Wereldhandel en de valutamarkt

De wereldeconomie vergemakkelijkt de vloeiende beweging van producten en diensten over de hele wereld, een trend die sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog vrijwel ononderbroken is doorgegaan. Het is onwaarschijnlijk dat de architecten van dit systeem zich hadden kunnen voorstellen wat het zou worden als ze elkaar in juli 1944 in de badplaats Bretton Woods in New Hampshire zouden ontmoeten, maar veel van de infrastructuur die ze tot stand hebben gebracht, is nog steeds relevant in de wereldwijde markt. Zelfs de naam "Bretton Woods" leeft voort in een moderne gedaante, gekenmerkt door de economische relatie die de VS heeft met China en andere snel ontwikkelende economieën. Lees verder terwijl we de moderne geschiedenis van de wereldhandel en kapitaalstromen behandelen, hun belangrijkste onderliggende economische principes en waarom deze ontwikkelingen nog steeds belangrijk zijn.

In het begin

De afgevaardigden van de 45 geallieerde mogendheden die de Bretton Woods-conferentie in 1944 bijwoonden, waren vastbesloten ervoor te zorgen dat de tweede helft van de 20e eeuw er niet uit zou zien als de eerste helft, die voornamelijk bestond uit verwoestende oorlogen en een wereldwijde economische depressie. De Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds zouden zorgen voor wereldwijde economische stabiliteit.

Om een ​​eerlijke en geordende markt voor grensoverschrijdende handel mogelijk te maken, produceerde de conferentie het wisselkoerssysteem van Bretton Woods. Dit was een goudwisselsysteem dat deels goldstandaard en deels reserve valutasysteem was. Het stelde de Amerikaanse dollar vast als een de facto wereldwijde reservevaluta. Buitenlandse centrale banken konden dollars omwisselen voor goud tegen de vaste koers van $ 35 per ounce. Op dat moment hadden de VS meer dan 65% van de monetaire goudreserves ter wereld en stonden ze dus centraal in het systeem, met de herstellende landen van Europa en Japan in de periferie.

Allemaal samen nu

Een tijdlang leek dit een kans om te winnen. Landen zoals Duitsland en Japan, in puin na de oorlog, herbouwden hun economieën op de rug van hun groeiende exportmarkten. In de VS verhoogde de groeiende welvaart de vraag naar een steeds groter wordend assortiment producten uit overzeese markten. Volkswagen, Sony en Philips werden bekende namen. Voorspelbaar groeide de Amerikaanse import en het Amerikaanse handelstekort ook. Een handelstekort neemt toe wanneer de waarde van de invoer groter is dan die van de uitvoer en vice versa.

In de economische theorie van het leerboek fungeren marktkrachten van vraag en aanbod als een natuurlijke correctie voor handelstekorten en -overschotten. In de echte wereld van het Bretton Woods-systeem liepen natuurlijke marktkrachten echter tegen het niet-markt wisselkoersmechanisme aan. Men zou verwachten dat de waarde van een valuta zou stijgen naarmate de vraag naar goederen in die valuta toenam; het wisselkoerssysteem vereist echter dat de buitenlandse centrale banken ingrijpen om te voorkomen dat hun valuta de streefniveaus van Bretton Woods overschrijden. Ze deden dit door deviezen (forex) marktaankopen van dollars en verkopen van Britse ponden, Duitse marken en Japanse yen. Hierdoor bleven de exportprijzen uit deze landen lager dan wat de marktkrachten zouden voorspellen, waardoor ze nog aantrekkelijker werden voor Amerikaanse consumenten, waardoor de cyclus werd voortgezet.

Een systeem als Bretton Woods vertrouwt op de bereidheid van de deelnemers om het actief te ondersteunen. Voor de landen die grote posities in Amerikaanse dollarreserves hadden opgebouwd, daalde die bereidheid echter naarmate de geïmpliceerde marktwaarde van de dollar erodeerde. Als u een grote hoeveelheid activa aanhoudt en denkt dat de waarde van die activa zal dalen, zult u waarschijnlijk niet meteen teruggaan en meer van de activa kopen - maar dat is precies wat het systeem verplicht stelt.

Bretton Woods Is Dead

Het systeem stortte uiteindelijk in augustus 1971 in, toen de Amerikaanse president Nixon aankondigde dat buitenlandse centrale banken niet langer in staat zouden zijn dollars in te wisselen voor goud op het vaste $ 35 per ounce niveau. Binnen twee jaar was het vaste rentestelsel volledig uitgefaseerd en de valuta's van Europa en Japan dobberden en veranderden dagelijks in reactie op de werkelijke vraag en aanbod. De dollar onderging een scherpe devaluatie en de valutamarkt groeide en werd overweldigend gedomineerd door particuliere handelaren in plaats van centrale banken.

Systemen met vaste rente zijn echter nooit volledig uitgestorven. De bureaucraten van het Japanse ministerie van Financiën en de Bank of Japan beschouwden een zwakke yen als een cruciaal element van het exportgerichte economische beleid van het land. In het begin van de jaren tachtig spoorde Deng Xiaoping, toenmalig leider van de Communistische Partij van China, zijn landgenoten aan dat "rijk worden glorieus is" en dat China op het wereldtoneel verscheen.

Aan het einde van hetzelfde decennium sloten Oost-Europa en Rusland, die nooit deel uitmaakten van het oude Bretton Woods-systeem, zich aan bij de globaliseringspartij. Plotseling was het weer helemaal opnieuw, waarbij de zogenaamde "opkomende markten" de plaats innamen van Duitsland en Japan met de wens om hun goederen te verkopen aan de ontwikkelde markten van de VS en Europa. Net als hun voorgangers geloofden veel van deze landen, met name China en andere Aziatische economieën, dat het handhaven van ondergewaardeerde valuta's een sleutel was tot groeiende en duurzame exportmarkten en dus tot het vergroten van de binnenlandse welvaart. Waarnemers noemen dit arrangement "Bretton Woods II". In feite werkt het op een vergelijkbare manier als het origineel, maar zonder een expliciet mechanisme zoals een gouduitwisseling. Net als het origineel vereist het dat alle deelnemers - de VS en de ontwikkelingslanden - de prikkels hebben om het systeem actief te ondersteunen.

De $ 1 Triljoen Gorilla

Het handelstekort in de VS bleef groeien gedurende Bretton Woods II, ondersteund door de sterke Amerikaanse consumentenvraag en de snelle industrialisatie van China en andere opkomende economieën. De Amerikaanse dollar is ook de de facto reservevaluta gebleven en de vorm waarin de People's Bank of China, Reserve Bank of India en anderen een meerderheid van deze reserves aanhouden, is in Amerikaanse schatkistverplichtingen. China heeft alleen buitenlandse reserves van meer dan $ 1 biljoen. Het is duidelijk dat elke dramatische beweging van de kant van de Chinese autoriteiten om de status quo-regeling te wijzigen, tot turbulentie op de internationale kapitaalmarkten zou kunnen leiden. De politieke relatie tussen de VS en China is ook een belangrijk onderdeel van deze vergelijking. Wereldhandel is altijd een gevoelig politiek onderwerp geweest en protectionisme is een sterk populistisch instinct in de VS. Het is denkbaar dat een of andere partij bij deze regeling op een bepaald moment zal concluderen dat haar eigenbelang ligt in het verlaten van het systeem.

Gevolgtrekking

De overeenkomsten tussen het originele Bretton Woods-systeem en zijn recentere tegenhanger zijn interessant en leerzaam. Op zeer lange termijn bewegen economieën in cycli en wat de opkomende economieën van gisteren waren, zoals Japan of Duitsland, worden vandaag de dag stabiele, volwassen markten, terwijl andere landen de rol van opkomende tijgers vervullen. Daarom blijft wat economisch gezien logisch was voor de opkomende markten van gisteren, logisch voor die van vandaag en waarschijnlijk voor die van morgen. Ondanks de dramatische veranderingen die worden veroorzaakt door de krachten van technologie, globalisering en marktinnovatie, zijn economische systemen nog steeds diep menselijk. Dat wil zeggen, ze bestaan ​​op bevel van degenen die er profijt van hebben en gaan zo lang mee als deze geïnteresseerde partijen inzien dat de waarde opweegt tegen de kosten - of op zijn minst dat de kosten van het ontmantelen van het systeem te groot zouden zijn om te dragen. Soms gebeurt dit geleidelijk en rationeel, soms is de landing veel moeilijker.