Credit Default Swaps: een introductie

Credit default swaps (CDS) zijn het meest gebruikte type kredietderivaat en een krachtige speler op de wereldmarkt. Het eerste CDS-contract werd geïntroduceerd door JP Morgan in 1997 en tegen 2012, ondanks een negatieve reputatie in de nasleep van de financiële crisis van 2008, werd de waarde van de markt geschat op $ 24, 8 biljoen, volgens Barclays Plc. In maart van datzelfde jaar werd Griekenland geconfronteerd met het grootste soevereine faillissement dat de internationale markten ooit hebben gezien, wat resulteerde in een verwachte CDS-uitbetaling van ongeveer $ 2, 6 miljard aan houders. Lees verder om erachter te komen hoe credit default swaps werken en hoe beleggers hiervan kunnen profiteren.

Hoe ze werken

Een CDS-contract omvat de overdracht van het kredietrisico van gemeentelijke obligaties, obligaties van opkomende markten, door hypotheken gedekte effecten of bedrijfsschuld tussen twee partijen. Het is vergelijkbaar met verzekeringen omdat het de koper van het contract, die vaak het onderliggende krediet bezit, bescherming biedt tegen in gebreke blijven, een ratingverlaging of een andere negatieve 'kredietgebeurtenis'. De verkoper van het contract aanvaardt het kredietrisico dat de koper niet wenst te dragen in ruil voor een periodieke beschermingsvergoeding vergelijkbaar met een verzekeringspremie, en is alleen verplicht te betalen als zich een negatieve kredietgebeurtenis voordoet. Het is belangrijk op te merken dat het CDS-contract niet echt aan een obligatie is gebonden, maar ernaar verwijst. Om deze reden wordt de bij de transactie betrokken obligatie de "referentieverplichting" genoemd. Een contract kan verwijzen naar één of meerdere credits.

Zoals hierboven vermeld, zal de koper van een CDS bescherming krijgen of winst maken, afhankelijk van het doel van de transactie, wanneer de referentie-entiteit (de emittent) een negatieve kredietgebeurtenis heeft. Als een dergelijke gebeurtenis zich voordoet, moet de partij die de kredietprotectie heeft verkocht en die het kredietrisico heeft overgenomen, de waarde van de hoofdsom en rentebetalingen leveren die de referentielening aan de protectiekoper zou hebben betaald. Omdat de referentieobligaties nog steeds een lage restwaarde hebben, moet de koper van de bescherming op zijn beurt de huidige contante waarde van de obligaties waarnaar wordt verwezen of de werkelijke obligaties aan de verkoper van de bescherming leveren, afhankelijk van de voorwaarden die zijn overeengekomen bij het begin van het contract . Als er geen kredietgebeurtenis is, ontvangt de verkoper van bescherming de periodieke vergoeding van de koper en winst als de schuld van de referentie-entiteit gedurende de looptijd van het contract goed blijft en er geen uitbetaling plaatsvindt. De contractverkoper neemt echter het risico op grote verliezen als zich een kredietgebeurtenis voordoet.

Credit Default Swaps (CDS)

Hedging en speculatie

CDS hebben de volgende twee toepassingen.

• Een CDS-contract kan worden gebruikt als een afdekking of verzekeringspolis tegen het in gebreke blijven van een obligatie of lening. Een individu of bedrijf dat veel kredietrisico loopt, kan een deel van dat risico verleggen door bescherming te kopen in een CDS-contract. Dit kan te verkiezen zijn boven het volledig verkopen van het effect als de belegger de blootstelling wil verminderen en niet wil elimineren, een belastingvoordeel wilt vermijden of gewoon de blootstelling voor een bepaalde periode wilt elimineren.
• Het tweede gebruik is voor speculanten om "hun weddenschappen te plaatsen" over de kredietkwaliteit van een bepaalde referentie-entiteit. Met de waarde van de CDS-markt groter dan de obligaties en leningen waarnaar de contracten verwijzen, is het duidelijk dat speculatie de meest voorkomende functie voor een CDS-contract is geworden. CDS bieden een zeer efficiënte manier om zicht te krijgen op het krediet van een referentie-entiteit. Een belegger met een positieve kijk op de kredietkwaliteit van een bedrijf kan bescherming verkopen en de bijbehorende betalingen innen in plaats van veel geld uit te geven om de obligaties van het bedrijf op te laden. Een belegger met een negatief beeld van het krediet van het bedrijf kan bescherming kopen voor een relatief kleine periodieke vergoeding en een grote uitbetaling ontvangen als het bedrijf in gebreke blijft met zijn obligaties of een andere kredietgebeurtenis heeft. Een CDS kan ook dienen als een manier om toegang te krijgen tot blootstellingen met looptijd die anders niet beschikbaar zouden zijn, om toegang te krijgen tot kredietrisico wanneer het aanbod van obligaties beperkt is, of om te beleggen in buitenlandse kredieten zonder valutarisico.

Een belegger kan de blootstelling van een obligatie of portefeuille van obligaties met behulp van CDS daadwerkelijk repliceren. Dit kan zeer nuttig zijn in een situatie waarin een of meer obligaties moeilijk verkrijgbaar zijn op de open markt. Met behulp van een portefeuille met CDS-contracten kan een belegger een synthetische portefeuille van obligaties creëren met dezelfde kredietblootstelling en uitbetalingen.

Handel

Hoewel het grootste deel van de discussie was gericht op het aflopen van een CDS-contract, worden deze contracten regelmatig verhandeld. De waarde van een contract fluctueert op basis van de toenemende of afnemende kans dat een referentie-entiteit een kredietgebeurtenis zal hebben. Een verhoogde kans op een dergelijk evenement zou het contract meer waard maken voor de koper van bescherming, en minder waard voor de verkoper. Het tegenovergestelde gebeurt als de kans op een kredietgebeurtenis afneemt. Een handelaar op de markt zou kunnen speculeren dat de kredietkwaliteit van een referentie-entiteit in de toekomst enige tijd zal verslechteren en bescherming voor de zeer korte termijn zal kopen in de hoop op de transactie te profiteren. Een belegger kan een contract afsluiten door zijn of haar belang aan een andere partij te verkopen, het contract te compenseren door een ander contract aan de andere kant met een andere partij aan te gaan, of de voorwaarden te verrekenen met de oorspronkelijke tegenpartij. Omdat CDS over-the-counter (OTC) worden verhandeld, ingewikkelde kennis van de markt en de onderliggende activa behelzen en worden gewaardeerd met behulp van industriële computerprogramma's, zijn ze beter geschikt voor institutionele dan voor particuliere beleggers.

Marktrisico's

De markt voor CDS is OTC en niet-gereguleerd, en de contracten worden vaak zo veel verhandeld dat het moeilijk is om te weten wie aan elk uiteinde van een transactie staat. De mogelijkheid bestaat dat de risico-koper niet de financiële kracht heeft om zich aan de bepalingen van het contract te houden, waardoor het moeilijk wordt de contracten te waarderen. De hefboomwerking die gepaard gaat met veel CDS-transacties en de mogelijkheid dat een wijdverspreide neergang in de markt tot massale wanbetalingen zou kunnen leiden en het vermogen van risicokopers om hun verplichtingen te betalen, zou kunnen uitdagen, draagt ​​bij aan de onzekerheid.

Het komt neer op

Ondanks deze zorgen zijn credit default swaps een nuttig hulpmiddel voor portefeuillebeheer en speculatie gebleken en zullen ze waarschijnlijk een belangrijk en kritisch onderdeel van de financiële markten blijven.