Productiemogelijkheid Frontier (PPF)
In bedrijfsanalyse is de productiemogelijkheidgrens (PPF) een curve die de verschillende mogelijke hoeveelheden illustreert die twee afzonderlijke goederen kunnen produceren wanneer er een vaste beschikbaarheid is van een bepaalde grondstof die beide artikelen nodig hebben voor hun productie. De PPF, die ervan uitgaat dat de productie optimaal efficiënt is, wordt alternatief de "productie-mogelijkheidcurve" of de "transformatiecurve" genoemd.
In de macro-economie vertegenwoordigt het PPF het punt waarop de economie van een land zijn goederen en diensten het meest efficiënt produceert en daarom zijn middelen op de best mogelijke manier toewijst. Er zijn net genoeg appelboomgaarden die appels produceren, net genoeg autofabrieken die auto's maken, en net genoeg accountants die belastingdiensten aanbieden. Als de economie niet de door het PPF aangegeven hoeveelheden produceert, worden de middelen inefficiënt beheerd en neemt de stabiliteit van de economie af. De grens van de productiemogelijkheden laat ons zien dat er grenzen zijn aan productie, dus een economie, om efficiëntie te bereiken, moet beslissen welke combinatie van goederen en diensten kan en moet worden geproduceerd.
01:40Productiemogelijkheid Frontier (PPF)
Inzicht in de productiemogelijkheid Frontier
De PPF werkt in de veronderstelling dat de productie van de ene grondstof alleen kan toenemen als de productie van de andere grondstof afneemt als gevolg van beperkte beschikbare middelen. De PPF meet bijgevolg de efficiëntie waarin twee grondstoffen samen kunnen worden geproduceerd. Deze gegevens zijn van het allergrootste belang voor managers die de precieze proportionele mix van goederen willen bepalen die het bedrijfsresultaat het meest ten goede komt.
De PPF gaat ervan uit dat de technologische infrastructuur constant is en onderstreept het idee dat opportuniteitskosten zich meestal voordoen wanneer een economische organisatie met beperkte middelen tussen twee producten moet kiezen. De PPF-curve is echter niet van toepassing op bedrijven die drie of meer producten produceren die strijden om dezelfde bron.
Interpretatie van de PPF
De PPF wordt grafisch weergegeven als een boog, waarbij één product wordt weergegeven op de X-as en de andere op de Y-as. Elk punt op de boog toont het meest efficiënte aantal van de twee goederen dat met beschikbare middelen kan worden geproduceerd.
Hoewel PPF's gewoonlijk worden getekend als uitpuilend naar boven of naar buiten vanaf de oorsprong, kunnen ze ook worden weergegeven als uitpuilend naar beneden (naar binnen) of lineair (recht).
Als bijvoorbeeld een overheidsorganisatie die een combinatie van schoolboeken en computers produceert, 40 schoolboeken en zeven computers kan produceren, in vergelijking met 70 schoolboeken en drie computers, is het de taak van het bedrijfsleiderschap om te analyseren welk item met de hoogste urgentie vereist is. In dit voorbeeld zijn de alternatieve kosten voor het produceren van 30 extra studieboeken gelijk aan vier computers.
Laten we naar een ander voorbeeld kijken en de onderstaande grafiek bekijken. Stel je een nationale economie voor die slechts twee dingen kan produceren: wijn en katoen. Volgens de PPF vertegenwoordigen de punten A, B en C - die allemaal op de PPF-curve staan - het meest efficiënte gebruik van hulpbronnen door de economie. Het produceren van 5 eenheden wijn en 5 eenheden katoen (punt B) is bijvoorbeeld net zo wenselijk als het produceren van 3 eenheden wijn en 7 eenheden katoen. Punt X staat voor een inefficiënt gebruik van hulpbronnen, terwijl punt Y de doelen vertegenwoordigt die de economie eenvoudigweg niet kan bereiken met haar huidige niveaus van hulpbronnen.
Zoals we kunnen zien, moet deze economie, om meer wijn te produceren, een deel van de middelen opgeven die zij momenteel gebruikt om katoen te produceren (punt A). Als de economie meer katoen begint te produceren (voorgesteld door de punten B en C), zou het middelen moeten afleiden van het maken van wijn en bijgevolg zal het minder wijn produceren dan het produceert in punt A. Zoals de figuur laat zien, door de productie te verplaatsen van punt A tot B moet de economie de wijnproductie met een kleine hoeveelheid verminderen in vergelijking met de toename van de katoenproductie. Als de economie echter van punt B naar C gaat, zal de wijnproductie aanzienlijk worden verminderd, terwijl de toename van katoen vrij klein zal zijn. Houd er rekening mee dat A, B en C allemaal de meest efficiënte allocatie van middelen voor de economie vertegenwoordigen; de natie moet beslissen hoe de PPF te bereiken en welke combinatie te gebruiken. Als er meer vraag is naar wijn, zijn de kosten voor het verhogen van de productie evenredig met de kosten voor het verlagen van de katoenproductie. Markten spelen een belangrijke rol om de economie te vertellen hoe de PPF eruit zou moeten zien.
Overweeg punt X op de bovenstaande afbeelding. Op punt X staan betekent dat de hulpbronnen van het land niet efficiënt worden gebruikt of, meer specifiek, dat het land niet genoeg katoen of wijn produceert gezien het potentieel van zijn hulpbronnen. Anderzijds vertegenwoordigt punt Y, zoals we hierboven vermeldden, een outputniveau dat momenteel onbereikbaar is voor deze economie. Maar als de technologie zou veranderen terwijl het niveau van land, arbeid en kapitaal hetzelfde zou blijven, zou de tijd die nodig is om katoen en druiven te plukken worden verkort. De output zou toenemen en de PPF zou naar buiten worden geduwd. Een nieuwe curve, weergegeven in de onderstaande figuur, waarop Y zou vallen, zou dan de nieuwe efficiënte toewijzing van middelen vertegenwoordigen.
Wanneer de PPF naar buiten verschuift, kunnen we impliceren dat er groei is geweest in een economie. Als alternatief, wanneer de PPF naar binnen verschuift, geeft dit aan dat de economie krimpt vanwege een mislukte toewijzing van middelen en optimale productiecapaciteit. Een krimpende economie kan een gevolg zijn van een afname van het aanbod of een gebrek aan technologie. Een economie kan in theorie alleen volgens de PPF-curve produceren; in werkelijkheid hebben economieën voortdurend moeite om een optimale productiecapaciteit te bereiken. En omdat schaarste een economie dwingt af te zien van een keuze ten gunste van anderen, zal de helling van de PPF altijd negatief zijn; als de productie van product A toeneemt, zal de productie van product B dienovereenkomstig moeten afnemen.
Belangrijkste leerpunten
- In bedrijfsanalyse is de productiemogelijkheidgrens (PPF) een curve die de verschillende mogelijke hoeveelheden illustreert die twee afzonderlijke goederen kunnen produceren wanneer er een vaste beschikbaarheid is van een bepaalde grondstof die beide artikelen nodig hebben voor hun productie.
- De PPF werkt in de veronderstelling dat de productie van de ene grondstof alleen kan toenemen als de productie van de andere grondstof afneemt als gevolg van beperkte beschikbare middelen.
- Deze gegevens zijn van het allergrootste belang voor managers die de precieze proportionele mix van goederen willen bepalen die het bedrijfsresultaat het meest ten goede komt.
PPF versus de Pareto-efficiëntie
De Pareto Efficiency, een concept vernoemd naar de Italiaanse econoom Vilfredo Pareto, meet de efficiëntie van de commodity-allocatie op de PPF. De Pareto-efficiëntie stelt dat elk punt binnen de PPF-curve als inefficiënt wordt beschouwd omdat de totale output van grondstoffen onder de outputcapaciteit ligt.
Omgekeerd wordt elk punt buiten de PPF-curve onmogelijk geacht omdat het een mix van grondstoffen vertegenwoordigt waarvoor meer middelen nodig zijn om te produceren dan momenteel beschikbaar zijn. Daarom zijn in situaties met beperkte middelen de enige efficiënte grondstoffenmengsels die langs de PPF-curve liggen, met een artikel op de X-as en het andere op de Y-as.
Trade, Comparative Advantage en Absolute Advantage
Specialisatie en comparatief voordeel
Een economie kan misschien zelf alle goederen en diensten produceren die ze nodig heeft om de PPF als leidraad te gebruiken, maar dit kan in feite leiden tot een algehele inefficiënte toewijzing van middelen en toekomstige groei belemmeren - wanneer de voordelen van handel worden overwogen. Door specialisatie kan een land zich concentreren op de productie van slechts enkele dingen die het het beste kan doen, in plaats van zijn middelen over alles te verdelen.
Laten we eens kijken naar een hypothetische wereld met slechts twee landen (land A en land B) en slechts twee producten (auto's en katoen). Elk land kan auto's en / of katoen maken. Stel dat land A heel weinig vruchtbaar land heeft en een overvloed aan staal beschikbaar voor autoproductie. Land B daarentegen heeft een overvloed aan vruchtbaar land, maar heel weinig staal. Als land A zou proberen zowel auto's als katoen te produceren, zou het zijn middelen moeten verdelen, en omdat het veel inspanning vereist om katoen te produceren door zijn land te irrigeren, zou land A de producerende auto's moeten opofferen - die het is veel beter in staat om te doen. De alternatieve kosten voor het produceren van zowel auto's als katoen zijn hoog voor land A, omdat het veel kapitaal zal moeten opgeven om beide te produceren. Evenzo zijn voor land B de alternatieve kosten voor de productie van beide producten hoog, omdat de inspanning die nodig is om auto's te produceren veel groter is dan die voor de productie van katoen.
Elk land in ons voorbeeld kan een van deze producten efficiënter produceren (tegen lagere kosten) dan het andere. We kunnen zeggen dat land A een comparatief voordeel heeft ten opzichte van land B bij de productie van auto's, en land B heeft een comparatief voordeel ten opzichte van land A bij de productie van katoen.
Laten we nu zeggen dat beide landen (A en B) besluiten zich te specialiseren in de productie van de goederen waarmee ze een comparatief voordeel hebben. Als ze vervolgens de goederen die ze produceren ruilen voor andere goederen waarin ze geen comparatief voordeel hebben, kunnen beide landen tegen lagere kosten van beide producten genieten. Bovendien ruilt elk land het beste product dat het kan maken voor een ander goed of dienst die het beste is dat het andere land kan produceren, zodat de kwaliteit verbetert. Specialisatie en handel werken ook als er verschillende landen bij betrokken zijn. Als land C bijvoorbeeld gespecialiseerd is in de productie van maïs, kan het zijn maïs inruilen voor auto's uit land A en katoen uit land B.
Bepalen hoe landen goederen uitwisselen met een comparatief voordeel ("het beste voor het beste") is de ruggengraat van de internationale handelstheorie. Deze methode van uitwisseling via handel wordt beschouwd als een optimale toewijzing van middelen, waardoor de nationale economieën in theorie niet langer iets missen dat ze nodig hebben. Net als alternatieve kosten zijn specialisatie en comparatief voordeel ook van toepassing op de manier waarop individuen in een economie op elkaar inwerken.
Absolute voorsprong
Soms kan een land of een individu meer produceren dan een ander land, hoewel landen beide evenveel input hebben. Land A kan bijvoorbeeld een technologisch voordeel hebben dat, met hetzelfde aantal inputs (goed land, staal, arbeid), het land in staat stelt om gemakkelijk meer van zowel auto's als katoen te produceren dan Land B. Een land dat meer kan produceren van beide goederen zouden een absoluut voordeel hebben. Betere toegang tot kwaliteitsbronnen kan een land een absoluut voordeel geven, evenals een hoger opleidingsniveau, geschoolde arbeidskrachten en algemene technologische vooruitgang. Het is echter niet mogelijk dat een land een absoluut voordeel heeft in alles wat het produceert, dus het zal altijd kunnen profiteren van de handel.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.