3 Gemeenschappelijke manieren om wisselkoersen te voorspellen

Het gebruik van een wisselkoersprognose kan makelaars en bedrijven helpen weloverwogen beslissingen te nemen om risico's te minimaliseren en het rendement te maximaliseren. Er bestaan ​​veel methoden om wisselkoersen te voorspellen. Hier zullen we enkele van de meest populaire methoden bekijken.

3 manieren om valutawijzigingen te voorspellen

Koopkrachtpariteit

De koopkrachtpariteit (PPP) is misschien de meest populaire methode vanwege zijn indoctrinatie in de meeste economische handboeken. De PPP-prognosebenadering is gebaseerd op de theoretische wet van één prijs, die bepaalt dat identieke goederen in verschillende landen identieke prijzen moeten hebben.

Deze wet betoogt bijvoorbeeld dat een potlood in Canada dezelfde prijs moet hebben als een potlood in de VS, rekening houdend met de wisselkoers en exclusief transactie- en verzendkosten. Met andere woorden, er zou geen arbitragemogelijkheid voor iemand moeten zijn om goedkope potloden in het ene land te kopen en ze in een ander land met winst te verkopen.

De PPP-benadering voorspelt dat de wisselkoers zal veranderen om prijsveranderingen als gevolg van inflatie op basis van dit onderliggende principe te compenseren. Stel, om het bovenstaande voorbeeld te gebruiken, dat de prijzen van potloden in de VS naar verwachting het volgende jaar met 4% zullen stijgen, terwijl de prijzen in Canada naar verwachting met slechts 2% zullen stijgen. Het inflatieverschil tussen de twee landen is:

4% −2% = 2% \ begin {uitgelijnd} & 4 \% - 2 \% = 2 \% \\ \ einde {uitgelijnd} 4% −2% = 2%

Dit betekent dat de prijzen van potloden in de VS naar verwachting sneller zullen stijgen ten opzichte van de prijzen in Canada. In deze situatie zou de koopkrachtpariteitsbenadering voorspellen dat de Amerikaanse dollar met ongeveer 2% zou moeten depreciëren om de potloodprijzen tussen beide landen relatief gelijk te houden. Dus als de huidige wisselkoers 90 cent US per Canadese dollar was, zou de PPP een wisselkoers voorspellen van:

(1 + 0, 02) × (US $ 0, 90 per CA $ 1) = US $ 0, 92 per CA $ 1 \ begin {uitgelijnd} & (1 + 0, 02) \ keer (\ text {US \ $} 0, 90 \ text {per CA \ $} 1) = \ text {US \ $} 0, 92 \ text {per CA \ $} 1 \\ \ end {uitgelijnd} (1 + 0, 02) × (US $ 0, 90 per CA $ 1) = US $ 0, 92 per CA $ 1

Dit betekent dat het nu 91, 8 cent kost om één Canadese dollar te kopen.

Een van de meest bekende toepassingen van de PPP-methode wordt geïllustreerd door de Big Mac Index, samengesteld en gepubliceerd door The Economist . Deze luchtige index probeert te meten of een valuta ondergewaardeerd of overgewaardeerd is op basis van de prijs van Big Macs in verschillende landen. Aangezien Big Macs bijna universeel zijn in alle landen waar ze worden verkocht, dient een vergelijking van hun prijzen als basis voor de index.

Relatieve economische kracht

Zoals de naam al doet vermoeden, kijkt de relatieve economische krachtbenadering naar de sterkte van de economische groei in verschillende landen om de richting van de wisselkoersen te voorspellen. De achterliggende gedachte van deze benadering is gebaseerd op het idee dat een sterke economische omgeving en potentieel hoge groei eerder investeringen van buitenlandse investeerders zullen aantrekken. En om investeringen in het gewenste land te kopen, zou een belegger de valuta van het land moeten kopen - waardoor een verhoogde vraag ontstaat die de valuta zou moeten laten appreciëren.

Deze benadering kijkt niet alleen naar de relatieve economische kracht tussen landen. Het krijgt een meer algemeen beeld en kijkt naar alle investeringsstromen. Een andere factor die beleggers naar een bepaald land kan trekken, is bijvoorbeeld de rente. Hoge rentetarieven zullen beleggers aantrekken die op zoek zijn naar het hoogste rendement op hun beleggingen, waardoor de vraag naar de valuta toeneemt, wat opnieuw zou resulteren in een appreciatie van de valuta.

Omgekeerd kan een lage rente soms ook beleggers ertoe aanzetten niet in een bepaald land te beleggen of zelfs de valuta van dat land tegen lage rentetarieven lenen om andere investeringen te financieren. Veel beleggers deden dit met de Japanse yen toen de rentetarieven in Japan extreem laag waren. Deze strategie staat algemeen bekend als de carry-trade.

De relatieve economische krachtmethode voorspelt niet wat de wisselkoers zou moeten zijn, in tegenstelling tot de PPP-benadering. In plaats daarvan geeft deze benadering de belegger een algemeen idee of een valuta gaat waarderen of in waarde zal dalen en een algemeen gevoel voor de kracht van de beweging. Deze aanpak wordt meestal gebruikt in combinatie met andere voorspellingsmethoden om een ​​completer resultaat te produceren.

Econometrische modellen van prognoses Wisselkoersen

Een andere veel voorkomende methode die wordt gebruikt om wisselkoersen te voorspellen, is het verzamelen van factoren die volgens u van invloed zijn op valutabewegingen en het creëren van een model dat deze factoren relateert aan de wisselkoers. De factoren die worden gebruikt in econometrische modellen zijn meestal gebaseerd op economische theorie, maar elke variabele kan worden toegevoegd als wordt aangenomen dat deze de wisselkoers aanzienlijk beïnvloedt.

Stel bijvoorbeeld dat een voorspeller voor een Canadees bedrijf de taak heeft de USD / CAD-wisselkoers voor het komende jaar te voorspellen. Ze geloven dat een econometrisch model een goede methode is om te gebruiken en heeft factoren onderzocht waarvan ze denken dat die de wisselkoers beïnvloeden. Uit hun onderzoek en analyse concluderen zij dat de meest invloedrijke factoren zijn: het renteverschil tussen de VS en Canada (INT), het verschil in BBP-groeicijfers (BBP) en inkomensgroeipercentages (IGR) tussen de twee landen. Het econometrische model dat ze bedenken wordt weergegeven als:

USD / Cad (1 - Jaar) = z + a (INT) + b (BBP) + c (IGR) waarbij: z = Constante basisuitwisselingsratea, b en c = Coëfficiënten die het relatieve gewicht van elke factor vertegenwoordigenINT = Verschil in rentetarieven tussen ons. en CanadaGDP = Verschil in bbp-groeipercentagesIGR = Verschil in inkomensgroeipercentages \ begin {uitgelijnd} & \ text {USD / Cad (1 - Jaar)} = z + a (\ text {INT}) + b (\ text {GDP }) + c (\ text {IGR}) \\ & \ textbf {waarbij:} \\ & z = \ text {Constante basislijn wisselkoers} \\ & a, b \ text {en} c = \ text {Coëfficiënten die relatieve vertegenwoordigen } \\ & \ text {gewicht van elke factor} \\ & \ text {INT} = \ text {Verschil in rentetarieven tussen} \\ & \ text {VS en Canada} \\ & \ text {GDP} = \ text {Verschil in bbp-groeipercentages} \\ & \ text {IGR} = \ text {Verschil in inkomensgroeipercentages} \\ \ end {afgestemd} USD / Cad (1 - Jaar) = z + a (INT) + b (BBP) + c (IGR) waarbij: z = constante baseline wisselkoersratea, b en c = coëfficiënten die het relatieve gewicht van elke factor vertegenwoordigenINT = verschil in rentetarieven tussen US. en CanadaGDP = Verschil in bbp-groeipercentagesIGR = Verschil in inkomensgroeipercentages

Nadat het model is gemaakt, kunnen de variabelen INT, GDP en IGR worden ingeplugd om een ​​voorspelling te genereren. De coëfficiënten a, b en c bepalen hoeveel een bepaalde factor de wisselkoers en de richting van het effect beïnvloedt (of het positief of negatief is). Deze methode is waarschijnlijk de meest complexe en tijdrovende aanpak, maar zodra het model is gebouwd, kunnen nieuwe gegevens eenvoudig worden verkregen en ingeplugd om snelle prognoses te genereren.

Het voorspellen van wisselkoersen is een zeer moeilijke taak en het is om deze reden dat veel bedrijven en beleggers gewoon hun valutarisico afdekken. Degenen die waarde zien in het voorspellen van wisselkoersen en die de factoren willen begrijpen die hun bewegingen beïnvloeden, kunnen deze benaderingen gebruiken als een goede plek om met hun onderzoek te beginnen.