} {\ text {Totale intrinsieke waarde van de onderneming} } = \ frac {\ $ 40.000.000} {\ $ 35.000.000} = 1.14Tobin's Q Ratio = Totale inventariswaarde van bedrijf Totale marktwaarde van bedrijf = $ 35.000.000 $ 40.000.000 = 1.14
Omdat de verhouding groter is dan 1, 0, overschrijdt de marktwaarde de vervangingswaarde en kunnen we dus stellen dat het bedrijf overgewaardeerd is en mogelijk een verkoop is.
Ander gebruik van de Q-ratio van Tobin
Een ondergewaardeerd bedrijf, een bedrijf met een ratio van minder dan één, zou aantrekkelijk zijn voor zakelijke raiders of potentiële kopers, omdat ze misschien het bedrijf willen kopen in plaats van een vergelijkbaar bedrijf op te richten. Dit zou waarschijnlijk leiden tot een verhoogde interesse in het bedrijf, wat de aandelenprijs zou verhogen, wat op zijn beurt de Q-ratio van Tobin zou verhogen.
Wat overgewaardeerde bedrijven betreft, die met een ratio hoger dan één, kunnen ze meer concurrentie zien. Een ratio hoger dan één geeft aan dat een bedrijf een hoger tarief verdient dan de vervangingskosten, waardoor particulieren of andere bedrijven vergelijkbare soorten bedrijven zouden creëren om een deel van de winst te behalen. Dit zou de marktaandelen van de bestaande onderneming verlagen, de marktprijs verlagen en de Q-ratio van Tobin doen dalen.
Het wordt ook gebruikt om de relatieve waarde van geaggregeerde indexen of marktgrootheden te bepalen. Het lijkt logisch dat de reële marktwaarde een Q-ratio van 1, 0 zou zijn. Maar dat is historisch gezien niet het geval geweest. Kijkend naar de gegevens van de Amerikaanse financiële rekeningen (Z.1) is de gemiddelde (rekenkundig gemiddelde) Q-ratio ongeveer 0, 70.
Dit aantal fluctueert echter: de hoogste Q-ratio aller tijden op het hoogtepunt van de Tech Bubble 2001 was 1, 61, wat suggereert dat de marktprijs 136% hoger lag dan het historische gemiddelde van de vervangingskosten op dat moment. De dieptepunten aller tijden deden zich voor in 1921, 1932 en 1982 toen ze rond 0, 30 stonden, wat ongeveer 55% onder de vervangingskosten ligt.
Beperkingen van Tobin's Q
Tobin's Q wordt nog steeds in de praktijk gebruikt, maar anderen hebben sindsdien met behulp van gegevens van de Amerikaanse economie van de jaren 1920 tot de jaren 1990 ontdekt dat zogenaamde "fundamentals" beleggingsresultaten veel beter voorspellen dan de Q-ratio. Deze omvatten de winstvoet - voor een bedrijf of de gemiddelde winstvoet voor de economie van een land.
Anderen, zoals Doug Henwood in zijn boek Wall Street: How It Works and For Whom, vinden dat de Q-ratio de beleggingsresultaten over een belangrijke periode niet nauwkeurig voorspelt. De gegevens voor het originele (1977) papier van Tobin hadden betrekking op de jaren 1960 tot 1974, een periode waarvoor Q de investeringen vrij goed leek te verklaren. Maar als we naar andere perioden kijken, voorspelt de Q geen over- of ondergewaardeerde markten of bedrijven. Terwijl de Q en de investering samen leken te bewegen gedurende de eerste helft van de jaren zeventig, stortte de Q in tijdens de bearish aandelenmarkten van de late jaren zeventig, zelfs toen investeringen in activa stegen.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.