Hoe congrespensioen wordt vergeleken met het algemene gemiddelde

Terwijl veel Amerikanen worstelen om te sparen voor pensioen en werknemerspensioenprogramma's, zowel openbare als particuliere, worden geconfronteerd met veel ongemakkelijke realiteit, ontvangen gekozen vertegenwoordigers en senatoren in het Congres van de Verenigde Staten nog steeds jaloerse pensioenuitkeringen voor het leven. Pensioenuitbetaling voor het Congres is normaal gesproken geen groot probleem in het verkiezingsjaar, maar het kan als bewijs dienen voor een verbreking van de band tussen wetgevers en mainstream-Amerika.

Overzicht

Het gemiddelde netto vermogen van een lid van het Congres overtrof $ 1 miljoen in 2013, waar het bleef tot 2018. Dit is vergelijkbaar met het gemiddelde gemiddelde netto vermogen van een Amerikaans huishouden van minder dan $ 60.000. Zoals gemeld door het Center for Responsive Politics, "zou de gecombineerde rijkdom van meer dan 18 Amerikaanse huishoudens nodig zijn om de waarde van het huishouden van een enkele federale wetgever te evenaren." Met ingang van 2019 kan minder dan 10 procent van de Amerikaanse huishoudens worden geclassificeerd als miljonairs, vergeleken met meer dan 50 procent van de leden van het Congres.

Congresleden komen in aanmerking voor hun eigen unieke pensioenregelingen onder het Federal Employees Retirement System (FERS), hoewel er andere pensioenuitkeringen beschikbaar zijn, variërend van sociale zekerheid en het Civil Service Retirement System (CSRS). Momenteel komen congresleden in aanmerking voor een pensioen afhankelijk van de leeftijd van het lid bij pensionering, de duur van het dienstverband en het salaris. De pensioenwaarde kan oplopen tot 80 procent van het eindsalaris van het lid. Momenteel is het congresloon $ 174.000 per jaar, wat met een percentage van 80 procent overeenkomt met een levenslange pensioenuitkering van $ 139.200. Alle voordelen worden door de belastingbetaler gefinancierd.

Bovendien genieten leden van het Congres van hetzelfde Thrift Savings Plan (TSP) als alle andere federale werknemers, wat vergelijkbaar is met een 401 (k). Meer belastinggeld wordt gebruikt om congresbijdragen te matchen tot 5 procent per jaar, naast een extra 1-procent weggeefactie, ongeacht hoeveel het congreslid of congreslid bijdraagt, als er iets is. Omdat congresleden veel meer verdienen dan de gemiddelde Amerikaanse burger, verdienen hun eerste socialezekerheidsuitkeringen gemiddeld $ 26.000 per jaar vergeleken met slechts $ 15.000 voor een gepensioneerde uit de middenklasse.

Weinig particuliere werknemers hebben de optie om bij te dragen aan een door de werkgever gesponsorde toegezegd-pensioenregeling. De meeste hebben de optie om bij te dragen aan een 401 (k) of 403 (b), terwijl anderen kunnen bijdragen aan een werknemersparticipatieplan (ESOP) of een andere pensioenoptie. Het mediane voordeel voor particuliere pensioenen en lijfrenten is ongeveer $ 10.000 per jaar. Voor degenen die sociale zekerheid en een particulier pensioen ontvingen, lag het gemiddelde inkomen tussen $ 30.000 en $ 35.000 per jaar. Wat betreft andere pensioenactiva, bleek uit onderzoek van de Federal Reserve in 2013 dat het mediane saldo van de pensioenrekening $ 59.000 was en het gemiddelde saldo $ 201.300.

Hoe de voordelen in de loop van de tijd zijn veranderd

Deelname aan toegezegd-pensioenregelingen bereikte een hoogtepunt in de particuliere sector in 1985, toen ongeveer 40 procent van de Amerikaanse werknemers deelnam. Meer dan 80 procent van de Amerikaanse werknemers die voor grote bedrijven in de particuliere sector werkten, droegen bij aan een pensioenplan. Dat percentage daalde in 2011 onder de 20 procent, volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics. Tussen 2001 en 2004 heeft bijna een vijfde van de Fortune 1000 hun toegezegd-pensioenregelingen gesloten of ten minste bevroren.

In 2017 zijn toegezegde-bijdrageregelingen prominenter geworden, waarbij 47 procent van de particuliere ondernemingen deze aanbiedt, terwijl 8 procent toegezegd-pensioenregelingen aanbiedt. In de particuliere sector meldt 66 procent van de werknemers toegang tot pensioenuitkeringen en 50 procent meldt dat ze deelnemen.

In toenemende mate worden Amerikaanse werknemers voor hun pensioen afhankelijk van 401 (k) -plannen, individuele pensioenrekeningen (IRA's) en sociale zekerheid. Hiervan biedt alleen sociale zekerheid een gegarandeerde minimumuitkering bij pensionering, en zelfs die voordelen lijken onzeker, gezien de enorme onbetaalde toekomstige verplichtingen waarmee de Amerikaanse overheid wordt geconfronteerd.

Het congres ontving niet altijd een verguld pensioen. Vóór 1942 ontvingen leden van het Congres geen door de belastingbetaler gefinancierde pensioenregeling en de meeste van hen brachten het grootste deel van hun tijd weg van Washington DC. Dit vroege systeem werd echter snel geschrapt na publieke verontwaardiging. Een naoorlogs pensioen werd ingevoerd na de Tweede Wereldoorlog en uiteindelijk vervangen door FERS in de jaren tachtig. Het huidige congres pensioenstelsel is niet veel veranderd sinds 2003, waarna alle inkomende eerstejaarsvertegenwoordigers en senatoren niet langer in staat waren om FERS te weigeren.

Sinds de Grote Recessie heeft het Congres niet gestemd om zijn pensioenuitkeringen te verhogen. Vanwege de problemen waarmee de meeste individuele pensioenregelingen en bedrijfspensioenprogramma's te kampen hebben, is het Congressional-pensioenpakket wel toegenomen ten opzichte van het gemiddelde Amerikaanse pensioenplan.

Tijdens en na financiële crisis

Helaas heeft het eens veelbelovende 401 (k) -tijdperk zijn belofte niet waargemaakt nadat ongerealiseerde winsten werden weggevaagd door de recessies van 2000-2001 en 2007-2009, hoewel een deel van het verloren pensioenvermogen uit 2009 zich snel herstelde. Tegen 2011 steeg het gemiddelde saldo van de pensioenrekening met 7 procent. Die voordelen waren opvallend geconcentreerd onder de rijkste Amerikanen; ongeveer 45 procent van de werknemers zag de waarde van hun pensioenvermogen dalen tussen 2009 en 2011, ondanks het feit dat de S&P 500 in die periode met meer dan 50 procent groeide.

Dit valt samen met de deelnametarieven voor pensioenplannen met vaste bijdragen. Volgens het Institute of Economic Policy dragen bijna negen van de tien gezinnen in de top 20 procent van de inkomens bij aan pensioenspaarrekeningen. Voor de onderste 20 procent daalt die verhouding tot minder dan één op 10.

Natuurlijk heeft elk lid van het Congres verschillende pensioenplannen, en hun vastgestelde voordelen worden niet negatief beïnvloed door recessies op de aandelenmarkt. Het Congres heeft ook de unieke positie om zijn eigen voordelen te bepalen zonder zich zorgen te hoeven maken om winst te maken - een particulier bedrijf moet mogelijk zijn pensioenplan bevriezen of een buy-out uitvoeren als het balansproblemen ondervindt, maar het Congres moet alleen belastinggeld toepassen.

Zelfs staats- en lokale overheidspensioenen worden vaak beperkt door evenwichtige begrotingsaanpassingen of de tolerantie van lokale belastingbetalers. Het is anders voor federale werknemers onder FERS, omdat de Amerikaanse overheid nieuwe obligaties kan oproepen en verkopen aan de Federal Reserve wanneer het een infusie van contant geld nodig heeft. Deze vorm van het gelde maken van jaarlijkse tekorten dient als een feitelijke belasting door inflatie, hoewel kiezers zelden die associatie aangaan. Hun nominale belastingdruk neemt immers niet toe.

Sinds 2008 zijn er verschillende moties geweest, met name van enkele senaatsrepublikeinen, om hogere pensioenpremies te verlagen en de zorgtoeslag voor federale werknemers te wijzigen. In 2015 en op basis van de aanbevelingen van de Nationale Commissie voor fiscale verantwoordelijkheid en hervorming, Senaatscommissiecommissie Voorzitter Mike Enzi (R-WY) stelde een verlaging van $ 170 miljard in 10 jaar voor als onderdeel van een groter tekortreductieplan. Dit plan en de daaropvolgende maatregelen kregen weinig steun.