Mutual Savings Bank (MSB)
Een wederzijdse spaarbank is een soort spaarinstelling die oorspronkelijk is ontworpen om mensen met een laag inkomen te bedienen. Historisch gezien hebben deze personen belegd in vastrentende activa op lange termijn, zoals hypotheken. De eerste wederzijdse spaarbanken (MSB's), opgericht in 1816, waren de Philadelphia Saving Society en Boston's Provident Institution for Saving. De meeste MSB's hadden primaire locaties in de Mid-Atlantische en industriële noordoostelijke regio's van de Verenigde Staten. Tegen 1910 waren er 637 van deze instellingen.
Hoe een Mutual Savings Bank (MSB) werkt
MSB's waren over het algemeen zeer succesvol tot de jaren 1970. In de jaren tachtig veroorzaakten MSB's enorme verliezen in de regelgeving die regelde waarin MSB's in konden beleggen, in welke rente ze klanten konden betalen, in combinatie met stijgende rentetarieven. Bijgevolg faalden veel MSB's in de jaren tachtig; anderen fuseerden, werden commerciële banken of omgezet in aandelenvorm.
Belangrijkste leerpunten
- Wederzijdse spaarbanken (MSB's) deposito's zijn verzekerd door de FDIC.
- Onderlinge spaarbanken staan klanten toe om rekeningen met lage saldi te onderhouden terwijl ze rente verdienen.
- Als u een rekening opent bij een gemeenschappelijke spaarbank, wordt u beschouwd als een "eigenaar" van de bank, aangezien gemeenschappelijke spaarbanken geen externe aandeelhouders hebben zoals traditionele banken.
MSB's belegden traditioneel in hypotheken. Particulieren en bedrijven zullen hypotheken gebruiken om grote onroerendgoedaankopen te doen zonder de volledige waarde van de vooraf te betalen. Vaste rente hypotheken (ook wel een "traditionele" hypotheek) verstelbare rente hypotheken (ARM) bestaan. Hoewel een hypotheek meestal een contract is tussen een kredietnemer en geldschieter, hypotheken kunnen worden samengevoegd en beschikbaar voor investeringen door externe partijen.
Wederzijdse spaarbanken worden gecharterd door lokale of regionale overheden en bieden geen aandelenkapitaal aan, maar de bank is eigendom van haar leden en eventuele winsten worden onder haar leden verdeeld.
Wederzijdse spaarbanken versus kredietverenigingen
Net als onderlinge spaarbanken waren kredietverenigingen een andere vorm van financiële instelling buiten een traditionele handelsbank. Hoewel kredietverenigingen en wederzijdse spaarbanken over het algemeen vergelijkbare diensten aanbieden (bijvoorbeeld het accepteren van deposito's, het lenen van geld en het verkopen van financiële producten zoals creditcards en betaalpassen en depositocertificaten of cd's), zijn er belangrijke structurele verschillen.
Deze verschillen omringen grotendeels de manier waarop de twee soorten instellingen inkomsten genereren. Terwijl onderlinge spaarbanken functioneren om winst te genereren voor hun aangesloten aandeelhouders, fungeren kredietverenigingen als organisaties zonder winstoogmerk, ontworpen om hun leden te dienen, die ook de facto eigenaren zijn.
Leden van kredietverenigingen zullen hun geld poolen (dwz aandelen kopen in de coöperatie); met deze fondsen kunnen leden vervolgens leningen verstrekken, stortingsrekeningen en andere financiële producten en diensten aan elkaar verstrekken.
De meeste kredietverenigingen zijn aanzienlijk kleiner dan retailbanken. Ze richten zich meestal op het bedienen van een bepaalde regio, sector of groep. De Navy Federal Credit Union (NFCU) heeft bijvoorbeeld 300 filialen, grotendeels in de buurt van militaire bases, en is de grootste kredietunie naar vermogensgrootte in de VS en staat open voor leden van het leger.
Speciale overwegingen
Commerciële banken verdienen geld door rente-inkomsten in rekening te brengen op leningen die zij aan klanten verstrekken. Deposito's van klanten, zoals cheques en geldmarktrekeningen, bieden banken het kapitaal om in de eerste plaats leningen te verstrekken. Het rentetarief dat de bank in rekening brengt voor wat het leent, is meestal hoger dan wat het betaalt op deposito's.