Top 4 strategieën voor het beheer van een obligatieportefeuille

Voor de toevallige waarnemer lijkt het beleggen van obligaties net zo eenvoudig te zijn als het kopen van de obligatie met het hoogste rendement. Hoewel dit goed werkt bij het winkelen voor een depositocertificaat (CD) bij de lokale bank, is het in de echte wereld niet zo eenvoudig. Er zijn meerdere opties beschikbaar als het gaat om het structureren van een obligatieportefeuille, en elke strategie heeft zijn eigen risico- en opbrengstafwegingen. De vier belangrijkste strategieën voor het beheer van obligatieportefeuilles zijn:

• Passief, of "kopen en vasthouden"
• Overeenkomende index of 'quasi-passief'
• Immunisatie, of "quasi-actief"
• Toegewijd en actief

Passief beleggen is voor beleggers die voorspelbaar inkomen willen, terwijl actief beleggen is voor beleggers die willen wedden op de toekomst; indexatie en immunisatie vallen in het midden en bieden enige voorspelbaarheid, maar niet zoveel als buy-and-hold of passieve strategieën.

Strategie voor passief obligatiemanagement

De passieve buy-and-hold-belegger streeft doorgaans naar het maximaliseren van de inkomstengenererende eigenschappen van obligaties. Het uitgangspunt van deze strategie is dat obligaties worden beschouwd als veilige, voorspelbare bronnen van inkomsten. Koop en houd houdt in dat individuele obligaties worden gekocht en tot het einde van de looptijd worden aangehouden. De kasstroom uit de obligaties kan worden gebruikt om externe inkomstenbehoeften te financieren of kan in de portefeuille worden herbelegd in andere obligaties of andere activaklassen.

In een passieve strategie zijn er geen veronderstellingen gemaakt met betrekking tot de richting van toekomstige rentetarieven en zijn eventuele wijzigingen in de huidige waarde van de obligatie als gevolg van verschuivingen in het rendement niet belangrijk. De obligatie kan oorspronkelijk worden gekocht met een premie of korting terwijl ervan wordt uitgegaan dat het volledige bedrag op de vervaldag wordt ontvangen. De enige variatie in het totale rendement van het werkelijke couponrendement is de herbelegging van de coupons zodra deze zich voordoen.

Op het eerste gezicht lijkt dit een luie manier van beleggen, maar in werkelijkheid bieden passieve obligatieportefeuilles stabiele ankers in zware financiële stormen. Ze minimaliseren of elimineren transactiekosten, en indien oorspronkelijk geïmplementeerd tijdens een periode van relatief hoge rentevoeten, hebben ze een behoorlijke kans om actieve strategieën te overtreffen.

Een van de belangrijkste redenen voor hun stabiliteit is het feit dat passieve strategieën het beste werken met niet-opvraagbare obligaties van zeer hoge kwaliteit, zoals bedrijfs- of gemeentelijke obligaties van de overheid of van beleggingskwaliteit. Dit soort obligaties is zeer geschikt voor een buy-and-hold-strategie omdat ze het risico minimaliseren dat gepaard gaat met veranderingen in de inkomstenstroom als gevolg van ingebedde opties, die in de betreffende obligaties worden opgenomen en levenslang bij de obligatie blijven. Net als de vermelde coupon, maken call- en put-functies ingebed in een obligatie het mogelijk dat de uitgifte onder bepaalde marktomstandigheden op die opties reageert.

Voorbeeld: oproepfunctie
Bedrijf A geeft $ 100 miljoen aan obligaties uit met een couponrente van 5% op de openbare markt; de obligaties zijn volledig uitverkocht bij uitgifte. Er is een call-functie in de convenanten van de obligaties die de kredietgever in staat stelt de obligaties op te roepen (terug te roepen) als de tarieven voldoende dalen om de obligaties opnieuw uit te geven tegen een lagere geldende rentevoet. Drie jaar later is de geldende rentevoet 3% en, vanwege de goede kredietwaardigheid van de onderneming, is het in staat om de obligaties tegen een vooraf bepaalde prijs terug te kopen en de obligaties opnieuw uit te geven tegen de couponrente van 3%. Dit is goed voor de kredietgever maar slecht voor de kredietnemer.

Opladen van obligaties bij passief beleggen

Ladders zijn een van de meest voorkomende vormen van passief beleggen. Hier wordt de portefeuille verdeeld in gelijke delen en belegd in looptijden in ladderstijl gedurende de tijdshorizon van de belegger. Figuur 1 is een voorbeeld van een basisportefeuille van 10 jaar met een ladderwaarde van $ 1 miljoen met een vermelde coupon van 5%.

Figuur 1

Door de hoofdsom in gelijke delen te verdelen, wordt jaarlijks een gelijkmatige stroom cashflow gegenereerd.

Beleggen in obligaties is niet zo eenvoudig of voorspelbaar als het lijkt voor de toevallige waarnemer; er zijn veel manieren om een ​​obligatieportefeuille op te bouwen en ze hebben elk risico's en voordelen.

Strategie voor indexering van obligaties

Indexering wordt door het ontwerp als quasi-passief beschouwd. Het hoofddoel van het indexeren van een obligatieportefeuille is om een ​​rendement- en risicokenmerk te bieden dat nauw verbonden is met de beoogde index. Hoewel deze strategie enkele van dezelfde kenmerken heeft als de passieve buy-and-hold, heeft het enige flexibiliteit. Net als het volgen van een specifieke beursindex, kan een obligatieportefeuille worden gestructureerd om elke gepubliceerde obligatie-index na te bootsen. Een veel voorkomende index die wordt nagebootst door portefeuillebeheerders is de Barclays US Aggregate Bond Index.

Vanwege de omvang van deze index zou de strategie goed werken met een grote portefeuille vanwege het aantal obligaties dat nodig is om de index te repliceren. Men moet ook rekening houden met de transactiekosten die niet alleen met de oorspronkelijke investering gepaard gaan, maar ook met het periodiek opnieuw in evenwicht brengen van de portefeuille om veranderingen in de index weer te geven.

Immunisatie Obligatiestrategie

Deze strategie heeft de kenmerken van zowel actieve als passieve strategieën. Per definitie houdt pure immunisatie in dat een portefeuille wordt belegd voor een bepaald rendement voor een specifieke periode, ongeacht eventuele externe invloeden, zoals rentewijzigingen.

Net als bij indexering geven de opportuniteitskosten van het gebruik van de immunisatiestrategie mogelijk het opwaartse potentieel van een actieve strategie op om te verzekeren dat de portefeuille het beoogde gewenste rendement zal behalen. Net als in de buy-and-hold-strategie zijn de instrumenten die het best geschikt zijn voor deze strategie hoogwaardige obligaties met externe standaardmogelijkheden.

In feite zou de zuiverste vorm van immunisatie zijn om te beleggen in een nulcouponobligatie en de looptijd van de obligatie af te stemmen op de datum waarop de cashflow naar verwachting nodig zal zijn. Dit elimineert elke variabiliteit van het rendement, positief of negatief, in verband met de herbelegging van kasstromen.

Duur, of de gemiddelde levensduur van een binding, wordt gewoonlijk gebruikt bij immunisatie. Het is een veel nauwkeurigere voorspellende maat voor de volatiliteit van een obligatie dan de looptijd. In de institutionele beleggingsomgeving wordt door verzekeringsmaatschappijen, pensioenfondsen en banken vaak een durationstrategie gebruikt om de tijdshorizon van hun toekomstige verplichtingen te matchen met gestructureerde kasstromen. Het is een van de gezondste strategieën en kan met succes door individuen worden gebruikt.

Net zoals een pensioenfonds bijvoorbeeld een immunisatie zou gebruiken om kasstromen te plannen bij pensionering van een individu, zou diezelfde persoon een specifieke portefeuille kunnen opbouwen voor zijn eigen pensioenplan.

Actieve obligatiestrategie

Het doel van actief beheer is het maximaliseren van het totale rendement. Samen met de verbeterde kans op rendement komt uiteraard een verhoogd risico. Enkele voorbeelden van actieve stijlen zijn anticipatie op rentetarieven, timing, waardering en spread-exploitatie en scenario's met meerdere rentetarieven. Het uitgangspunt van alle actieve strategieën is dat de belegger bereid is om in de toekomst te wedden in plaats van genoegen te nemen met het potentieel lagere rendement dat een passieve strategie kan bieden.

Het komt neer op

Er zijn veel strategieën om te beleggen in obligaties die beleggers kunnen gebruiken. De buy-and-hold-benadering spreekt beleggers aan die op zoek zijn naar inkomsten en niet bereid zijn voorspellingen te doen. De middenwegstrategieën omvatten indexering en immunisatie, die beide enige zekerheid en voorspelbaarheid bieden. Dan is er de actieve wereld, die niet voor de toevallige belegger is. Elke strategie heeft zijn plaats en kan, wanneer correct geïmplementeerd, de doelen bereiken waarvoor deze was bedoeld.