Wettelijke reserves
Wettelijke reserves zijn door de overheid verplichte reserveverplichtingen voor verzekeringsmaatschappijen. Volgens de wet moeten verzekeraars een deel van hun activa aanhouden als contanten of direct verhandelbare effecten, zodat ze hun vorderingen tijdig kunnen nakomen.
Staten stellen wettelijke reserveverplichtingen op aan verzekeringsmaatschappijen om ervoor te zorgen dat zij hun claims kunnen betalen.
Wettelijke reserves begrijpen
De McCarran-Ferguson-wet, aangenomen door het Congres in 1945, gaf de staten, in plaats van de federale overheid, de bevoegdheid om verzekeringsmaatschappijen te reguleren. Om zaken te doen in een staat, moet elke verzekeraar een vergunning hebben van de verzekeringsafdeling van de staat en zich houden aan zijn regels. Een van die regels is hoeveel geld een verzekeraar in reserve moet houden (dat wil zeggen, onmiddellijk beschikbaar moet hebben) om ervoor te zorgen dat hij zijn toekomstige claims kan betalen. Wettelijke reserves zijn van toepassing op een reeks verzekeringsproducten, waaronder levensverzekeringen, ziektekostenverzekeringen, schadeverzekeringen, langdurige zorgverzekeringen en lijfrentecontracten. De vereisten kunnen verschillen van staat tot staat en afhankelijk van het type verzekeringsproduct.
Wettelijke reserves voor verzekeringsmaatschappijen worden op twee verschillende manieren berekend: een op regels gebaseerde benadering of een op principes gebaseerde benadering. Traditioneel hebben staten de op regels gebaseerde benadering gebruikt en vertellen ze verzekeraars in feite hoeveel geld ze op reserve moeten houden op basis van gestandaardiseerde formules en sets van aannames. Meer recentelijk zijn veel staten op weg naar een op principes gebaseerde aanpak, die verzekeraars meer ruimte geeft om hun reserves aan te leggen.
Bij het uitleggen van de reden voor de overgang, merkte de Nationale Vereniging van Verzekeringscommissarissen (NAIC) in 2019 op dat "deze regelgebaseerde aanpak soms een verzekeraar buitensporige reserves laat voor bepaalde verzekeringsproducten en onvoldoende reserves voor anderen." De verzekeringsbranche beweerde ook dat de oude aanpak de introductie van nieuwe en vaak complexere verzekeringsproducten niet had bijgehouden.
Belangrijkste leerpunten
- Verzekeringsmaatschappijen worden gereguleerd door de afzonderlijke staten, die regels bepalen voor hoeveel geld verzekeraars in reserve moeten houden om hun claims te dekken.
- Veel staten evolueren naar een op principes gebaseerde benadering voor het berekenen van wettelijke reserves, wat verzekeraars meer flexibiliteit biedt.
- Wettelijke reserves kunnen beleggers ook het vertrouwen geven dat een verzekeringsmaatschappij financieel solide is en waarschijnlijk zo zal blijven.
Volgens een op principes gebaseerde benadering, zei het NAIC, "moeten verzekeraars de hoogste van (a) reserves aanhouden met behulp van voorgeschreven factoren of (b) reserves die rekening houden met een breed scala van toekomstige economische omstandigheden en [worden] berekend met een gerechtvaardigde verzekeraar ervaringsfactoren die eigen zijn aan een verzekeraar, zoals sterfte, gedrag van verzekeringnemers en kosten. "
Omdat verzekeraars beperkt zijn in hoe ze kunnen beleggen of anderszins het geld moeten gebruiken dat ze moeten reserveren voor hun reserves, verliezen ze een aantal potentiële winsten. Het aanhouden van reserves kan beleggers echter ook meer vertrouwen geven dat een verzekeraar in een solide positie verkeert om een berenmarkt of andere financiële ramp te weerstaan. Sommige verzekeringsmaatschappijen gaan verder dan hun wettelijke reserveverplichtingen en reserveren extra kapitaal, vaak aangeduid als niet-wettelijke reserves of vrijwillige reserves.
Andere financiële instellingen, zoals banken, zijn ook onderworpen aan reserveverplichtingen, die op federaal niveau kunnen worden vastgesteld.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.