Laffer Curve
De Laffer Curve is een theorie ontwikkeld door econoom Arthur Laffer aan de aanbodzijde om de relatie aan te tonen tussen belastingtarieven en het bedrag van de belastinginkomsten die door overheden worden geïnd. De curve wordt gebruikt om het argument van Laffer te illustreren dat soms het verlagen van de belastingtarieven de totale belastinginkomsten kan verhogen.
Belangrijkste leerpunten
- De Laffer Curve beschrijft de relatie tussen belastingtarieven en totale belastinginkomsten, met een optimaal belastingtarief dat de totale belastinginkomsten van de overheid maximaliseert.
- Als de belastingen te hoog zijn langs de Laffer Curve, dan zullen ze de belaste activiteiten, zoals werk en investeringen, voldoende ontmoedigen om de totale belastinginkomsten daadwerkelijk te verlagen. In dit geval zal het verlagen van de belastingtarieven zowel economische prikkels stimuleren als de belastinginkomsten verhogen.
- De Laffer Curve werd gebruikt als basis voor belastingverlagingen in de jaren 1980 met duidelijk succes, maar werd om praktische redenen bekritiseerd op basis van zijn simplistische veronderstellingen en op economische gronden dat het verhogen van de overheidsinkomsten misschien niet altijd optimaal is.
Inzicht in de Laffer Curve
De Laffer Curve is gebaseerd op het economische idee dat mensen hun gedrag zullen aanpassen in het licht van de prikkels die door de inkomstenbelastingtarieven worden gecreëerd. Hogere inkomstenbelastingtarieven verminderen de prikkel om te werken en te investeren in vergelijking met lagere tarieven. Als dit effect groot genoeg is, betekent dit dat bij een bepaald belastingtarief en een verdere verhoging van het tarief daadwerkelijk zal leiden tot een daling van de totale belastinginkomsten. Voor elk type belasting is er een drempelwaarde waarboven de prikkel om meer te produceren afneemt, waardoor het bedrag aan inkomsten dat de overheid ontvangt, vermindert.
Bij een belastingtarief van 0% zouden de belastinginkomsten uiteraard nul zijn. Naarmate de belastingtarieven stijgen vanaf lage niveaus, stijgen de belastinginkomsten die door de overheid worden geïnd. Uiteindelijk, als de belastingtarieven 100 procent bereikten, weergegeven als uiterst rechts op de Laffer Curve, zouden alle mensen ervoor kiezen om niet te werken, omdat alles wat ze verdienden naar de overheid zou gaan. Daarom is het noodzakelijkerwijs waar dat op een bepaald punt in het bereik waar de belastinginkomsten positief zijn, het een maximumpunt moet bereiken. Dit wordt weergegeven door T * in de onderstaande grafiek. Links van T * leidt een verhoging van het belastingtarief tot meer inkomsten dan verloren gaat door het gedrag van werknemers en beleggers te compenseren. Verhoging van de tarieven boven T * zou er echter voor zorgen dat mensen niet zoveel of helemaal niet werken, waardoor de totale belastinginkomsten afnemen.
Daarom zal bij een belastingtarief aan het recht van T *, een verlaging van het belastingtarief de totale inkomsten daadwerkelijk verhogen. De vorm van de Laffer Curve, en dus de locatie van T *, is afhankelijk van de voorkeuren van werknemers en investeerders voor werk, vrije tijd en inkomen, evenals technologie en andere economische factoren. Overheden willen graag op punt T * staan, omdat dit het moment is waarop de overheid het maximale bedrag aan belastinginkomsten innen terwijl mensen hard blijven werken. Als het huidige belastingtarief rechts van T * is, zal het verlagen van het belastingtarief zowel de economische groei stimuleren door de prikkels om te werken en te investeren te vergroten, als de overheidsinkomsten verhogen omdat meer werk en investeringen een grotere belastinggrondslag betekenen.
De Laffer Curve uitgelegd
De eerste presentatie van de Laffer Curve werd uitgevoerd op een papieren servet in 1974, toen de auteur sprak met senior medewerkers van de regering van president Gerald Ford over een voorgestelde belastingverhoging midden in een periode van economische malaise die het land had overspoeld . Destijds geloofden de meesten dat een verhoging van de belastingtarieven de belastinginkomsten zou verhogen.
Laffer weerlegde dat hoe meer geld uit een bedrijf werd gehaald uit elke extra dollar aan inkomsten in de vorm van belastingen, hoe minder geld het bereid zal zijn te investeren. Een bedrijf zal eerder manieren vinden om zijn kapitaal te beschermen tegen belastingheffing of om alle of een deel van zijn activiteiten naar het buitenland te verplaatsen. Beleggers lopen minder risico hun kapitaal te riskeren als een groter percentage van hun winst wordt genomen. Wanneer werknemers een steeds groter deel van hun salaris zien worden ingehouden als gevolg van verhoogde inspanningen van hun kant, zullen ze de stimulans verliezen om harder te werken. Samengevat kunnen deze allemaal betekenen dat er minder totale inkomsten binnenkomen als de belastingtarieven worden verhoogd.
Laffer voerde verder aan dat de economische effecten van het verminderen van prikkels om te werken en te investeren door belastingtarieven te verhogen in de beste tijden schadelijk zouden zijn en nog erger in het midden van een stagnerende economie. Deze theorie, aanbodzijde-economie, werd later een hoeksteen van het economische beleid van president Ronald Reagan, wat resulteerde in een van de grootste belastingverlagingen in de geschiedenis. Tijdens zijn ambtstermijn, de jaarlijkse belastinginkomsten van de federale overheid van $ 344 miljard in 1980 tot $ 550 miljard in 1988, en de economie bloeide.
01:35Laffer Curve
Is de Laffer Curve te simpel een theorie ">
Er zijn enkele fundamentele problemen met de Laffer Curve - met name dat deze veel te simplistisch is in haar veronderstellingen. Ten eerste, dat de optimale belastinginkomsten die het belastingtarief T * maximaliseren, uniek en statisch zijn, of op zijn minst stabiel. Ten tweede is de vorm van de Laffer Curve, althans in de buurt van het huidige belastingtarief en T *, bekend of zelfs bekend voor beleidsmakers. Ten slotte is het maximaliseren of zelfs verhogen van belastinginkomsten een wenselijk beleidsdoel.
In het eerste geval hangt het bestaan en de positie van T * volledig af van de vorm van de Laffer Curve. Het onderliggende concept van de Laffer Curve vereist alleen dat belastinginkomsten nul zijn bij 0% en bij 100%, en positief daartussenin. Het zegt niets over de specifieke vorm van de curve op punten tussen 0% en 100% of de positie van T *. De vorm van de werkelijke Laffer Curve kan dramatisch verschillen van de eenvoudige, enkele piekcurve die gewoonlijk wordt afgebeeld. Als de curve meerdere pieken, vlakke vlekken of discontinuïteiten heeft, kunnen er meerdere T * 's bestaan. Als de curve diep naar links of naar rechts scheeft, kan T * optreden tegen extreme belastingtarieven zoals 1% belastingtarief of een belastingtarief van 99%, waardoor het maximaliseren van belastinginkomstenbeleid ernstig in strijd kan zijn met sociale gelijkheid of andere beleidsdoelen. Bovendien, net zoals het basisconcept niet noodzakelijkerwijs een eenvoudig gevormde curve impliceert, betekent dit niet dat een Laffer Curve van welke vorm dan ook statisch zou zijn. De Laffer Curve kan in de loop van de tijd gemakkelijk verschuiven en van vorm veranderen, wat zou betekenen dat beleidsmakers de belastingtarieven voortdurend moeten aanpassen om de inkomsten te maximaliseren, of gewoon om dalende inkomsten te voorkomen.
Dit leidt tot de tweede kritiek, dat beleidsmakers in de praktijk niet in staat zouden zijn om de vorm van de Laffer Curve, de locatie van T * te observeren, of er meerdere T *'s bestaan, of dat en hoe de Laffer Curve in de loop van de tijd zou kunnen verschuiven. Het enige dat beleidsmakers op betrouwbare wijze kunnen waarnemen, is het huidige belastingtarief en bijbehorende inkomstenontvangsten (en combinaties van tarieven en inkomsten uit het verleden). Economen kunnen raden wat de vorm zou kunnen zijn, maar alleen vallen en opstaan zou de ware vorm van de curve kunnen onthullen, en alleen tegen die belastingtarieven die daadwerkelijk worden geïmplementeerd. Door de belastingtarieven te verhogen of te verlagen, kan het tarief naar T * worden verplaatst, of niet. Bovendien, als de Laffer Curve een andere vorm heeft dan de veronderstelde eenvoudige parabool met één piek, kunnen belastinginkomsten op punten tussen het huidige belastingtarief en T * elk bereik van waarden hebben die hoger of lager zijn dan de inkomsten tegen het huidige tarief en dezelfde of lager dan T *. Een verhoging van de belastinginkomsten na een tariefwijziging betekent niet noodzakelijkerwijs dat het nieuwe tarief dichter bij T * ligt (noch een daling van het inkomstensignaal dat het verder weg is). Erger nog, omdat veranderingen in het belastingbeleid in de loop van de tijd worden aangebracht en toegepast, kan de vorm van de Laffer Curve verschuiven; beleidsmakers konden nooit weten of een toename van belastinginkomsten als reactie op een wijziging van het belastingtarief een beweging langs de Laffer Curve in de richting van T *, of een verschuiving in de Laffer Curve zelf, met een nieuwe T * vertegenwoordigde. Beleidsmakers die T * proberen te bereiken, zouden effectief tasten in het donker na een bewegend doelwit.
Ten slotte is het om economische redenen niet duidelijk dat het maximaliseren of verhogen van overheidsinkomsten (door te bewegen naar T * op de Laffer Curve) zelfs een geschikt doel is om belastingtarieven te kiezen. Het zou gemakkelijk het geval kunnen zijn dat een overheid zou kunnen voorzien in de anders onvervulde behoeften van haar burgers en alle noodzakelijke publieke goederen zou kunnen leveren op een niveau van inkomsten dat lager is dan het maximum dat het potentieel uit de economie kan halen, misschien veel lager afhankelijk van de positie van T *. Als dat zo is, dan zou, gezien de goed onderzochte problemen van de hoofdagent, huurzoekende en kennisproblemen die zich voordoen met politiek gedreven toewijzing van middelen, extra geld in publieke schatkisten boven dit sociaal optimale niveau brengen gewoon extra onnodige sociale kosten, inefficiënties, en dodelijke verliezen. Het maximaliseren van de belastinginkomsten van de overheid door te heffen op T * zou deze kosten waarschijnlijk ook maximaliseren. Een geschikter doel zou kunnen zijn om de minimale belastinginkomsten te bereiken die nodig zijn om alleen die sociaal noodzakelijke beleidsdoelen te bereiken, die bijna precies het tegenovergestelde lijken te zijn van het doel van de Laffer Curve.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.