Transferprijs versus standaardkosten: wat is het verschil?

Boekhouding is een zeer belangrijk onderdeel van het bedrijfsleven. Het wordt gedefinieerd als het vastleggen van financiële informatie en transacties van een bedrijf of organisatie. Deze informatie is uiteengezet in jaarrekeningen die door het bedrijf zijn opgesteld voor zowel accountants, toezichthouders als, in het geval van beursgenoteerde ondernemingen, het grote publiek. Deze verklaringen geven inzicht in de financiële gezondheid van een bedrijf en geven een samenvatting van haar activiteiten. Twee boekhoudkundige voorwaarden waar dit artikel naar zal kijken zijn overdrachtsprijs en standaardkosten.

Hoewel de standaardkosten van een artikel kunnen worden gebruikt om de overdrachtsprijs te bepalen, zijn de twee waarden inherent verschillend. De overdrachtsprijs van een artikel is de verkoopprijs die wordt aangerekend voor een goed of dienst in een transactie tussen twee entiteiten in gemeenschappelijk eigendom. De standaardkosten zijn daarentegen gewoon de verwachte kosten van alle onderdelen van het artikel.

Belangrijkste leerpunten

• Een overdrachtsprijs is wat de ene divisie van een bedrijf een andere in rekening brengt voor materialen die worden gebruikt bij de productie van goederen en diensten.
• Standaardkosten zijn de gemiddelde of verwachte kosten voor het produceren van een artikel onder normale omstandigheden.
• Transferprijzen worden nauwlettend gevolgd en moeten in de jaarrekening worden gerapporteerd.
• Standaardkosten worden gebruikt om bedrijven te helpen bij het budgetteren, voorspellingen te doen voor de toekomst en om hun prestaties te analyseren.

Overdrachtsprijs

Wanneer een entiteit goederen van een andere entiteit onder dezelfde eigendom koopt, wordt een verkoopprijs in rekening gebracht, net zoals bij een externe klant. Deze prijs wordt de overdrachtsprijs genoemd. In dit geval wordt de verkoop aan een andere entiteit gedaan als onderdeel van het productieproces in plaats van aan de eindgebruiker. Deze prijzen worden over het algemeen gebruikt bij de verkoop van goederen tussen divisies van hetzelfde bedrijf, vooral wanneer er internationale segmenten zijn.

Stel dat bedrijven A en B twee afzonderlijke divisies zijn van Corporation X, die laptopcomputers verkoopt. Bedrijf A produceert microchips en assembleert de laptops. Bedrijf B daarentegen is het publieke merk van het bedrijf en is verantwoordelijk voor de verkoop. Om verlies te voorkomen, moet bedrijf A bedrijf B een overdrachtsprijs in rekening brengen voor elke laptop die het koopt om aan het publiek te verkopen. De optimale overdrachtsprijs is gebaseerd op een aantal factoren, waaronder de kosten van het artikel en welke entiteit het voordeel van winst ontvangt.

Als het management gelooft dat het de onderneming als geheel ten goede komt voor onderneming A om 100% van de winst te realiseren, wordt de overdrachtsprijs bepaald aan de hand van de marktprijs van het product.

De overdrachtsprijs verschilt niet veel van de marktprijs.

Als een laptop bijvoorbeeld $ 100 kost om te produceren maar op de open markt voor $ 700 kan verkopen, rekent bedrijf A bedrijf B $ 700 per laptop. Bedrijf B verkoopt het eindproduct vervolgens aan de consument voor of boven dezelfde prijs. Bedrijf A neemt alle kosten en winsten op die verbonden zijn aan de productie van het artikel, terwijl bedrijf B in wezen zelfs breekt.

Afhankelijk van de werkelijke verkoopprijs kan bedrijf B een kleine winst of verlies realiseren. Hoewel de totale winst van bedrijf X niet verandert, moedigt dit bedrijf B niet aan om de verkoop van laptops te stimuleren; er is weinig tot geen financieel voordeel voor die entiteit.

Als bedrijf B de winst ontvangt die wordt gegenereerd door de verkoop van goederen, wordt de overdrachtsprijs bepaald op basis van de productiekosten en niet op basis van de marktwaarde.

Belastingautoriteiten hebben vrij strikte regels en voorschriften als het gaat om verrekenprijsbeleid. Dit doen ze om te voorkomen dat bedrijven hun winst verplaatsen naar divisies in belastingparadijslanden. Stel dat bedrijf A zich in een land met lage belastingen bevindt en bedrijf B in een land met hoge belastingen, kan bedrijf X bedrijf A winstgevend maken door bedrijf B hogere prijzen aan te rekenen, waardoor de belastingdruk wordt verlaagd.

Deze prijzen worden nauwlettend gevolgd en moeten worden gerapporteerd in de jaarrekening van de onderneming voor auditors en toezichthouders.

Standaard kosten

De standaardkosten zijn de gemiddelde of verwachte kosten voor het produceren van een artikel onder normale omstandigheden. Met andere woorden, het is wat een bedrijf normaal zou uitgeven om goederen of diensten te produceren. De standaardkosten kunnen in de loop van de tijd worden aangepast om rekening te houden met verschillen tussen de verwachte en werkelijke productiekosten. Het management zou rekening houden met elke productiefase en hun kosten, en vervolgens dienovereenkomstig aanpassingen maken.

Standaardkosten zijn onderverdeeld in drie verschillende categorieën:

• Materialen : Dit zijn de stoffen die in het productieproces worden gebruikt om goederen en / of diensten te vervaardigen.
• Arbeid : De inspanning die het kost van fysieke en mentale inspanning om goederen en diensten te produceren.
• Overhead : Dit vertegenwoordigt kosten die niet rechtstreeks verband houden met materialen of arbeid in het productieproces. Ongeacht hoeveel het bedrijf produceert of verkoopt, overhead is een consistente bedrijfskost.

De meeste bedrijven gebruiken standaardkosten om verschillende redenen. Ten eerste nemen ze deze kosten op in hun operationele budgetten en winstplannen. Ze worden ook gebruikt om te voorspellen voor het volgende fiscale jaar van het bedrijf. Standaardkosten fungeren ook als een manier om de prestaties van een bedrijf te analyseren. Door deze kosten als doel te gebruiken, kunnen bedrijven bepalen of ze hun doelen halen zoals beschreven.

Omdat de werkelijke productiekosten van een afzonderlijk artikel kunnen variëren als gevolg van operationele inefficiënties, tijdelijke tekorten of menselijke fouten, is de eenvoudigste manier om een ​​op kosten gebaseerde overdrachtsprijs in te stellen door de standaardkosten van het artikel vast te stellen.

Met de standaardkostenmethode in het bovenstaande voorbeeld betaalt bedrijf B bedrijf A $ 100 per laptop om de productiekosten te dekken. Bedrijf B verkoopt de laptops vervolgens tegen hun marktwaarde. Op deze manier verliest bedrijf A geen geld aan productie en ontvangt bedrijf B 100% van de verkoopwinst. Net als bij marktgebaseerde verrekenprijzen kan de toewijzing van winst aan één entiteit echter andere entiteiten ontmoedigen om volledig deel te nemen.