Werkloosheid
Werkloosheid doet zich voor wanneer een persoon die actief op zoek is naar werk geen werk kan vinden. Werkloosheid wordt vaak gebruikt als een maat voor de gezondheid van de economie. De meest voorkomende werkloosheidsmaat is het werkloosheidspercentage, het aantal werklozen gedeeld door het aantal werkzame personen.
Belangrijkste leerpunten
- Werkloosheid doet zich voor wanneer werknemers die willen werken geen baan kunnen vinden, wat een lagere economische productie betekent, terwijl ze toch voor eigen onderhoud moeten zorgen.
- Hoge werkloosheid is een signaal van economische nood, maar extreem lage werkloosheid kan wijzen op een oververhitte economie.
- Werkloosheid kan worden geclassificeerd als wrijvend, cyclisch, structureel of institutioneel.
- Werkloosheidsgegevens worden op verschillende manieren verzameld en gepubliceerd door overheidsinstanties.
Werkloosheid begrijpen
Werkloosheid is een belangrijke economische indicator omdat het het (on) vermogen van werknemers aangeeft om gemakkelijk betaald werk te verkrijgen om bij te dragen aan de productieve output van de economie. Meer werkloze werknemers betekent dat minder totale economische productie zal plaatsvinden dan anders het geval zou zijn geweest. En in tegenstelling tot inactief kapitaal, zullen werklozen tijdens hun periode van werkloosheid ten minste hun bestaansminimum moeten handhaven. Dit betekent dat de economie met hoge werkloosheid een lagere productie heeft zonder een evenredige daling van de behoefte aan basisconsumptie. Hoge, aanhoudende werkloosheid kan wijzen op ernstige ellende in een economie en kan zelfs leiden tot sociale en politieke onrust.
Aan de andere kant betekent een lage werkloosheid dat de economie waarschijnlijk in de buurt van haar volledige capaciteit zal produceren, de productie maximaliseert en de loongroei en de stijgende levensstandaard in de loop van de tijd zal stimuleren. Extreem lage werkloosheid kan echter ook een waarschuwend teken zijn van een oververhitte economie, inflatoire druk en krappe omstandigheden voor bedrijven die extra werknemers nodig hebben.
Hoewel de definitie van werkloosheid duidelijk is, verdelen economen de werkloosheid in veel verschillende categorieën. De twee breedste categorieën werkloosheid zijn vrijwillige en onvrijwillige werkloosheid. Wanneer werkloosheid vrijwillig is, betekent dit dat iemand vrijwillig zijn baan heeft verlaten op zoek naar ander werk. Wanneer het onvrijwillig is, betekent dit dat een persoon is ontslagen of ontslagen en nu naar een andere baan moet zoeken. Dieper graven, werkloosheid - zowel vrijwillige als onvrijwillige - kan worden onderverdeeld in vier soorten.
Wrijving Werkloosheid
Wrijvingsloze werkloosheid ontstaat wanneer iemand tussen twee banen door werkt. Nadat een persoon een bedrijf heeft verlaten, kost het natuurlijk tijd om een andere baan te vinden, waardoor dit soort werkloosheid van korte duur is. Het is ook het minst problematisch vanuit economisch oogpunt. Wrijvingswerkloosheid is een natuurlijk gevolg van het feit dat marktprocessen tijd kosten en informatie kostbaar kan zijn. Het zoeken naar een nieuwe baan, het werven van nieuwe werknemers en het matchen van de juiste werknemers met de juiste banen kost tijd en moeite, wat resulteert in wrijvingswerkloosheid.
Periodieke werkloosheid
Cyclische werkloosheid is de variatie in het aantal werkloze werknemers in de loop van economische op- en neergang, zoals veranderingen in de olieprijzen. De werkloosheid stijgt tijdens recessieperioden en daalt tijdens perioden van economische groei. Het voorkomen en verlichten van cyclische werkloosheid tijdens recessies is een grote zorg achter de studie van de economie en het doel van de verschillende beleidsinstrumenten die regeringen gebruiken in de nadelen van conjunctuurcycli om de economie te stimuleren.
Structurele werkloosheid
Structurele werkloosheid komt tot stand door technologische veranderingen in de structuur van de economie waarin de arbeidsmarkten opereren. Technologische veranderingen, zoals automatisering van de productie of de vervanging van paardenvervoer door auto's, leiden tot werkloosheid onder werknemers die ontheemd zijn van banen die niet langer nodig zijn. Omscholing van deze werknemers kan moeilijk, kostbaar en tijdrovend zijn en ontheemde werknemers eindigen vaak langdurig werkloos of verlaten de beroepsbevolking volledig.
Institutionele werkloosheid
Institutionele werkloosheid is werkloosheid die het gevolg is van langdurige of permanente institutionele factoren en prikkels in de economie. Overheidsbeleid zoals hoge minimumloonvloeren, royale sociale uitkeringsprogramma's en beperkende beroepslicentiewetgeving; arbeidsmarktfenomenen zoals efficiëntielonen en discriminerend personeel; en arbeidsmarktinstellingen, zoals een hoge mate van vakbond, kunnen allemaal bijdragen aan institutionele werkloosheid.
Werkloosheid meten
In de Verenigde Staten gebruikt de overheid enquêtes, volkstellingen en het aantal claims van de werkloosheidsverzekering om de werkloosheid te volgen.
De US Census voert een maandelijkse enquête uit namens het Bureau of Labor Statistics genaamd de huidige bevolkingsenquête (CPS) om de primaire schatting van de werkloosheidsgraad van het land te maken. Deze enquête wordt sinds 1940 elke maand uitgevoerd. De steekproef bestaat uit ongeveer 60.000 in aanmerking komende huishoudens, wat zich vertaalt naar ongeveer 110.000 mensen per maand. De enquête wijzigt een vierde van de huishoudens in de steekproef zodat geen huishouden meer dan vier opeenvolgende maanden vertegenwoordigd is om de betrouwbaarheid van de schattingen te vergroten.
Er zijn veel variaties in het werkloosheidspercentage met verschillende definities met betrekking tot wie een "werkloze" is en wie in de "beroepsbevolking" zit. Het Bureau of Labor Statistics (BLS) noemt bijvoorbeeld gewoonlijk het "U-3" werkloosheidspercentage als het officiële werkloosheidspercentage, maar deze definitie van werkloosheid omvat geen werkloze werknemers die ontmoedigd zijn geraakt door een moeilijke arbeidsmarkt en niet langer kijken voor werk.
01:39